...Beki's departure

Του Μπέκι η αναχώρηση δηλαδή.

Μα τι άτομα είναι αυτοί οι μαύροι τελικά! Όλο χαμόγελο, και φιλοφρονήσεις με νόημα, πολύ τους πάω γενικά, άλλωστε μερικοί από τους καλύτερούς μου φίλους είναι... έγχρωμοι, αν και θα έπρεπε να τους λένε ασπρόμαυρους, πφφ, πολύ τιβούλα βλέπω τώρα τελευταία, και μάλλον έχει αρχίσει ο εγκέφαλός μου να επηρέαζεται!
Κάτι ακόμα που είδα όμως, είναι και εκείνο το σκηνικό με τους κινέζους στη χώρα μας, με κάτι αποθήκες τίγκα στο ρούχο, και να τους ρωτάνε τα αλάνια με το μαρκούτσι αν έχουν τιμολόγιο. Τα γελαστά μάτια των κινέζων σχημάτισαν ένα ο, και τους κοίταγαν χωρίς να καταλαβαίνουν.
Και καλά κάνουν δηλαδή. Έχουν φέρει τα παλληκάρια ρούχα φτηνά και καλά να ντυθεί ο κοσμάκης, και τα παλληκάρια ψάχνουν σκάνδαλα. Πσσσς τι είναι τούτοι ρε;

Γενικά, κοιτώντας προς ανατολή και νοτιά, μόνο άσχημα δεν βλέπω. Αλλά από την άλλη, και δυτικά και νότια, δεν κουνιέται φύλλο.
Χμμ, τι έγινε ρε παιδιά;

Όλα καλά;

:)

...καθημερινοτητα

Θα μου πεις τώρα, τι να γράψεις για την καθημερινότητα, σάματις δεν την ζει ο κάθε ένας μας;
Με απασχολεί αυτή η καθημερινότητα, που δεν περιλαμβάνει την γαλήνη, την ισορροπία.
Ναι είναι προφανές πως προσωπικά βρίσκομαι off balance, και μάλιστα αρκετό καιρό. Τόσο, που να έχει γίνει πια κοινός μου τόπος. Και το πρόβλημα πρκύπτει, κάθε φορά που για τον έναν ή τον άλλο λόγο, αποζητώ την προσωπική μου ηρεμία, αυτή την απομάκρυνση από το όριο.
Καθημερινά λοιπόν από τη στιγμή που αρχίζει ο εγκέφαλος να έχει σύνδεση με το συνειδητό, προκαλώ το εξής θέμα στον εαυτούλη μου: Ξεκίνα να λύσεις μέσα σε μια μέρα, όλα αυτά τα συσσωρευμένα λάθη των προηγούμενων ετών. Και ανακαλύπτω στο τέλος της μέρας, έχω αναλωθεί στο από που να αρχίσω, δεν έχω κάνει το παραμικρό (πολλές φορές έχω πιάσει τον εαυτό μου να τσουλάει το ποντίκι και να μην παρατηρώ τελικά τίποτα), και έχω προσθέσει άλλη μια χαμένη μέρα στη λίστα.
Διαβάζω για κάποιους που έχουν διάφορες σχέσεις με το διαδύκτιο, και πως αναφέρουν διάφορα περιστατικά από την δουλειά τους στο γραφείο. Προφανώς και αυτοί βρίσκονται σε μια αντίστοιχη θέση πολλές φορές, με την χαρακτηριστική διαφορά πως αυτοί πληρώνονται για να συντηρήσουν και τη ζωή τους. Κοιτάζω ας πούμε εδώ δίπλα τα 5 ευρώ που είναι όλη μου η περιουσία αν γίνει τώρα μια απογραφή (α, και ένα πακέτο τσιγάρα), και παράλληλα ντρέπομαι που πήγα σαν τον χάνο να ζητήσω δουλειά από τον ΒG, λέγοντάς του να βάζω τραγουδάκια.
Αστεία πράματα δηλαδή, δεν θέλω να αφοσιωθώ σε τίποτα, τα πάντα δείχνουν μίζερα έτσι όπως τα έχω καταντήσει, και ανακαλύπτω μόλις τώρα πως ακόμα και την αγάπη, την κατάλαβα από την πικρή της πλευρά, του χωρισμού. Ναι όντως, σπατάλησα τόσα χρόνια να γουστάρω ένα πλάσμα, μόνο και μόνο επειδή το έδιωχνα μονίμως για να αισθάνομαι αδικημένος, και να βαλτώνω σε τεράστιες εκτάσεις από Γιατί(es).
Έχω σπρώξει μία ζωή στην άκρη του γκρεμού, μήπως φοβηθώ, μήπως τρομάξω, μήπως πισωγυρίσω, αλλά πού... Αφού πέρασε και αυτή η τρομάρα, έμεινα να θαυμάζω το χάος κάτω από τα πόδια μου.

Μα γιατί κάθομαι και σας τα λέω όλα αυτά κύριε Ψυχολόγα μου; Έλα ντε... Μάλλον χρησιμοποιώ την δράση του blog σαν ημερολόγιο. Και καθώς γνωρίζω πως με διαβάζουν εκτός από εμένα και ο καθρέφτης μου με τον αναπτήρα μου, αφήνω σημάδια στο χρόνο, τον σχετικό χρόνο, πιθανώς μόνο τον δικό μου. Πάντα μπορώ να κάνω διλίτ όλη τη σελίδα, όπως έκανα και στο παρελθόν, με ένα άλλο σημειωματάριο. Γιαυτό και κάποιες σημειώσεις που τις έχω σε υπόληψη (ώπα ρε σεις, όχι πως αυτές δεν τις έχω...), τις γράφω με ένα μολύβι παλιό μικρό και δαγκωμένο, ξυσμένο με ό,τι να 'ναι, σε ένα μαύρο moleskine, απλά και μόνο για να τους δίνω την σημασία που αξίζει. Μέχρι που έχασα ένα μικρό που είχα πρόσφατα, και έχω πελαγώσει[:)].

Anyway, πρόσφατα είχα μια ακόμα εικονική σχέση. Την ονομάζω εικονική, απλά γιατί είχε δημιουργηθεί εντός του κρανίου μου, με τα ερεθίσματα που είχα λάβει από τον άγγελο που ευγενικά απαντούσε στις εκκλήσεις μου για επικοινωνία. Μα δεν μου έφτανε για να ξεφύγω από την [απελπισία να το ονομάσω, μαλακία να το ονομάσω, χαζομάρα να το ονομάσω, θα το πω...] καθημερινότητά μου, ήθελα να... τον φάω κιόλας! Ξέρετε, "επ, το 'φαγες το μωρό ρε μαλάκα;". Και ήθελα να το χορτάσω, και εγώ σκεφτούμουνα πως κάτι δεν πάει καλά εδώ, δηλαδή θα πρέπει να το χέσω κιόλας. Χέσε μέσα μια κατάσταση, ένα πελαγοδρόμιο από λέξεις και νοήματα, που όλα παίρνουν σάρκα και οστά με την γέννηση και τον αέναο κύκλο της ζωής, αυτής της ζωής που μπορεί να περιγραφεί σε μία ματιά, και δεν φτάνουν οι λέξεις του κόσμου να πουν έστω την αρχή. Μα τι λέω τώρα...

Από τότε [πότε;] έχω να δω τα μάτια του αγγέλου, η φωνή και το ηχόχρωμα έσβυσαν, και κάμποσα κουμπιά που πατήθηκαν και κράτησαν τον βηματοδότη μου σε λειτουργία έπαψαν να χτυπάνε.
Άδειασε ο κόσμος μου.

Wow, έχει ο κόσμος προβλήματα ε;
Ειλικρινά όμως, αν δεν είναι αυτά προβλήματα, ποιά ακριβώς είναι; Γιατί να σας πω την αλήθεια, μόλις είπα να κοιτάξω καλύτερα να ασχοληθώ με κάτι άλλο, να κοιτάξω κάτι σοβαρότερο και μεγαλύτερο σαν πρόβλημα, κάτι που μπορεί να απασχολεί περισσότερους, το έφτυνα να πα να γαμηθεί. Εγώ εκεί στο κολλημένο μου σύμπαν. Δεν μπορώ να δώσω ενέργεια αν δεν πάρω σωστά;
Και βλέπω πως απλά, πρέπει να συνηθίσω την καθημερινή πάλη με την εντροπία, εώς ότου τι;
Για τι;
Ως προς τι;

Έτσι απλά, ένα κλικ ακούω σύντομα να έρχεται και όλα τα παραπάνω να μοιάζουν ανάγνωσμα ξένου προς εμένα κάποια στιγμή. Τώρα αλήθεια, να σας βοήθησε αυτό το κείμενο σε τίποτα;