... time and money

Αύγουστος, Αθήνα.
Μια εβδομάδα έχει περάσει από την ‘έναρξη’ των Ολυμπιακών, και η πόλη έχει πάρει μια χροιά εντελώς λειτουργική για να μετακινείται κόσμος. Για διάφορους λόγους, άλλος θα πάει στο Μαρούσι, άλλος θα πάει στο παραλιακό μέτωπο, άλλος θα πάει στον Σχοινιά, άλλος θα πάει προς τα Άνω Λιόσια, άλλος θα κατέβει στο κέντρο. Πάντως πάνε όλοι παντού, και για ένα περίεργο λόγο, δεν επικρατεί το απόλυτο χάος.
Τα αυτοκίνητα, κατά ένα παράδοξο τρόπο, κινούνται με ταχύτητες ασύλληπτες, και η μεταφορά από το ένα μέρος στο άλλο, ειδικά με τα μέσα που έχουν διατεθεί στο κοινό για τις μετακινήσεις τους, μοιάζει εκτός από εύκολη υπόθεση και ευχάριστη. Οι δρόμοι δεν χρειάστηκε να αλλάξουν ροή όπως στο Ηνωμένο Βασίλειο. Εξηγήσανε στον κόσμο, βάψανε και τον δρόμο για αυτούς που είναι ξεχασιάρηδες, πως το αριστερό ρεύμα είναι για τα αυτοκίνητα που πρέπει να πάνε πιο γρήγορα για κάποιο λόγο. Δεν χρειάστηκε να επιστετευθούν οι σιωπηλοί τιμωροί, που κινούνται τέρμα αριστερά οριακά στο μέσο όριο ταχύτητας που έχει επισήμως θεσμοθετηθεί, και θεωρούν πως έχουν υποχρέωση να διδάξουν στους επερχόμενους Νίκι Λάουντα πως ξέρουν αυτοί, και καλά θα κάνουν να μην εκνευρίζονται, ας απολαύσουν αυτές τις στιγμές ξεγνοιασιάς που τους προσφέρει ο ανοιχτός δρόμος, ας μυρίσουν τα λουλούδια, ας δούνε το πράσινο γύρω τους.... Με λίγο σεβασμό στα όρια της λογικής, ανακαλύψαμε όλοι πως δεν υπάρχει κίνηση, υπάρχει νευρικότητα, και παραλογισμός. Κάποιος ας πούμε θα βρει χίλιους δυό λόγους να πάει στη δουλειά του, για να μην αλλάξει ας πούμε δυο λεωφορεία, ή να πάρει ένα λεωφορείο, το μετρό, ένα λεωφορείο και να περπατήσει και πέντε λεπτά. Μπορεί να το περιγράψει ας πούμε με τόσο μελανά χρώματα, σαν να τον βάζουν πρωί-πρωί να σκάβει την σύραγγα του μετρό με τα δάχτυλα, ή να σπρώχνει το λεωφορείο μόνος του στα Τουρκοβούνια, και όλα αυτά γιατί; Για να περάσει 8 ώρες μέσα σε τέσσερις τοίχους, και να παραπονιέται για την δουλειά του, για τον καφέ, για την κοινωνία, για το κράτος, για το κλιματιστικό, για τον μισθό του, για τις ειδήσεις, για το που πάμε γενικά, και γιατί δεν τον ακούει κανένας. Οπότε υποθέτω πως παίρνει και το αυτοκίνητό του το πρωί για να φορτώσει νεύρα και άγχος, καυσαέριο και ιδέες για γκρίνια. Χμμ, κάτι δεν πάει καλά, και δεν είναι το λεωφορείο στην Πανεπιστημίου.
Τα μέσα μαζικής μεταφοράς, είναι διαφόρων ειδών. Τα τρένα, ακολουθούν επίγειες, υπόγειες, υπέργειες διαδρομές, μετακινούνται με ταχύτητα, στρίβουν σαν... τρένα, σταματούν σε συγκεκριμένα μέρη, και διατρέχουν όλη την πόλη. Αν δε συνυπολογίσουμε και τον ΟΣΕ, τότε μπορεί κάποιος να βγει από το σπίτι του στη Θεσαλλονίκη, να πάρει το επερχόμενο Μετρό, και να φτάσει στον Πειραιά, χωρίς να χρειαστεί αυτόνομο μέσον μεταφοράς, αυτοκινούμενο αυτοκίνητο δηλαδή... Ναι, το τρένο φέρνει το μέλλον πιο κοντά, πιο άνετα, πιο μαζικά, και πιο ευχάριστα. Αρκεί να μάθουμε να περνάμε τον χρόνο μας ευχάριστα μέσα σε αυτά. Ένα βιβλίο, λίγη μουσική, γιατί όχι; Τα λεωφορεία, είναι και αυτά διαφόρων ειδών. Μικρά, πιο μικρά, μεγάλα, με βενζίνα, με πετρέλαιο, με ηλεκτρισμό, με φυσικό αέριο, του Δήμου, του Οργανισμού, της εταιρίας, με φυσούνα, με σκαλοπάτια, με ράμπες, με χρώματα, δίπατα, με καθίσματα έτσι, με καθίσματα αλλιώς, με θέσεις για τα άτομα με ειδικές ανάγκες, για τους γέρους, για τα μωρά, για τις βαλίτσες, για τα καροτσάκια, για τα ψώνια, με χερούλια, με μπάρες, με ακυρωτικά, με παράθυρα, με κλιματισμό, με διάφορα δρομολόγια, με νυχτερινά, με πρωινά, με καθημερινά, με κυριακάτικα, γενικά είναι ωραία τα λεωφορεία, και αν ασχοληθεί εκτός από τον Τσεκλένη και κανένας καροσερίστας, ή κανένας που να ξέρει ηλεκτροκόλληση στο κάτω-κάτω, θα δούμε και άλλες προτάσεις πιστεύω, και άσε τους κουτούς στα κουτιά τους.
Τα διακριτικά για αυτούς που εργάζονται κάπου αλλά και σε αυτούς που είναι επισκέπτες στους ίδιους χώρους εργασίας είναι πολύχρωμα, ζωντανά, λογικά, χωρίς στόμφο, και οι αξιωματούχοι ξεχωρίζουν από κάτι ταμπελίτσες, που ευάρεσκα διαλαλλούν την πλήρη ταυτότητα του κατόχου του αξιώματος, με την γελαστή φωτογραφία του, τους κωδικούς που μια συγκεκριμένη ομάδα (εντάξει, αρκετά μεγάλη) αντιλαμβάνεται το νόημά τους. Αλλά και οι άλλοι που δεν ξέρουν, θέλουν να μάθουν. Τι ειναι το sho, το equ, το ibc, το abc, το def, το ghi, το etc, και τα λοιπά. Τι είναι το μπλε, τι είναι το κόκκινο, τι είναι το πράσινο, τι είναι το άσπρο, που είναι το ολόγραμμα, τι ακριβώς είναι η εργασία που κάνει στους Ολυμπιακούς, που πάει τώρα, αν κονομάει, αν είναι θελοντής, αμα γουστάρει ασούμε τη φάση ή είναι καμμιά κοροϊδάρα που τον έχουνε πιάσει κότσο με την παραμύθα και τα τσεπώνουνε τα φράγκα τα μεγάλα κεφάλια και εμείς τη βγάζουμε με 3.60, τι να φας, τι να πιείς, τι να πεις, και αν μου δινανε άδεια από το γραφείο θα την είχα κανει για Μύκονο, είναι και σε Ολυμπιακό δακτύλιο η κωλοδουλειά που ‘χω, και δε μπορώ να πάρω το αυτοκίνητο που λες μεγάλε...
Η ασφάλεια είναι διακριτική, αλλά σε πολύ περισσότερα μέρη από αυτά που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς. Είναι παντού, σε όλους, όλοι θέλουν να πάνε τα πάντα καλά, θέλουν να προσέξουν όσους έχουν τιμήσει με την παρουσία τους την πόλη, και έχουν έρθει από όλα τα μέρη του κόσμου, και πολλοί από αυτούς, έχουν φέρει και ήθη και έθιμα για να τα αναμείξουν με τα δικά μας και να διασκεδάσουμε όλοι μαζί σε πλατείες, δρόμους, πρεσβείες, σπίτια, καταστήματα, πάρκα, παντού. Πειράγματα, φλερτ, παρέες που μεγαλώνουν σε μια στιγμή, χρώματα Αθήνας παντού, ο Δήμος έχει αναλάβει διάφορα δρώμενα, η Πλάκα στα καλά της, η Ακρόπολη ολόφωτη, τα όμορφα κτήρια μοιάζουν μαγικά το βράδυ, η πόλη που δεν κοιμάται ποτέ έχει λόγο, γελάει και γελάει μαζί της και ο κόσμος, που έχει σηκώσει μπαλόνια και έχει στείλει τυχερούς να περάσουνε καλά, γιατί νομίζανε πως τους στέλνανε με τα Σφυριά (Hummer;) στο Αυγανιστάν. Φοβόντουσαν μην τους πειράξει κανείς, λες και δεν μπορούν να πειράξουν μύγα. Τελικά γίνεται ο χαμός, και είναι εδώ και ο Γερμανός!:)
Οι παππούδες κάνουν παρέα με τους νέους, και όλοι μαζί στριμώχνονται σε μαγνητικές πύλες για να περάσουν σε μια άλλη διάσταση, αυτή των αθλημάτων και των σταδίων. Δεν έχει σημασία για πολλούς από αυτούς τι άθλημα θα δουν, ξέρουν πως θα περάσουν κάμποσες ώρες σχολιάζοντας τα δρώμενα στην αρένα, στον στίβο, στο γήπεδο, στην πίστα. Τους αρέσει τον ελεύθερο χρόνο τους να πάνε κάπου, να πάρουν το τραίνο, και να πάνε για μια βόλτα στο πάρκο (ναι, είμαι και εγώ της γνώμης περί πάρκου στο Ελληνικό. Ένα ελληνικό πάρκο, γιατί η Αθήνα έχει ξεχάσει τι σημαίνει πράσινο και μάζωξη, τσιμέντα να μας θάψουνε, όχι μάρμαρα ε;.) στην παραλία, στους δρόμους, έτσι, γιατί τώρα τα πάντα δουλεύουν και θέλουν να το δούνε αυτό.

Να δούνε τι κάνανε, κοιτάχτε πως τα κάνατε, εσείς, Ελληνάρες που γουστάρετε τον πόλεμο, όπως άκουσα κάποιους να υποστηρίζουν.
Εντάξει με τον Δια, πάνε τα πρώτα χίλια. Οκ και με τον Άρη βγήκανε και τα δευτερα. Πάμε σε κανέναν άλλον Θεό, άντε γιατί τους ημίθεους μας τους έχουνε μπλέξει με κάτι κοντοβράκες με νιτζάστερα.
Τα σέβη μου στη κυραΓιάννα.
:)