Είναι αρκετά ενδιαφέρον να είσαι εθελοντής.
Μια διαδικασία που ακολουθώ εδώ και αρκετό καιρό σε ομάδες ατόμων με κοινά ενδιαφέροντα με μένα.
Αυτό ακριβώς (οι ομάδες ατόμων με κοινά ενδιαφέροντα), είναι κάτι που για αρκετό καιρό ήταν για εμένα απλά μια ιδέα. Απλά και μόνο γιατί έψαχνα άτομα που να έχουν κοινά ενδιαφέροντα με...εμένα!!!
Είναι σαν να θέλεις να παίξεις ένα παιχνίδι, ας πούμε ping-pong.
Είναι ένα παιχνίδι που δεν χρειάζεται μεγάλα στάδια και εγκαταστάσεις, αρκεί ένα τραπέζι, ένα μικρό διχτάκι, δύο ρακετούλες και ένα πλαστικό μπαλάκι.
ΔΕΝ μπορείς όμως να το παίξεις μόνος σου.
Χρειάζεται τουλάχιστον άλλος ένας. Διότι άντε και το χτύπησες το μπαλάκι. Πως περιμένεις να σου γυρίσει πίσω;
Αλλά και τα άλλα αθλήματα, τα πιο απλά στις ανάγκες υλικών υποστήριξης, το τρέξιμο ας πούμε.
Άντε και πήγες στον Μαραθώνα, και ξεκινάς μόνος σου να φτάσεις στο Παναθηναϊκό. Μπράβο μεγάλε, αθλήσε και αυτό είναι καλό. Αλλά που θα αντλήσεις κέφι να διατρέξεις όλη αυτή τη διαδρομή, αν τερματίσεις, ποιος θα χαρεί εκτός από εσένα, άσε που αν κάνεις και οχτώ ώρες να τερματίσεις, μπουσουλώντας να πηγαίνεις, με τι περιμένεις να το συγκρίνεις;
Και γενικότερα να το δει κανείς, η άμιλα είναι κάτι το μοναδικό όσον αφορά την παραγωγή ενέργειας, και μάλιστα θετικής, και εδώ μιλάμε για ανθρώπινη ενέργεια, και όχι απλά "ατομική". Και μιας και το πιάσατε το λογοπαίγνιο (ελπίζω), σκεφτείτε και λίγο την ισχύ μιας ατομικής βόμβας.
Κάτι το οποίο παρήγαγε το ανθρώπινο μυαλό, αλλά επίσης το ίδιο μυαλό είχε την περιέργεια να το δοκιμάσει κιόλας.
Είτε καλώς είτε κακώς, οι καταστάσεις ώθησαν σε δραστικές λύσεις τον άνθρωπο στο πέρασμα της καταγεγραμένης ιστορίας του πάνω στον μικρό μας πλανήτη. Οι δράσεις που αναλάμβανε, δεν ήταν πάντοτε οι καλύτερες δυνατές, όμως, πάντοτε, τα αποτελέσματα αυτής του της δράσης ήταν αυτά που δεν τον άφηναν να επαναλάβει τα ίδια λάθη.
Με αυτόν τον τρόπο, είχαμε πολέμους, καταστροφές και εξελίξεις άσχημες, από φοβισμένους ή μη ανθρώπους, που συνήθως έβαζαν τον εγωισμό τους σε περίοπτη θέση στις αξίες και στον τρόπο σκέψεώς τους. Οι περισσότεροι από αυτούς οδήγησαν την ανθρωπότητα σε δύσκολα μονοπάτια, που δεν ήταν όμως πρώτη φορά που τα ακολουθούσε κάποιος. Απλά εκείνη τη στιγμή πίστεψαν ό,τι αυτοί θα καταφέρουν να πάνε μακρύτερα, και πολλοί ήταν εκείνοι που εύκολα τους πίστεψαν, μιας και μίλαγαν και στον δικό τους εγωισμό που ήθελαν και αυτοί με τη σειρά τους να τον αναδείξουν.
Σήμερα όμως, στην Αθήνα το 2004, και μόλις 3 μέρες πριν από την έναρξη των Αγώνων, τη δική μου σκέψη μπορεί να την κατακλύζουν τα προσωπικά μου προβλήματα, αλλά δεν μπορώ να μείνω ασυγκίνητος από το κλίμα που επικρατεί.
Όλοι γνωρίζουμε ή απλά έτυχε να ακούσουμε για τις δυσκολίες που μας περιμένουν αμέσως μετά τους Αγώνες. Όμως, δεν επικρατεί αυτή η κλάψα και το αυτομαστίγωμα από τα ΜΜΕ, δεν επικρατεί αυτή η κατήφεια και τα σκυμμένα κεφάλια, τουλάχιστον εδώ στην Αθήνα. Η πόλη έχει γεμίσει χρώμα, ανθρώπους από όλο τον κόσμο, και οι πάντες ασχολούνται με την Ελλάδα και τον τρόπο που τα κατάφερε να φτάσει μέχρι εδώ, και περιμένουν το καλύτερο από όλους μας. Και ξαφνικά, βλέπουμε και εμείς οι ίδιοι, πως ομαδικά, αντί να τρωγόμαστε και να σκοτωνόμαστε για το πήδημα του ψύλλου, μπορούμε να κάνουμε μεγαλειώδη πράγματα, και δεν εννοώ μόνο ΕΜΑΣ, τους ΕΛΛΗΝΕΣ, αλλά και όλους όσους θέλουν να συμπράτουν με εμάς, τους ΕΥΡΩΠΑΙΟΥΣ ίσως, ακόμα και τους ΑΝΑΤΟΛΙΤΕΣ, γιατί όχι και τους ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΥΣ, ή καλύτερα με ΟΛΟΥΣ.
Απλά εμείς έχουμε ένα μικρό κόλλημα με την ιστορία μας, την χώρα μας, και το εθνικό στοιχείο μας, που οι ρίζες όλων αυτών δεν ξέρουμε πόσο βαθειά στους αιώνες χάνονται...
Και απλά αναλογίζομαι, ποια θα μπορούσε να είναι η συνέχεια όλων αυτών.
Σύντομα, ο παράγοντας χρήμα, μιας και συμμετέχουμε όλοι σε ένα ευρύτερο σύστημα που στηρίζεται πάνω σε αυτό, θα αρχίσει να επηρρεάζει την προσωπική εξέλιξη του κάθε ένα μας. Το γράφω αυτό μεταφέρωντας το δικό μου στίγμα, και μοιράζοντας μαζί σας μια σκέψη, που θεωρώ ό,τι καταβάλει αρκετούς από εμάς καθημερινά στον αγώνα που κάνει ο κάθε ένας μας για το καλύτερο.
Αυτό που θέλω να μοιραστώ με εσάς αυτή τη στιγμή, είναι το γεγονός ό,τι ο κάθε ένας από εμάς, καταλαμβάνει τον εργασιακό του χώρο εθελοντικά, και πάντοτε ανοίγονται μπροστά του καινούριες ευκαιρίες που περιμένουν από τον κάθε έναν μας να τις χειριστεί. ΔΕΝ είναι μόνιμα εκεί. Μπορεί να είναι μια απλή κουβέντα, μπορεί να αλλάξει ο κόσμος του καθενός μας όπως τον ξέρει μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα.
Στο κάτω-κάτω, και η ίδια η ζωή, ένα αγώνισμα είναι, και μάλιστα, έχει και τελετή έναρξης και τελετή λήξης.
Ας κάνουμε όλοι το καλύτερο που μπορούμε.
:)
