Σημειώσεις για φίλους το λοιπόν.
Αυτοί, είτε ήδη ξέρουν, ή θα καταλάβουν.
Τελειώνει και ο τρίτος μήνας από το έτος μετά το θαύμα.
Ναι, τους Ολυμπιακούς. Φυσικά και συνεχίζουν να υπάρχουν Ολυμπιακοί, αυτοί όμως έφυγαν πια από την Αθήνα, και επέστρεψαν στο σπίτι τους, στο Λιμάνι της Μελίνας. Και το θαύμα έγγειται στο γεγονός, πως η οργή για την Θύρα 7, δεν έπαψε να υφίσταται, αλλά γαλήνεψε λίγο, από τα έργα που έγιναν, λύνοντας κάποιες απλές διαφορές που χρόνιζαν, απλές για τους τρίτους παρατηρητές, για τους απ΄έξω, και όχι για τους εμπλεκόμενους, μιλώντας για το "τηγάνι". Οι φίλαθλοι αυτού του συνδέσμου, όπως είναι και οι υπόλοιπες ομάδες φυσικά, κατάφεραν να οργανωθούν κάτω από την καθοδήγηση ενός επιχειρηματία, που και αυτός με τη σειρά του έχει αποδείξει τα φίλαθλα αισθήματά του για την συγκεκριμένη ομάδα, και την θέλησή του για αντιπροσφορά. Όπως ας πούμε ο Ντέμης, που απέδειξε πως το τατού με τον δικέφαλο, δεν ήταν απλά διαφημιστικό, αλλά ένδειξη της "πόρωσης" και της θέλησής του για αντιπροσφορά στο συλλογικό αίσθημα της ομάδας, που πια συμπεριλαμβάνει και έναν ολόκληρο δήμο, στην προσπάθεια επίλυσης διαφόρων προβλημάτων που έχει. Και φυσικά, είναι μεγάλο καφάλαιο για την Νέα Φιλαδέλφεια Αττικής να αποτελεί το "σπίτι" μιας τόσο ιστορικής ομάδας, όπως η ΑΕΚ, και πολλά ήταν και είναι αυτά που γίνονται εκεί με επίκεντρο την συγκεκριμένη ομάδα, ακόμα μια ματιά προς το Λιμάνι δεν βλάπτει για τα οφέλη που μπορεί να έχει μια καλή έκβαση που να ισορροπεί με το αίσθημα των πολιτών-φιλάθλων.
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με άλλες πόλεις, όπως η Θεσσαλονίκη για παράδειγμα, με τον ΠΑΟΚ, ή όπως έβλεπα σε χτεσινοβραδυνό αφιέρωμα στον Γκάλη, συνέβει στο παρελθόν με τον Άρη και τον Πάοκ στο μπάσκετ, που έφτασαν να έχουν υποστήριξη πανελλαδικά πια.
Διότι, πολύ απλά, εκεί (στις ομάδες) βρίσκονται μονάδες, που μπορούν να αντιπροσωπεύσουν επάξια το εθνικό αίσθημα στα αντίστοιχα αθλήματα, συμμετέχοντας στις Εθνικές Ομάδες. Κάτι σαν αυτό που έγινε στην Πορτογαλία, πάλι πέρυσι.
Αυτή φυσικά η άποψη που περιγράφεται παραπάνω, εννοείται πως μπορεί να έχει και την εντελώς αντίθετη εικόνα από κάποιον ο οποίος δεν θέλει να την δει, όντας περισσότερο "προσγειωμένος", "ρεαλιστής", "αντικειμενικός", "πραγματιστής" και πιθανώς λιγότερο "ουτοπιστής", "οπτιμιστής", "αιθεροβάμων", "άσχετος".
Δεν θα βιαστώ να φτάσω στο "ρεζουμέ", "μπαγιόκο", "ρευστό", "πραγματικότητα", "χαρτί", "μέταλλο".
Απλά συνεχίζοντας τον μονόλογο που προκαλείται από την διαδικασία της έγγραφης σκέψης και κατάθεσης άποψης, δεν θα επιλέξω να συμφωνήσω άμμεσα, αλλά θα προσπαθήσω να επεκταθώ, όσο μου επιτρέπουν οι γνώσεις μου.
Πάππου προς πάππου λοιπόν, μεταφέρονται διάφορες απόψεις και γνώμες γύρα από τον... "ρεπουμπλικανισμό"!
Με μια έτσι αντελώς αυθαίρετη και ελεύθερη μετάφραση του όρου, και πριν μπλέξω με socialize-legalize-franchize όρους, μάλλον θα μπορούσα να τον ονομάσω 'ξαναδημοκρατισμό'. Βλέπετε, οι σπουδές μου στις πολιτικές επιστήμες είναι μηδαμινές, εώς ανύπαρκτες, και πιθανών σε αρκετούς να μην λέει κάτι η παραπάνω "ανακάλυψη", και ίσως να προκαλέι και μια θυμηδία, δράττομαι όμως του διακιώματός μου για ελευθερία του λόγου (ναι δυστυχώς, δεν γνωρίζω το άρθρο του Συντάγματος, ούτε καν αν κάτι τέτοιο προβλέπεται, το θεωρώ απλά δίκαιο σε μια ..δημοκρατία!). Με λίγη πρόχειρη "ανάλυση" λοιπόν, κατάφερα να βρω την "πηγή" του αντιαμερικανικού μου αισθήματος; Εκεί δηλαδή, στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, εκείνοι οι "αγροίκοι" που ούτε καν 300 χρόνια ιστορία δεν έχουν (λιγότερη δηλαδή από ό,τι εμείς οι Έλληνες ήμασταν υπό τους γείτονες), τι; έχουν καταλάβει όρους και έννοιες που Εμείς οι Υπερήρωες, έχουμε βγάλει μέσα από τις κουβέντες μας όλα αυτά τα χρόνια που πέρασαν και καταγράφηκαν (γιατί πιθανώς υπάρχουν και διάφορα που δεν καταγράφηκαν);
Είναι δυνατόν;
Και είναι δυνατόν να τους έχει επηρρεάσει καθόλου σκέψη σαν τη δική μας σε τούτο 'δω το "μπουρδέλο" (όπως αρκετοί προσπαθούν να μας πείσουν πως έχει καταλήξει η Ελλάδα);
Στο τέλος, έτσι όπως το πάμε (το πάω μάλλον), θα προσπαθήσουμε να πείσουμε τον πλανήτη, πως για όλους τους πολέμους του πλανήτη, υπεύθυνος δεν είναι ο ... Κανένας, αλλά η οργή του Άρη!!! Όχι του κόκκινου πλανήτη, αυτόν που του προσφέραμε κάμποσα ρομποτάκια με αντάλλαγμα λίγες εικόνες, του άλλου, του αρχαίου Θεού ντε... Αλλά πιθανών να είναι πιο πιστευτό αυτό, από το να ψάχνουμε τον Αρειανό τον mr Bean Λάντεν. Έχει μια, πως να το πω, καλύτερη βάση να στηριχτεί μια τέτοια υπόθεση. Άσε που υπάρχουν διάσπαρτες και διάφορες λύσεις μέσα στους ύστερους μύθους, μια ερώτηση σε ένα Μαντείο ας πούμε, μια αγωνία για την απόφαση, η εκτέλεση της απόφασης, και φυσικά το κλασσικό τσιμπούσι στο τέλος, μετά την ευλαβική θυσεία της τσίκνας στον Θεό, και με τους βάρδους λυμμένους.
Θα μου πείτε, α, καλά...
Και εδώ είναι που φανερώνονται οι φίλοι.
Όλοι ετούτοι που τους κουβαλάω μέσα στο μυαλό μου, όλοι οι τούτοι που τους γνώρισα και συνεχίζω να γνωρίζω, όλοι τούτοι που αναγνώρισαν κάπου το ύφος της γραφής, και δεν ζητάνε σε αυτό το κομμάτι ένα conclusion. Όλοι αυτοί που πιθανών να πέταξαν και ένα χαμογελάκι δεξιά ή αριστερά. Όλοι αυτοί που μαζί περάσαμε και έχουμε να περάσουμε καλές στιγμές, όλοι αυτοί που δεν παρεξηγούν τις μακρές απουσίες μου, όλοι αυτοί που ξέρουν πως και να τσακωθούμε, για καλό το κάνουμε, δεν μπορεί να είναι όλα μέλι-γάλα, θα κάνει καμιά καρδιά μπαμ από ευτυχία. Ακόμα και όλοι αυτοί που γνωρίζουν καλύτερα πως η αλήθεια μπορεί να κρυφτεί και μέσα στο ψέμα, όπως και το ανάποδο.
Μα αν υπάρχουν και κάποιοι που έχουν βιαστεί να ψάξουν βαθύτερα τον γράφοντα, και δεν πιστεύουν πως πρόκειται για κάποιον που πιθανών αυτή τη στιγμή να μοιράζεται κάτι με φίλους και ό,τι βγει, αλλά υπάρχουν σκοτεινά συμφέροντα και μυστικά από πίσω, ας αναρωτηθούν:
Η παράγραφος παραπάνω για τις ομάδες, δεν τους κάνει εντύπωση πως θα μπορούσε να έχει γίνει κάτι για αυτό;
Δεν θα μπορούσαν να είναι τα αθλητικά σωματεία αρωγοί πολιτών;
Είναι κάτι που δεν έχει προηγούμενο, σε ισορροπημένες κοινωνίες;
Εκείνος ο Ερτογάν, δεν είναι σαν να λέει του δικού μας, αν είναι αρκετά ... cool on camera?
!:)
