... time and money

Αύγουστος, Αθήνα.
Μια εβδομάδα έχει περάσει από την ‘έναρξη’ των Ολυμπιακών, και η πόλη έχει πάρει μια χροιά εντελώς λειτουργική για να μετακινείται κόσμος. Για διάφορους λόγους, άλλος θα πάει στο Μαρούσι, άλλος θα πάει στο παραλιακό μέτωπο, άλλος θα πάει στον Σχοινιά, άλλος θα πάει προς τα Άνω Λιόσια, άλλος θα κατέβει στο κέντρο. Πάντως πάνε όλοι παντού, και για ένα περίεργο λόγο, δεν επικρατεί το απόλυτο χάος.
Τα αυτοκίνητα, κατά ένα παράδοξο τρόπο, κινούνται με ταχύτητες ασύλληπτες, και η μεταφορά από το ένα μέρος στο άλλο, ειδικά με τα μέσα που έχουν διατεθεί στο κοινό για τις μετακινήσεις τους, μοιάζει εκτός από εύκολη υπόθεση και ευχάριστη. Οι δρόμοι δεν χρειάστηκε να αλλάξουν ροή όπως στο Ηνωμένο Βασίλειο. Εξηγήσανε στον κόσμο, βάψανε και τον δρόμο για αυτούς που είναι ξεχασιάρηδες, πως το αριστερό ρεύμα είναι για τα αυτοκίνητα που πρέπει να πάνε πιο γρήγορα για κάποιο λόγο. Δεν χρειάστηκε να επιστετευθούν οι σιωπηλοί τιμωροί, που κινούνται τέρμα αριστερά οριακά στο μέσο όριο ταχύτητας που έχει επισήμως θεσμοθετηθεί, και θεωρούν πως έχουν υποχρέωση να διδάξουν στους επερχόμενους Νίκι Λάουντα πως ξέρουν αυτοί, και καλά θα κάνουν να μην εκνευρίζονται, ας απολαύσουν αυτές τις στιγμές ξεγνοιασιάς που τους προσφέρει ο ανοιχτός δρόμος, ας μυρίσουν τα λουλούδια, ας δούνε το πράσινο γύρω τους.... Με λίγο σεβασμό στα όρια της λογικής, ανακαλύψαμε όλοι πως δεν υπάρχει κίνηση, υπάρχει νευρικότητα, και παραλογισμός. Κάποιος ας πούμε θα βρει χίλιους δυό λόγους να πάει στη δουλειά του, για να μην αλλάξει ας πούμε δυο λεωφορεία, ή να πάρει ένα λεωφορείο, το μετρό, ένα λεωφορείο και να περπατήσει και πέντε λεπτά. Μπορεί να το περιγράψει ας πούμε με τόσο μελανά χρώματα, σαν να τον βάζουν πρωί-πρωί να σκάβει την σύραγγα του μετρό με τα δάχτυλα, ή να σπρώχνει το λεωφορείο μόνος του στα Τουρκοβούνια, και όλα αυτά γιατί; Για να περάσει 8 ώρες μέσα σε τέσσερις τοίχους, και να παραπονιέται για την δουλειά του, για τον καφέ, για την κοινωνία, για το κράτος, για το κλιματιστικό, για τον μισθό του, για τις ειδήσεις, για το που πάμε γενικά, και γιατί δεν τον ακούει κανένας. Οπότε υποθέτω πως παίρνει και το αυτοκίνητό του το πρωί για να φορτώσει νεύρα και άγχος, καυσαέριο και ιδέες για γκρίνια. Χμμ, κάτι δεν πάει καλά, και δεν είναι το λεωφορείο στην Πανεπιστημίου.
Τα μέσα μαζικής μεταφοράς, είναι διαφόρων ειδών. Τα τρένα, ακολουθούν επίγειες, υπόγειες, υπέργειες διαδρομές, μετακινούνται με ταχύτητα, στρίβουν σαν... τρένα, σταματούν σε συγκεκριμένα μέρη, και διατρέχουν όλη την πόλη. Αν δε συνυπολογίσουμε και τον ΟΣΕ, τότε μπορεί κάποιος να βγει από το σπίτι του στη Θεσαλλονίκη, να πάρει το επερχόμενο Μετρό, και να φτάσει στον Πειραιά, χωρίς να χρειαστεί αυτόνομο μέσον μεταφοράς, αυτοκινούμενο αυτοκίνητο δηλαδή... Ναι, το τρένο φέρνει το μέλλον πιο κοντά, πιο άνετα, πιο μαζικά, και πιο ευχάριστα. Αρκεί να μάθουμε να περνάμε τον χρόνο μας ευχάριστα μέσα σε αυτά. Ένα βιβλίο, λίγη μουσική, γιατί όχι; Τα λεωφορεία, είναι και αυτά διαφόρων ειδών. Μικρά, πιο μικρά, μεγάλα, με βενζίνα, με πετρέλαιο, με ηλεκτρισμό, με φυσικό αέριο, του Δήμου, του Οργανισμού, της εταιρίας, με φυσούνα, με σκαλοπάτια, με ράμπες, με χρώματα, δίπατα, με καθίσματα έτσι, με καθίσματα αλλιώς, με θέσεις για τα άτομα με ειδικές ανάγκες, για τους γέρους, για τα μωρά, για τις βαλίτσες, για τα καροτσάκια, για τα ψώνια, με χερούλια, με μπάρες, με ακυρωτικά, με παράθυρα, με κλιματισμό, με διάφορα δρομολόγια, με νυχτερινά, με πρωινά, με καθημερινά, με κυριακάτικα, γενικά είναι ωραία τα λεωφορεία, και αν ασχοληθεί εκτός από τον Τσεκλένη και κανένας καροσερίστας, ή κανένας που να ξέρει ηλεκτροκόλληση στο κάτω-κάτω, θα δούμε και άλλες προτάσεις πιστεύω, και άσε τους κουτούς στα κουτιά τους.
Τα διακριτικά για αυτούς που εργάζονται κάπου αλλά και σε αυτούς που είναι επισκέπτες στους ίδιους χώρους εργασίας είναι πολύχρωμα, ζωντανά, λογικά, χωρίς στόμφο, και οι αξιωματούχοι ξεχωρίζουν από κάτι ταμπελίτσες, που ευάρεσκα διαλαλλούν την πλήρη ταυτότητα του κατόχου του αξιώματος, με την γελαστή φωτογραφία του, τους κωδικούς που μια συγκεκριμένη ομάδα (εντάξει, αρκετά μεγάλη) αντιλαμβάνεται το νόημά τους. Αλλά και οι άλλοι που δεν ξέρουν, θέλουν να μάθουν. Τι ειναι το sho, το equ, το ibc, το abc, το def, το ghi, το etc, και τα λοιπά. Τι είναι το μπλε, τι είναι το κόκκινο, τι είναι το πράσινο, τι είναι το άσπρο, που είναι το ολόγραμμα, τι ακριβώς είναι η εργασία που κάνει στους Ολυμπιακούς, που πάει τώρα, αν κονομάει, αν είναι θελοντής, αμα γουστάρει ασούμε τη φάση ή είναι καμμιά κοροϊδάρα που τον έχουνε πιάσει κότσο με την παραμύθα και τα τσεπώνουνε τα φράγκα τα μεγάλα κεφάλια και εμείς τη βγάζουμε με 3.60, τι να φας, τι να πιείς, τι να πεις, και αν μου δινανε άδεια από το γραφείο θα την είχα κανει για Μύκονο, είναι και σε Ολυμπιακό δακτύλιο η κωλοδουλειά που ‘χω, και δε μπορώ να πάρω το αυτοκίνητο που λες μεγάλε...
Η ασφάλεια είναι διακριτική, αλλά σε πολύ περισσότερα μέρη από αυτά που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς. Είναι παντού, σε όλους, όλοι θέλουν να πάνε τα πάντα καλά, θέλουν να προσέξουν όσους έχουν τιμήσει με την παρουσία τους την πόλη, και έχουν έρθει από όλα τα μέρη του κόσμου, και πολλοί από αυτούς, έχουν φέρει και ήθη και έθιμα για να τα αναμείξουν με τα δικά μας και να διασκεδάσουμε όλοι μαζί σε πλατείες, δρόμους, πρεσβείες, σπίτια, καταστήματα, πάρκα, παντού. Πειράγματα, φλερτ, παρέες που μεγαλώνουν σε μια στιγμή, χρώματα Αθήνας παντού, ο Δήμος έχει αναλάβει διάφορα δρώμενα, η Πλάκα στα καλά της, η Ακρόπολη ολόφωτη, τα όμορφα κτήρια μοιάζουν μαγικά το βράδυ, η πόλη που δεν κοιμάται ποτέ έχει λόγο, γελάει και γελάει μαζί της και ο κόσμος, που έχει σηκώσει μπαλόνια και έχει στείλει τυχερούς να περάσουνε καλά, γιατί νομίζανε πως τους στέλνανε με τα Σφυριά (Hummer;) στο Αυγανιστάν. Φοβόντουσαν μην τους πειράξει κανείς, λες και δεν μπορούν να πειράξουν μύγα. Τελικά γίνεται ο χαμός, και είναι εδώ και ο Γερμανός!:)
Οι παππούδες κάνουν παρέα με τους νέους, και όλοι μαζί στριμώχνονται σε μαγνητικές πύλες για να περάσουν σε μια άλλη διάσταση, αυτή των αθλημάτων και των σταδίων. Δεν έχει σημασία για πολλούς από αυτούς τι άθλημα θα δουν, ξέρουν πως θα περάσουν κάμποσες ώρες σχολιάζοντας τα δρώμενα στην αρένα, στον στίβο, στο γήπεδο, στην πίστα. Τους αρέσει τον ελεύθερο χρόνο τους να πάνε κάπου, να πάρουν το τραίνο, και να πάνε για μια βόλτα στο πάρκο (ναι, είμαι και εγώ της γνώμης περί πάρκου στο Ελληνικό. Ένα ελληνικό πάρκο, γιατί η Αθήνα έχει ξεχάσει τι σημαίνει πράσινο και μάζωξη, τσιμέντα να μας θάψουνε, όχι μάρμαρα ε;.) στην παραλία, στους δρόμους, έτσι, γιατί τώρα τα πάντα δουλεύουν και θέλουν να το δούνε αυτό.

Να δούνε τι κάνανε, κοιτάχτε πως τα κάνατε, εσείς, Ελληνάρες που γουστάρετε τον πόλεμο, όπως άκουσα κάποιους να υποστηρίζουν.
Εντάξει με τον Δια, πάνε τα πρώτα χίλια. Οκ και με τον Άρη βγήκανε και τα δευτερα. Πάμε σε κανέναν άλλον Θεό, άντε γιατί τους ημίθεους μας τους έχουνε μπλέξει με κάτι κοντοβράκες με νιτζάστερα.
Τα σέβη μου στη κυραΓιάννα.
:)

...olympismus [!]

2005.
Χρόνος σχετικός από ό,τι έχουμε μάθει μέχρι τώρα από τον κυριούλη με τα άσπρα ανακατωμένα μαλλιά, πάνε και εκατό χρόνια τώρα...
Για πολλούς είναι αργά, για άλλους είναι νωρίς, άλλοι ξεκινάνε τώρα, άλλοι φτάνουν μόλις, άλλοι πάνε, άλλοι έρχονται.
Άλλοι θαυμάζουν το παρελθόν, και άλλοι αναπολούν το μέλλον, άλλοι φροντίζουν να βάλουν την ιστορία σε μια τάξη, άλλοι βολιδοσκοπούν το μέλλον, άλλοι ζουν μόνο για το παρόν (καλόν μήνα διακοπών έυχομαι στους περισσότερους), άλλοι αναλογίζονται την προηγούμενη ώρα.

Πριν από έναν μόλις χρόνο, η Αθήνα ετοιμαζόταν για το μεγαλύτερο πανυγήρι που μπορούσε να στήσει.
Ένα πανυγγήρι παγκόσμιο, μια γιορτή χρωμάτων και ανθρωπιάς, ένα μείγμα συγκίνησης, απορίας, ιστορικότητας, προσφοράς, αναζήτησης.
Πάρα πολλοί είχαν βιαστεί να προ_κατα_βάλλουν την αποτυχία, την μιζέρια, τον κίνδυνο, την απαισιοδοξία, γιατί έτσι είχαν μάθει, έτσι τους είχαν μάθει, έτσι ζούσαν, έτσι ζουν, αναμοχλεύοντας εικόνες κολάσεως σε ανθρώπους που από την φύση τους αγωνιούν για το αύριο, και είναι έτοιμοι να προσφέρουν σε όποιον τους δώσει λύσεις έτοιμες για αυτό, εικόνες πλαστής σιγουριάς, εικόνες ζωής χαρισάμενης, εικόνες από παραδείσους επίγειους, εικόνες από απολαύσεις και χαρές, άμμεσα αντιληπτές, άμμεσα εξαργυρώσιμες, άμμεσα αναλώσιμες, άμμεσα υπολογίσιμες σε χρήμα και ευφήμερη αναγνώριση, εικόνες κατά βάση πλαστές από λίγους για λίγους.
Η απομόνωση από ομάδες και ιδέες, από δημιουργία και προσφορά, είναι από τα πρώτα εργαλεία που χρησιμοποιούν όσοι θέλουν να ελέγξουν άλλους προς ιδίον όφελος, όσοι θέλουν να βρεθούν στη θέση του ταγού για να απολαύσουν τις στιγμές ξεκούρασης που αυτός δικαιούται, χωρίς τις εντάσεις που αυτός υποχρεούται. Ο αποπροσανατολισμός από αξίες που δεν έχουν καμμία σχέση με οικονομικά συστήματα, είναι το κυρίως μέλημα, και οι φωνές που αφυπνίζουν πρέπει να φιμώνονται άμμεσα με το σκεπτικό πως δύνανται να προκαλέσουν αναταραχές μη ελέγξιμες από τα όργανα ελέγχου, που και πάλι το ίδιο το σύστημα ενδοκατανομής και νομής της εξουσιαστικής νιρβάνας των φοβισμένων φορέων κοινωνικής ισσοροπίας έχει πλάσει, φυσικά στα μέτρα του.

Το γεγονός πως ο άρτος και τα θεάματα είναι το καταπραϋντικό των κοινωνικών ομάδων κατώτερης στάθμης από τους λάτρεις της εξουσίας, δεν είναι απαραίτητα κακό. Αν καταφέρνουν να παράγουν και τα δύο, μέσα σε ένα πλαίσιο τέτοιο, που να προάγει τον πολιτισμό, έστω και με ρυθμούς αργούς και ωσεί ακίνητους, έχω την αίσθηση πως τελικά είναι αποδεκτό! ΑΝ για παράδειγμα, μια κοινωνία σαν την ελληνική με όλα αυτά τα προβλήματα που είχε μετά τον Τελευταίο Πόλεμο, με τις εσωτερικές της ανακατατάξεις όπως αυτές καταγράφηκαν από την ιστορία, με τις εξωτερικές παρεμβάσεις που έγιναν με όποιον τρόπο έγιναν, με την αισθητηριακή αντίληψη που εθνικά επικράτησε στους Έλληνες με όποιο τρόπο αυτό και αν έγινε, με την ενοποίηση του πλανήτη εν μέσω φόβου και αντίξοων συνθηκών όπως αυτή συνεχίζεται, με την προσπάθεια να γίναι κατανοητό σε όλους πως τελικά άνθρωποι είναι όλοι αυτοί που σκέφτονται και συσκέπτονται, δεν μένει κάτι άλλο ίσως από την κατανόηση πως και η δικαιοσύνη είναι ένα χρήσιμο συστατικό σε κοινωνίες που θέλουν το καλό τους, και όχι τον αφανισμό τους.

Δεν είπε κανείς πως οι επίγειοι παράδεισοι δεν θέλουν κόπο και προσπάθεια. Δεν είπε κανείς πως δεν είναι ουσιαστικά πλαστοί και μάταιοι, αν κάποιος έχει μια οπτική πάνω στο θέμα εντελώς και μόνο συμπαντική. Πράγματι, αν το καλοεξετάσει κανείς, είμαστε ούτε μια κουκίδα στην αχανή σούπα του σύμπαντος. Αυτό δεν είναι όμως και διακαιολογία για να ανάγουν την ύπαρξή μας σε ανούσια και άστοχη, και να βρίσκουμε την χαρά μόνο μετά από τον όλεθρο, και την επανασυρμολόγηση του περίγυρού μας. Παίρνω για παράδειγμα την Γερμανία. Η τεχνοκρατική της αντίληψη, η τευτονική της ιστορία, η παράδοσή της στο κάτω-κάτω σε προϊόντα ευφήμερης τεχνολογίας, είναι λογικό αν το καλοσκεφτεί κανείς, να την τοποθετεί μπροστά σε όλα τα δύσκολα επιτεύγματα, γιατί όχι, ολόκληρης της ανθρωπότητας. Είναι επίσης λογικό, κάποια ανθρωπάρια από καιρού εις καιρόν να συγκεντρώνουν μέσα τους όλη αυτή την ζήλεια τολμώ να πω των υπόλοιπων λαών, που ακολουθούν. Και αυτοί, εκμεταλευόμενοι τις περιστάσεις, να αποκομίζουν ιδία οφέλη ανεξαρτήτως κόστους. Ναι, εκείνον τον ζουμπά με τις τρίχες από την μύτη περιγράφω, τον κομπλεξάρα, που μίλαγε για τα ιδανικά μια φυλής που αυτός ο ίδιος δεν είχε καμμία σχέση με....[!:)]

Οι Άγγλοι από την άλλοι, αρέσκονται στην υψηλή διανόηση εντός των οικιών και τον συλλόγων τους, πράγμα που διακιολογείται από τον καιρό της χώρας τους! Οι Γάλλοι είναι οι "κόντρα τεχνολογία" στους Γερμανούς, και η λοιδορροία προς τους Άγγλους, λόγω θέσης! Εκείνοι οι Ολλανδοί από την άλλη κάνουν θαύματα, και δεν τους απασχολεί κιόλας! [Π.χ. Επειδή δεν γουστάρουν να φύγουν από την flat-out υποθαλλάσια περιοχή τους, κλείνουν την θάλλασα έξω από ολόκληρη την χώρα όταν αυτή φουσκώνει!!!] Οι Ιταλοί είναι τραχιά καλαίσθητοι, οι Ισπανοί είναι οι φιλό_σοφοι του καιρού μας, όλοι οι του πρώην ανατολικού μπλοκ ευχαρίστως αναβαθμίζουν το σύστημα που ζούμε βάσει της εμπειρίας που έχουν από καθεστώτα, οι Ρώσσοι συνεχίζουν να απαξιώνουν το χρήμα και να προάγουν ιδέες με όποιο κόστος, οι υποκαυκάσιοι εναντιόνωνται ακόμα στα λάθη της Δύσης που αυτή θεωρεί κεκτημένα της ετσιθελικά, οι Ινδοί-Πακιστανοί και λοιποί υποκινέζιοι πολιτισμοί, συνεχίζουν την εξέλιξή τους μετά την διακοπή που είχαν από τα τρυφερά πόδια τους Δυτικούς που θέλαν να τους κάνουνε "ανθρώπους" σε μία νύχτα, οι Αυστραλοί στην προϊστορική κοσμάρα τους κλασσικά, οι Κινέζοι και Ιάπωνες επιτέλους έχουν ξαναβρεί ουσία στον εντελώς εφήμερο κόσμο των ηλεκτρονικών, οι Λατινοαμερικάνοι ανεβοκατεβαίνουν στα βουνά και τις πεδιάδες τους και ταξιδεύουν επιτέλους και αυτοί σε άλλους πολιτισμούς, οι Αμερικάνοι γουστάρουν τον υποχονδρισμό τους, και καταλαβαίνουν σιγά-σιγά και αυτοί πως μπορούν να συμμετέχουν στα δρώμενα του κόσμου, αν κοιτάξουν να φτιάξουν τον κόσμο τους, που τον είχαν αφήσει στα επίπεδα της Άγριας Δύσης, οι Καναδοί ευχαρίστως να κάνουν τον κακό γείτονα γιατί έχουν βαρεθεί να τους περιμένουν, και οι Αφρικανοί ακόμα παλεύουν να πείσουν τον κόσμο πως παρόλο που μπορεί να έχουν άλλο χρώμα και άλλες θρησκείες, κατά βάση είναι και αυτοί χαρούμενοι άνθρωποι και ευχαρίστως να συμμετέχουν και σε παγκόσμια πανυγήρια, θα φέρουν και τα υπόλοιπα χρώματά τους...

Και πολέμους?
Δυσκολίες?
Κάτι να ασχολιόμαστε?
Α, σε αυτό έχει κάνει καλή δουλειά η Microsoft όλα αυτά τα χρόνια, δεν ήταν και είναι τυχαία η πρώτη παγκόσμια εταιρία λογισμικού! Και ήταν τελικά πολύ απλούστερο από ό,τι φανταζότανε! Τα έχει κάνει όλα άστα να πάνε!!!:) Έχει κάνει τον κόσμο μπάχαλο!
Ναι αλλά να καταλήξουμε όλοι διάννοιες του επιπέδου Hawkins? Σε καρέκλες αυτοκινούμενες, να μην μιλάμε, να μην κουνιόμαστε, και να στηριζόμαστε σε μπαταρίες για την επιβίωσή μας?

Κατά την γνώμη μου, η προσφορά του είναι αντίστοιχη με αυτή όλων των μεγάλων διανοητών, και άξια η προσφορά του. Μόνο που επίσης κατά τη γνώμη μου, όλο αυτό το φόβητρο της μαύρης τρύπας και του αγνώστου, είναι απλά... ένα φόβητρο! Γιατί κάπου έπεσε το μάτι μου σε μια γνώμη κάποιου, που περιέγραφε τον ίδιο τον άνθρωποσαν μια μαύρη τρύπα!!! Κάτι, ένα σύμπαν, γύρω από μια αδηφάγα κενή τρύπα {smart heh?!:)} που δεν του ξεφεύγει τίποτα, ούτε καν ο χρόνος! Κάτι σαν αυτό που λέμε για εκφοβισμο: "Μην ανοίξω το στόμα μου" ή "Που ΄σαι ρε, έφαγα τον κόσμο να σε βρω"!

Ε ναι.
Και έχει περάσει ένας χρόνος από τότε που ήρθαν για λίγο διάστημα, πολλοί, από όλον τον κόσμο. Ήμαν και εγώ εθελοντής. Από εκεί που έπαιρνε εικόνα ο κόσμος, το IBC, στην Κηφισίας. Πραγματικά εντυπωσιακό επίτευγμα, με πάρα πολλές πρωτιές. Εκεί υπήρχαν σχεδόν όλες οι φυλές του Ισραήλ. Περπάταγες τον διάδρομο, και έβλεπες από την φοβισμένη και σιδερόφρακτη και ανεξάρτητη (σε όλα, ακόμα και στον καφέ και το φαγί) ΗΠΑ, που ήθελες ειδικό πάσο για να περάσεις τους φρουρούς της, μέχρι τους φιλόξενους Μεξικανούς, τους Ιάπωνες με την τρισδιάστατη μετάδοσή τους, τους φίλους Εγγλέζους της Xerox, που σπάγαμε τρομερή πλάκα με το δελτίο...καιρού (!) από το BBC, μέχρι χώρες με ένα μικρό δωματιάκι για μετάδοση ραδιοφωνική όπως η Γκάνα.
Δίπλα ο Καλατράβας, παντού κρυστάλλινες εικόνες από όλα τα γήπεδα, να πηγαινοέρχονται επίσημοι, αθλητές, παράγοντες, όλοι αυτοί που βλέπουμε και βλέπαμε στην ΕΡΤ, η μετάδοση εικόνων 24ωρη, ένα πραγματικό [!] κέντρο, παγκόσμιο, που είχε στηθεί για καμιά δεκαπεντεριά μέρες. Η χαρά της αρχής, τα πυροτεχνήματα και το πολύβουο μελίσσι που πηγαινοερχόταν, η ενδιάμεση γλυκιά κούραση, το στενάχωρο αίσθημα του τέλους.

Το άδειασμα των εγκαταστάσεων, οι παραολυμπιακοί να μοιάζουν με τους πραγματικούς αγώνες, με χαρά από τους αθλητές παρ' όλα τα προβλήματά τους, οι συνοδοί τους, οι πλάκες που κάνανε οι ίδιοι οι αθλητές με τους εαυτούς τους και τους συναθλητές τους, να σε τρομάζουν εσένα που τους λυπάσαι και δεν λυπάσαι τον εαυτό σου πρώτα, το πραγματικό περιβάλλον άμιλλας, μιας και τα μεγάλα λαμπερά δώρα και ονόματα είχαν περάσει, μια Αθήνα με χρώματα, καθαρή, όμορφη, μια πόλη για κατοίκους, και όχι ρομποτάκια, μια ανάσα, και σκέψεις από όλους για όλους προς όλους.

Οι συγνώμες από αυτούς που προσπάθησαν να προλάβουν τα χειρότερα για να χρησθούν προφήτες δυστυχίας, για να έχουν οφέλη στο καβούκι τους, να αναδειχθούν ως ηγέτες κινδυνολογίας και ανάλυσης, μοιάζαν άπνοες, απόμακρες, ανούσιες.

Ένα χρόνο μετά, έχει μείνει λιγότερη γκρίνια.
Έχει μείνει περισσότερη υπομονή. Ξανακοιτάμε πολλοί τις αδικίες και πως περνάγανε αυτές από συμβούλια από κοινοβούλια από γραφειάκια και σφραγιδοκράτορες. Έχουμε γνώση πια τι μπορούμε να καταφέρουμε, και μας αρέσει να μας παραδέχετει ο κόσμος, ο κόσμος όλος. Είναι η ψωνάρα που έχουμε για τη Δημοκρατία και τις αξίες όπως εμείς τις μεταλαμπαδεύουμε χιλιετίες στους υπόλοιπους λαούς. Μιλάμε μεταξύ μας, κρατάμε για λίγο τη φόρα που είχαμε πάρει για να ζούμε την τελευταία μας νύχτα κάθε νύχτα, και το διασκεδάζουμε περισσότερο. Ξαναρχίσαμε να αγαπάμε, και αυτό είναι το καλύτερο. Καθαρίζουμε σιγά-σιγά τα νοήματά μας από σεξοπορνοδιαστροφικές διαταραχές βαρβάρων και αρχίζουμε και πάλι να παίζουμε χωρίς φόβο, σιγά-σιγά θα ξανανοίξουμε τις πόρτες μας τα βράδια, το αεράκι που δροσίζει τις νύχτες μας είναι πάντα εδώ πάνω από αυτό τον ευλογημένο τόπο. Θα φιλοξενήσουμε πάλι φίλους που θα κάνουμε, που κάνουμε ήδη καλύτερα, ανά τον κόσμο.
Καλυτερεύουμε τον κόσμο μας.

Και ξεκινάμε και για τον κόσμο του δίπλα. Τι ξεκινάμε δηλαδή, συνεχίζουμε...

:)