Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 16, 2005
Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 05, 2005
...news & internet
Prota ta nea, apo egjiri pigi. Tous NYT. Den xero an afto pou kano (to kopi paste diladi enos keimenou pou vrika psifiaka) einai sosto, alla kano link stin epikefallida to site tiw efimeridas. Gnorizontas pos yparxoun tropoi diasfalisis dikaiomaton, as to theorisoun oi NYT san diafimissi.
Parola afta, to vrika endiaferon, kai sas to paratheto.
September 5, 2005
After Failures, Officials Play Blame Game
By SCOTT SHANE
This article was reported by Scott Shane, Eric Lipton and Christopher Drew and written by Mr. Shane.
WASHINGTON, Sept. 4 - As the Bush administration tried to show a more forceful effort to help the victims of Hurricane Katrina, government officials on Sunday escalated their criticism and sniping over who was to blame for the problems plaguing the initial response.
While rescuers were still trying to reach people stranded by the floods, perhaps the only consensus among local, state and federal officials was that the system had failed.
Some federal officials said uncertainty over who was in charge had contributed to delays in providing aid and imposing order, and officials in Louisiana complained that Washington disaster officials had blocked some aid efforts.
Local and state resources were so weakened, said Michael Chertoff, the homeland security secretary, that in the future federal authorities need to take "more of an upfront role earlier on, when we have these truly ultracatastrophes."
But furious state and local officials insisted that the real problem was that the Federal Emergency Management Agency, which Mr. Chertoff's department oversees, failed to deliver urgently needed help and, through incomprehensible red tape, even thwarted others' efforts to help.
"We wanted soldiers, helicopters, food and water," said Denise Bottcher, press secretary for Gov. Kathleen Babineaux Blanco of Louisiana. "They wanted to negotiate an organizational chart."
Mayor C. Ray Nagin of New Orleans expressed similar frustrations. "We're still fighting over authority," he told reporters on Saturday. "A bunch of people are the boss. The state and federal government are doing a two-step dance."
In one of several such appeals, Senator Hillary Rodham Clinton, Democrat of New York, called on President Bush on Sunday to appoint an independent national commission to examine the relief effort. She also said that she intends to introduce legislation to remove FEMA from the Department of Homeland Security and restore its previous status as an independent agency with cabinet-level status.
Mr. Chertoff tried to deflect the criticism of his department and FEMA by saying there would be time later to decide what went wrong.
"Whatever the criticisms and the after-action report may be about what was right and what was wrong looking back, what would be a horrible tragedy would be to distract ourselves from avoiding further problems because we're spending time talking about problems that have already occurred," he told Tim Russert on "Meet the Press" on NBC.
But local officials, who still feel overwhelmed by the continuing tragedy, demanded accountability and as well as action.
"Why did it happen? Who needs to be fired?" asked Aaron Broussard, president of Jefferson Parish, south of New Orleans.
Far from deferring to state or local officials, FEMA asserted its authority and made things worse, Mr. Broussard complained on "Meet the Press."
When Wal-Mart sent three trailer trucks loaded with water, FEMA officials turned them away, he said. Agency workers prevented the Coast Guard from delivering 1,000 gallons of diesel fuel, and on Saturday they cut the parish's emergency communications line, leading the sheriff to restore it and post armed guards to protect it from FEMA, Mr. Broussard said.
One sign of the continuing battle over who was in charge was Governor Blanco's refusal to sign an agreement proposed by the White House to share control of National Guard forces with the federal authorities.
Under the White House plan, Lt. Gen. Russel L. Honoré would oversee both the National Guard and the active duty federal troops, reporting jointly to the president and Ms. Blanco.
"She would lose control when she had been in control from the very beginning," said Ms. Bottcher, the governor's press secretary.
Ms. Bottcher was one of several officials yesterday who said she believed FEMA had interfered with the delivery of aid, including offers from the mayor of Chicago, Richard M. Daley, and the governor of New Mexico, Bill Richardson.
Adam Sharp, a spokesman for Senator Mary L. Landrieu, Democrat of Louisiana, said the problem was not who was in command. FEMA repeatedly held up assistance that could have been critical, he said.
"FEMA has just been very slow to make these decisions," Mr. Sharp said.
In a clear slap at Mr. Chertoff and the FEMA director, Michael D. Brown, Governor Blanco announced Saturday that she had hired James Lee Witt, the director of FEMA during the Clinton administration, to advise her on the recovery.
Nearly every emergency worker told agonizing stories of communications failures, some of them most likely fatal to victims. Police officers called Senator Landrieu's Washington office because they could not reach commanders on the ground in New Orleans, Mr. Sharp said.
Dr. Ross Judice, chief medical officer for a large ambulance company, recounted how on Tuesday, unable to find out when helicopters would land to pick up critically ill patients at the Superdome, he walked outside and discovered that two helicopters, donated by an oil services company, had been waiting in the parking lot.
Louisiana and New Orleans have received a total of about $750 million in federal emergency and terrorism preparedness grants in the last four years, Homeland Security Department officials said.
Mr. Chertoff said he recognized that the local government's capacity to respond to the disaster was severely compromised by the hurricane and flood.
"What happened here was that essentially, the demolishment of that state and local infrastructure, and I think that really caused the cascading series of breakdowns," he said.
But Mayor Nagin said the root of the breakdown was the failure of the federal government to deliver relief supplies and personnel quickly.
"They kept promising and saying things would happen," he said. "I was getting excited and telling people that. They kept making promises and promises."
Scott Shane and Eric Lipton reported from Washington, and Christopher Drew from New Orleans. Jeremy Alford contributed reporting from Baton Rouge, La., and Gardiner Harris from Lafayette, La.
Copyright 2005 The New York Times Company
Και ομολογώ πως μου ήταν κάπως δύσκολο να πιάσω τα βαθύτερα νοήματα της ανάλυσης που προφανώς θα ενδιέφεραν έναν Νεουρκέζο να διαβάσει στην εφημεριδά του, με τον καφέ του, την ηρεμία του, κανένα κρουασανάκι, και είτε μετά να συνεχίσει την εργασία του, είτε να σκεπτεί ένα λεπτό τι διάβασε, πως το διάβασε, γιατί το διάβασε και άλλα τέτοια.
Ων πολίτης μιας κοινωνίας διαφορετικής δομής και ιδιοσυγκρασίας, μέσα από το μέσο που μου διατείθεται να εκφράσω την άποψή μου, προφανώς δεν θα με ενδιέφερε να εκφράσω (την άποψή μου) και να εκφραστώ όπως θα μου επέβαλε είτε κάποια γραμμή, είτε κάποιο κόμμα, είτε κάποια φράξια, είτε κάποια ομάδα, είτε κάποιος, είτε κάτι, είτε τεσπά ό,τι νάναι, που λέει χαρακτηριστικά γελώντας ένα φίλος μου αποσυμφορώντας ευχάριστα διάφορα αδιέξοδα που μπορεί να προκαλέσει μια ανάλυση κάποιου προβλήματος.
Κάτι σαν τον άγνωστό Χ, όχι τον Μάκη, καλά τα είπε ο Νικολαϊδης, φόρτσα Δέσποινα, δεν καταλήγω σε κανένα σλόγκαν που να έχει τα γούστα του, εδώ από αυτό τον ιστότοπο από ό,τι βλέπω, με διαβάζω εγώ εμένα πολλές φορές, και χάιντε να δούμε...
Αλλά τι έλεγα;
Α ναι...
Εκεί λοιπόν στην μακρινή Νέα Ορλεάνη, που άν δεν είχε επιμείνει ο πιλάλας ο θείος να σκαλίζει εχτός από μπαγλαμάδες και μπουζούκια, κομπολόγια και ματόχαντρα, και κάτι μπάτζα και φυσαρμόνικες, κάτι ντέφια και ζουρνάδες, δεν θα την είχα ματακούσει, εκεί λοιπόν μιλάμε ουσιαστικά για μια μεγάλη καταστροφή από ένα φυσικό φαινόμενο, κατά πως αναλύεται, αντίστοιχο με το τσουνάμι παρελθόντος Χριστουγέννων, με καταστροφές αντίστοιχης κλίμακας και έντασης, με απώλειες ακόμα απροσδιόριστες, λόγω της ιδιομορφίας της....πολιτικής, που ακολουθείται από την τοπική κυβέρνηση, με αποτέλεσμα και την ενασχόληση του ιδίου του προέδρου της εκεί κυβερνήσεως και την αναγκαστική παρακίνηση δυνάμεων που συντηρούνται για ακραία κοινωνικά φαινόμενα, όπως η πυροσβεστική, η αστυνομία, και τα λοιπά.
Από εικόνες που μετέφεραν (και προφανώς έλαβαν, ανέλυσαν και μετέδωσαν επιτόπου διάφοροι περίεργοι, όπως δημοσιογράφοι από αρκετές χώρες) διάφορα κανάλια, και από το μέγεθος της αποστροφής προς τα εμφανώς κείμενα που μετέδωσαν μπροστά από τις κάμερες ικανοί άντρες σε αντιμετώπιση ακραίων φαινομένων όπως οι στρατιώτες, έμοιζε με κάτι χειρότερο από πόλεμο.
Η παρατήρηση και ο σχολιασμός που θα ήθελα να σημειώσω για να μην ξεχάσω αγαπητό μου ημερολόγιο, είναι πως το τερέν της περιοχής δυσκολεύει περισσότερο την κατάσταση από ό,τι με το τσουνάμι, γιατί από κάτι φωτογραφίες δορυφόρων, παρατηρούμε πως τα νερά... ΔΕΝ τραβήχτηκαν!!!
Έχει και συνέχεια δηλαδή!!!
Αν σκεφτεί κανείς, πως στη συγκεκριμένη περιοχή (από διάφορα ντοκυμανταίρ του ΝG), είχαν από παλαιότερα πρόβλημα με τον Μισσσσσισσσιπι (mccp!:), και μονίμως κάποιοι συντηρούσαν το ρου του ποταμού (που είναι πολύ πηχτός για να τον πιείς, πολύ αραιός για να τον οργώσεις) να μην πλημμυρίσει τις πεδιάδες, αναλογίζεστε το πρόβλημα που μπορεί να προκύψει αν για παράδειγμα περάσει η θάλλασα σε αυτές τις... γούβες!!!
Επίσης να σημειώσει κανείς, πως πάλι από τα μέσα μαζικής εξημέρωσης, οι λευκοί που ζουν εκεί βρίσκουν τα απαραίτητα τρόφιμα που χρειάζονται αυτοί και οι οικογένειές τους, ενώ αντίστοιχα ο στρατός επιβάλεται σε ορισμένους που λεηλατούν διάφορα μέρη με τρόφιμα, χωρίς (όπως σημειώνεται λίγο πιο πάνω) να υπάρχει η απαραίτητη δομή κοινωνικής υποστήριξης των πληγέντων, και ο στρατός ενεργεί προφανώς με πολεμικές τακτικές, πρόχειρα αναλυόμενες σε shoot "now- ask later".
Στο μεταξύ, μαίνεται ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας σε διάφορα μέρη του κόσμου, τα οποία τρομοκρατούσαν αμερικανούς πολίτες κατά την κατά τόπους επίσκεψη πολλές φορές, κατά την επιβολή του νόμου σε άλλες, κατά την αποφυγή πολέμου σε άλλες, κατά τον καθαρισμό των επιχειρηματιών από τύπους σαν τον Αλ Καπόνε σε άλλες....
Και τα λοιπά....
Και τα λοιπάν...
Και το τουλπάν...
Και που το παν....
Προς το παρόν, όλοι εμείς που θέλαμε κάποτε να πάμε σε ένα τζαζόκλαμπο με κανα confaderate να περνάει από κει κοντά, να πιούμε κάνα μπυρόνι και να τα πούμε με κανένα ξέμπαρκο εκεί πέρα για τα μάτια μιας μουλάτας, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, γιατί για να πας στην Αμερική, πρέπει να έχεις Visa.
Oi alloi me tin mastercard, sth seira parakalo, de pa na nai xrysi, proigounte oi kyrioi me tis vizes, kai oi kiries me tous vizous.
Sambos den pame kala Babom....
:)
Parola afta, to vrika endiaferon, kai sas to paratheto.
September 5, 2005
After Failures, Officials Play Blame Game
By SCOTT SHANE
This article was reported by Scott Shane, Eric Lipton and Christopher Drew and written by Mr. Shane.
WASHINGTON, Sept. 4 - As the Bush administration tried to show a more forceful effort to help the victims of Hurricane Katrina, government officials on Sunday escalated their criticism and sniping over who was to blame for the problems plaguing the initial response.
While rescuers were still trying to reach people stranded by the floods, perhaps the only consensus among local, state and federal officials was that the system had failed.
Some federal officials said uncertainty over who was in charge had contributed to delays in providing aid and imposing order, and officials in Louisiana complained that Washington disaster officials had blocked some aid efforts.
Local and state resources were so weakened, said Michael Chertoff, the homeland security secretary, that in the future federal authorities need to take "more of an upfront role earlier on, when we have these truly ultracatastrophes."
But furious state and local officials insisted that the real problem was that the Federal Emergency Management Agency, which Mr. Chertoff's department oversees, failed to deliver urgently needed help and, through incomprehensible red tape, even thwarted others' efforts to help.
"We wanted soldiers, helicopters, food and water," said Denise Bottcher, press secretary for Gov. Kathleen Babineaux Blanco of Louisiana. "They wanted to negotiate an organizational chart."
Mayor C. Ray Nagin of New Orleans expressed similar frustrations. "We're still fighting over authority," he told reporters on Saturday. "A bunch of people are the boss. The state and federal government are doing a two-step dance."
In one of several such appeals, Senator Hillary Rodham Clinton, Democrat of New York, called on President Bush on Sunday to appoint an independent national commission to examine the relief effort. She also said that she intends to introduce legislation to remove FEMA from the Department of Homeland Security and restore its previous status as an independent agency with cabinet-level status.
Mr. Chertoff tried to deflect the criticism of his department and FEMA by saying there would be time later to decide what went wrong.
"Whatever the criticisms and the after-action report may be about what was right and what was wrong looking back, what would be a horrible tragedy would be to distract ourselves from avoiding further problems because we're spending time talking about problems that have already occurred," he told Tim Russert on "Meet the Press" on NBC.
But local officials, who still feel overwhelmed by the continuing tragedy, demanded accountability and as well as action.
"Why did it happen? Who needs to be fired?" asked Aaron Broussard, president of Jefferson Parish, south of New Orleans.
Far from deferring to state or local officials, FEMA asserted its authority and made things worse, Mr. Broussard complained on "Meet the Press."
When Wal-Mart sent three trailer trucks loaded with water, FEMA officials turned them away, he said. Agency workers prevented the Coast Guard from delivering 1,000 gallons of diesel fuel, and on Saturday they cut the parish's emergency communications line, leading the sheriff to restore it and post armed guards to protect it from FEMA, Mr. Broussard said.
One sign of the continuing battle over who was in charge was Governor Blanco's refusal to sign an agreement proposed by the White House to share control of National Guard forces with the federal authorities.
Under the White House plan, Lt. Gen. Russel L. Honoré would oversee both the National Guard and the active duty federal troops, reporting jointly to the president and Ms. Blanco.
"She would lose control when she had been in control from the very beginning," said Ms. Bottcher, the governor's press secretary.
Ms. Bottcher was one of several officials yesterday who said she believed FEMA had interfered with the delivery of aid, including offers from the mayor of Chicago, Richard M. Daley, and the governor of New Mexico, Bill Richardson.
Adam Sharp, a spokesman for Senator Mary L. Landrieu, Democrat of Louisiana, said the problem was not who was in command. FEMA repeatedly held up assistance that could have been critical, he said.
"FEMA has just been very slow to make these decisions," Mr. Sharp said.
In a clear slap at Mr. Chertoff and the FEMA director, Michael D. Brown, Governor Blanco announced Saturday that she had hired James Lee Witt, the director of FEMA during the Clinton administration, to advise her on the recovery.
Nearly every emergency worker told agonizing stories of communications failures, some of them most likely fatal to victims. Police officers called Senator Landrieu's Washington office because they could not reach commanders on the ground in New Orleans, Mr. Sharp said.
Dr. Ross Judice, chief medical officer for a large ambulance company, recounted how on Tuesday, unable to find out when helicopters would land to pick up critically ill patients at the Superdome, he walked outside and discovered that two helicopters, donated by an oil services company, had been waiting in the parking lot.
Louisiana and New Orleans have received a total of about $750 million in federal emergency and terrorism preparedness grants in the last four years, Homeland Security Department officials said.
Mr. Chertoff said he recognized that the local government's capacity to respond to the disaster was severely compromised by the hurricane and flood.
"What happened here was that essentially, the demolishment of that state and local infrastructure, and I think that really caused the cascading series of breakdowns," he said.
But Mayor Nagin said the root of the breakdown was the failure of the federal government to deliver relief supplies and personnel quickly.
"They kept promising and saying things would happen," he said. "I was getting excited and telling people that. They kept making promises and promises."
Scott Shane and Eric Lipton reported from Washington, and Christopher Drew from New Orleans. Jeremy Alford contributed reporting from Baton Rouge, La., and Gardiner Harris from Lafayette, La.
Copyright 2005 The New York Times Company
Και ομολογώ πως μου ήταν κάπως δύσκολο να πιάσω τα βαθύτερα νοήματα της ανάλυσης που προφανώς θα ενδιέφεραν έναν Νεουρκέζο να διαβάσει στην εφημεριδά του, με τον καφέ του, την ηρεμία του, κανένα κρουασανάκι, και είτε μετά να συνεχίσει την εργασία του, είτε να σκεπτεί ένα λεπτό τι διάβασε, πως το διάβασε, γιατί το διάβασε και άλλα τέτοια.
Ων πολίτης μιας κοινωνίας διαφορετικής δομής και ιδιοσυγκρασίας, μέσα από το μέσο που μου διατείθεται να εκφράσω την άποψή μου, προφανώς δεν θα με ενδιέφερε να εκφράσω (την άποψή μου) και να εκφραστώ όπως θα μου επέβαλε είτε κάποια γραμμή, είτε κάποιο κόμμα, είτε κάποια φράξια, είτε κάποια ομάδα, είτε κάποιος, είτε κάτι, είτε τεσπά ό,τι νάναι, που λέει χαρακτηριστικά γελώντας ένα φίλος μου αποσυμφορώντας ευχάριστα διάφορα αδιέξοδα που μπορεί να προκαλέσει μια ανάλυση κάποιου προβλήματος.
Κάτι σαν τον άγνωστό Χ, όχι τον Μάκη, καλά τα είπε ο Νικολαϊδης, φόρτσα Δέσποινα, δεν καταλήγω σε κανένα σλόγκαν που να έχει τα γούστα του, εδώ από αυτό τον ιστότοπο από ό,τι βλέπω, με διαβάζω εγώ εμένα πολλές φορές, και χάιντε να δούμε...
Αλλά τι έλεγα;
Α ναι...
Εκεί λοιπόν στην μακρινή Νέα Ορλεάνη, που άν δεν είχε επιμείνει ο πιλάλας ο θείος να σκαλίζει εχτός από μπαγλαμάδες και μπουζούκια, κομπολόγια και ματόχαντρα, και κάτι μπάτζα και φυσαρμόνικες, κάτι ντέφια και ζουρνάδες, δεν θα την είχα ματακούσει, εκεί λοιπόν μιλάμε ουσιαστικά για μια μεγάλη καταστροφή από ένα φυσικό φαινόμενο, κατά πως αναλύεται, αντίστοιχο με το τσουνάμι παρελθόντος Χριστουγέννων, με καταστροφές αντίστοιχης κλίμακας και έντασης, με απώλειες ακόμα απροσδιόριστες, λόγω της ιδιομορφίας της....πολιτικής, που ακολουθείται από την τοπική κυβέρνηση, με αποτέλεσμα και την ενασχόληση του ιδίου του προέδρου της εκεί κυβερνήσεως και την αναγκαστική παρακίνηση δυνάμεων που συντηρούνται για ακραία κοινωνικά φαινόμενα, όπως η πυροσβεστική, η αστυνομία, και τα λοιπά.
Από εικόνες που μετέφεραν (και προφανώς έλαβαν, ανέλυσαν και μετέδωσαν επιτόπου διάφοροι περίεργοι, όπως δημοσιογράφοι από αρκετές χώρες) διάφορα κανάλια, και από το μέγεθος της αποστροφής προς τα εμφανώς κείμενα που μετέδωσαν μπροστά από τις κάμερες ικανοί άντρες σε αντιμετώπιση ακραίων φαινομένων όπως οι στρατιώτες, έμοιζε με κάτι χειρότερο από πόλεμο.
Η παρατήρηση και ο σχολιασμός που θα ήθελα να σημειώσω για να μην ξεχάσω αγαπητό μου ημερολόγιο, είναι πως το τερέν της περιοχής δυσκολεύει περισσότερο την κατάσταση από ό,τι με το τσουνάμι, γιατί από κάτι φωτογραφίες δορυφόρων, παρατηρούμε πως τα νερά... ΔΕΝ τραβήχτηκαν!!!
Έχει και συνέχεια δηλαδή!!!
Αν σκεφτεί κανείς, πως στη συγκεκριμένη περιοχή (από διάφορα ντοκυμανταίρ του ΝG), είχαν από παλαιότερα πρόβλημα με τον Μισσσσσισσσιπι (mccp!:), και μονίμως κάποιοι συντηρούσαν το ρου του ποταμού (που είναι πολύ πηχτός για να τον πιείς, πολύ αραιός για να τον οργώσεις) να μην πλημμυρίσει τις πεδιάδες, αναλογίζεστε το πρόβλημα που μπορεί να προκύψει αν για παράδειγμα περάσει η θάλλασα σε αυτές τις... γούβες!!!
Επίσης να σημειώσει κανείς, πως πάλι από τα μέσα μαζικής εξημέρωσης, οι λευκοί που ζουν εκεί βρίσκουν τα απαραίτητα τρόφιμα που χρειάζονται αυτοί και οι οικογένειές τους, ενώ αντίστοιχα ο στρατός επιβάλεται σε ορισμένους που λεηλατούν διάφορα μέρη με τρόφιμα, χωρίς (όπως σημειώνεται λίγο πιο πάνω) να υπάρχει η απαραίτητη δομή κοινωνικής υποστήριξης των πληγέντων, και ο στρατός ενεργεί προφανώς με πολεμικές τακτικές, πρόχειρα αναλυόμενες σε shoot "now- ask later".
Στο μεταξύ, μαίνεται ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας σε διάφορα μέρη του κόσμου, τα οποία τρομοκρατούσαν αμερικανούς πολίτες κατά την κατά τόπους επίσκεψη πολλές φορές, κατά την επιβολή του νόμου σε άλλες, κατά την αποφυγή πολέμου σε άλλες, κατά τον καθαρισμό των επιχειρηματιών από τύπους σαν τον Αλ Καπόνε σε άλλες....
Και τα λοιπά....
Και τα λοιπάν...
Και το τουλπάν...
Και που το παν....
Προς το παρόν, όλοι εμείς που θέλαμε κάποτε να πάμε σε ένα τζαζόκλαμπο με κανα confaderate να περνάει από κει κοντά, να πιούμε κάνα μπυρόνι και να τα πούμε με κανένα ξέμπαρκο εκεί πέρα για τα μάτια μιας μουλάτας, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, γιατί για να πας στην Αμερική, πρέπει να έχεις Visa.
Oi alloi me tin mastercard, sth seira parakalo, de pa na nai xrysi, proigounte oi kyrioi me tis vizes, kai oi kiries me tous vizous.
Sambos den pame kala Babom....
:)
Σάββατο, Αυγούστου 20, 2005
... time and money
Αύγουστος, Αθήνα.
Μια εβδομάδα έχει περάσει από την ‘έναρξη’ των Ολυμπιακών, και η πόλη έχει πάρει μια χροιά εντελώς λειτουργική για να μετακινείται κόσμος. Για διάφορους λόγους, άλλος θα πάει στο Μαρούσι, άλλος θα πάει στο παραλιακό μέτωπο, άλλος θα πάει στον Σχοινιά, άλλος θα πάει προς τα Άνω Λιόσια, άλλος θα κατέβει στο κέντρο. Πάντως πάνε όλοι παντού, και για ένα περίεργο λόγο, δεν επικρατεί το απόλυτο χάος.
Τα αυτοκίνητα, κατά ένα παράδοξο τρόπο, κινούνται με ταχύτητες ασύλληπτες, και η μεταφορά από το ένα μέρος στο άλλο, ειδικά με τα μέσα που έχουν διατεθεί στο κοινό για τις μετακινήσεις τους, μοιάζει εκτός από εύκολη υπόθεση και ευχάριστη. Οι δρόμοι δεν χρειάστηκε να αλλάξουν ροή όπως στο Ηνωμένο Βασίλειο. Εξηγήσανε στον κόσμο, βάψανε και τον δρόμο για αυτούς που είναι ξεχασιάρηδες, πως το αριστερό ρεύμα είναι για τα αυτοκίνητα που πρέπει να πάνε πιο γρήγορα για κάποιο λόγο. Δεν χρειάστηκε να επιστετευθούν οι σιωπηλοί τιμωροί, που κινούνται τέρμα αριστερά οριακά στο μέσο όριο ταχύτητας που έχει επισήμως θεσμοθετηθεί, και θεωρούν πως έχουν υποχρέωση να διδάξουν στους επερχόμενους Νίκι Λάουντα πως ξέρουν αυτοί, και καλά θα κάνουν να μην εκνευρίζονται, ας απολαύσουν αυτές τις στιγμές ξεγνοιασιάς που τους προσφέρει ο ανοιχτός δρόμος, ας μυρίσουν τα λουλούδια, ας δούνε το πράσινο γύρω τους.... Με λίγο σεβασμό στα όρια της λογικής, ανακαλύψαμε όλοι πως δεν υπάρχει κίνηση, υπάρχει νευρικότητα, και παραλογισμός. Κάποιος ας πούμε θα βρει χίλιους δυό λόγους να πάει στη δουλειά του, για να μην αλλάξει ας πούμε δυο λεωφορεία, ή να πάρει ένα λεωφορείο, το μετρό, ένα λεωφορείο και να περπατήσει και πέντε λεπτά. Μπορεί να το περιγράψει ας πούμε με τόσο μελανά χρώματα, σαν να τον βάζουν πρωί-πρωί να σκάβει την σύραγγα του μετρό με τα δάχτυλα, ή να σπρώχνει το λεωφορείο μόνος του στα Τουρκοβούνια, και όλα αυτά γιατί; Για να περάσει 8 ώρες μέσα σε τέσσερις τοίχους, και να παραπονιέται για την δουλειά του, για τον καφέ, για την κοινωνία, για το κράτος, για το κλιματιστικό, για τον μισθό του, για τις ειδήσεις, για το που πάμε γενικά, και γιατί δεν τον ακούει κανένας. Οπότε υποθέτω πως παίρνει και το αυτοκίνητό του το πρωί για να φορτώσει νεύρα και άγχος, καυσαέριο και ιδέες για γκρίνια. Χμμ, κάτι δεν πάει καλά, και δεν είναι το λεωφορείο στην Πανεπιστημίου.
Τα μέσα μαζικής μεταφοράς, είναι διαφόρων ειδών. Τα τρένα, ακολουθούν επίγειες, υπόγειες, υπέργειες διαδρομές, μετακινούνται με ταχύτητα, στρίβουν σαν... τρένα, σταματούν σε συγκεκριμένα μέρη, και διατρέχουν όλη την πόλη. Αν δε συνυπολογίσουμε και τον ΟΣΕ, τότε μπορεί κάποιος να βγει από το σπίτι του στη Θεσαλλονίκη, να πάρει το επερχόμενο Μετρό, και να φτάσει στον Πειραιά, χωρίς να χρειαστεί αυτόνομο μέσον μεταφοράς, αυτοκινούμενο αυτοκίνητο δηλαδή... Ναι, το τρένο φέρνει το μέλλον πιο κοντά, πιο άνετα, πιο μαζικά, και πιο ευχάριστα. Αρκεί να μάθουμε να περνάμε τον χρόνο μας ευχάριστα μέσα σε αυτά. Ένα βιβλίο, λίγη μουσική, γιατί όχι; Τα λεωφορεία, είναι και αυτά διαφόρων ειδών. Μικρά, πιο μικρά, μεγάλα, με βενζίνα, με πετρέλαιο, με ηλεκτρισμό, με φυσικό αέριο, του Δήμου, του Οργανισμού, της εταιρίας, με φυσούνα, με σκαλοπάτια, με ράμπες, με χρώματα, δίπατα, με καθίσματα έτσι, με καθίσματα αλλιώς, με θέσεις για τα άτομα με ειδικές ανάγκες, για τους γέρους, για τα μωρά, για τις βαλίτσες, για τα καροτσάκια, για τα ψώνια, με χερούλια, με μπάρες, με ακυρωτικά, με παράθυρα, με κλιματισμό, με διάφορα δρομολόγια, με νυχτερινά, με πρωινά, με καθημερινά, με κυριακάτικα, γενικά είναι ωραία τα λεωφορεία, και αν ασχοληθεί εκτός από τον Τσεκλένη και κανένας καροσερίστας, ή κανένας που να ξέρει ηλεκτροκόλληση στο κάτω-κάτω, θα δούμε και άλλες προτάσεις πιστεύω, και άσε τους κουτούς στα κουτιά τους.
Τα διακριτικά για αυτούς που εργάζονται κάπου αλλά και σε αυτούς που είναι επισκέπτες στους ίδιους χώρους εργασίας είναι πολύχρωμα, ζωντανά, λογικά, χωρίς στόμφο, και οι αξιωματούχοι ξεχωρίζουν από κάτι ταμπελίτσες, που ευάρεσκα διαλαλλούν την πλήρη ταυτότητα του κατόχου του αξιώματος, με την γελαστή φωτογραφία του, τους κωδικούς που μια συγκεκριμένη ομάδα (εντάξει, αρκετά μεγάλη) αντιλαμβάνεται το νόημά τους. Αλλά και οι άλλοι που δεν ξέρουν, θέλουν να μάθουν. Τι ειναι το sho, το equ, το ibc, το abc, το def, το ghi, το etc, και τα λοιπά. Τι είναι το μπλε, τι είναι το κόκκινο, τι είναι το πράσινο, τι είναι το άσπρο, που είναι το ολόγραμμα, τι ακριβώς είναι η εργασία που κάνει στους Ολυμπιακούς, που πάει τώρα, αν κονομάει, αν είναι θελοντής, αμα γουστάρει ασούμε τη φάση ή είναι καμμιά κοροϊδάρα που τον έχουνε πιάσει κότσο με την παραμύθα και τα τσεπώνουνε τα φράγκα τα μεγάλα κεφάλια και εμείς τη βγάζουμε με 3.60, τι να φας, τι να πιείς, τι να πεις, και αν μου δινανε άδεια από το γραφείο θα την είχα κανει για Μύκονο, είναι και σε Ολυμπιακό δακτύλιο η κωλοδουλειά που ‘χω, και δε μπορώ να πάρω το αυτοκίνητο που λες μεγάλε...
Η ασφάλεια είναι διακριτική, αλλά σε πολύ περισσότερα μέρη από αυτά που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς. Είναι παντού, σε όλους, όλοι θέλουν να πάνε τα πάντα καλά, θέλουν να προσέξουν όσους έχουν τιμήσει με την παρουσία τους την πόλη, και έχουν έρθει από όλα τα μέρη του κόσμου, και πολλοί από αυτούς, έχουν φέρει και ήθη και έθιμα για να τα αναμείξουν με τα δικά μας και να διασκεδάσουμε όλοι μαζί σε πλατείες, δρόμους, πρεσβείες, σπίτια, καταστήματα, πάρκα, παντού. Πειράγματα, φλερτ, παρέες που μεγαλώνουν σε μια στιγμή, χρώματα Αθήνας παντού, ο Δήμος έχει αναλάβει διάφορα δρώμενα, η Πλάκα στα καλά της, η Ακρόπολη ολόφωτη, τα όμορφα κτήρια μοιάζουν μαγικά το βράδυ, η πόλη που δεν κοιμάται ποτέ έχει λόγο, γελάει και γελάει μαζί της και ο κόσμος, που έχει σηκώσει μπαλόνια και έχει στείλει τυχερούς να περάσουνε καλά, γιατί νομίζανε πως τους στέλνανε με τα Σφυριά (Hummer;) στο Αυγανιστάν. Φοβόντουσαν μην τους πειράξει κανείς, λες και δεν μπορούν να πειράξουν μύγα. Τελικά γίνεται ο χαμός, και είναι εδώ και ο Γερμανός!:)
Οι παππούδες κάνουν παρέα με τους νέους, και όλοι μαζί στριμώχνονται σε μαγνητικές πύλες για να περάσουν σε μια άλλη διάσταση, αυτή των αθλημάτων και των σταδίων. Δεν έχει σημασία για πολλούς από αυτούς τι άθλημα θα δουν, ξέρουν πως θα περάσουν κάμποσες ώρες σχολιάζοντας τα δρώμενα στην αρένα, στον στίβο, στο γήπεδο, στην πίστα. Τους αρέσει τον ελεύθερο χρόνο τους να πάνε κάπου, να πάρουν το τραίνο, και να πάνε για μια βόλτα στο πάρκο (ναι, είμαι και εγώ της γνώμης περί πάρκου στο Ελληνικό. Ένα ελληνικό πάρκο, γιατί η Αθήνα έχει ξεχάσει τι σημαίνει πράσινο και μάζωξη, τσιμέντα να μας θάψουνε, όχι μάρμαρα ε;.) στην παραλία, στους δρόμους, έτσι, γιατί τώρα τα πάντα δουλεύουν και θέλουν να το δούνε αυτό.
Να δούνε τι κάνανε, κοιτάχτε πως τα κάνατε, εσείς, Ελληνάρες που γουστάρετε τον πόλεμο, όπως άκουσα κάποιους να υποστηρίζουν.
Εντάξει με τον Δια, πάνε τα πρώτα χίλια. Οκ και με τον Άρη βγήκανε και τα δευτερα. Πάμε σε κανέναν άλλον Θεό, άντε γιατί τους ημίθεους μας τους έχουνε μπλέξει με κάτι κοντοβράκες με νιτζάστερα.
Τα σέβη μου στη κυραΓιάννα.
:)
Μια εβδομάδα έχει περάσει από την ‘έναρξη’ των Ολυμπιακών, και η πόλη έχει πάρει μια χροιά εντελώς λειτουργική για να μετακινείται κόσμος. Για διάφορους λόγους, άλλος θα πάει στο Μαρούσι, άλλος θα πάει στο παραλιακό μέτωπο, άλλος θα πάει στον Σχοινιά, άλλος θα πάει προς τα Άνω Λιόσια, άλλος θα κατέβει στο κέντρο. Πάντως πάνε όλοι παντού, και για ένα περίεργο λόγο, δεν επικρατεί το απόλυτο χάος.
Τα αυτοκίνητα, κατά ένα παράδοξο τρόπο, κινούνται με ταχύτητες ασύλληπτες, και η μεταφορά από το ένα μέρος στο άλλο, ειδικά με τα μέσα που έχουν διατεθεί στο κοινό για τις μετακινήσεις τους, μοιάζει εκτός από εύκολη υπόθεση και ευχάριστη. Οι δρόμοι δεν χρειάστηκε να αλλάξουν ροή όπως στο Ηνωμένο Βασίλειο. Εξηγήσανε στον κόσμο, βάψανε και τον δρόμο για αυτούς που είναι ξεχασιάρηδες, πως το αριστερό ρεύμα είναι για τα αυτοκίνητα που πρέπει να πάνε πιο γρήγορα για κάποιο λόγο. Δεν χρειάστηκε να επιστετευθούν οι σιωπηλοί τιμωροί, που κινούνται τέρμα αριστερά οριακά στο μέσο όριο ταχύτητας που έχει επισήμως θεσμοθετηθεί, και θεωρούν πως έχουν υποχρέωση να διδάξουν στους επερχόμενους Νίκι Λάουντα πως ξέρουν αυτοί, και καλά θα κάνουν να μην εκνευρίζονται, ας απολαύσουν αυτές τις στιγμές ξεγνοιασιάς που τους προσφέρει ο ανοιχτός δρόμος, ας μυρίσουν τα λουλούδια, ας δούνε το πράσινο γύρω τους.... Με λίγο σεβασμό στα όρια της λογικής, ανακαλύψαμε όλοι πως δεν υπάρχει κίνηση, υπάρχει νευρικότητα, και παραλογισμός. Κάποιος ας πούμε θα βρει χίλιους δυό λόγους να πάει στη δουλειά του, για να μην αλλάξει ας πούμε δυο λεωφορεία, ή να πάρει ένα λεωφορείο, το μετρό, ένα λεωφορείο και να περπατήσει και πέντε λεπτά. Μπορεί να το περιγράψει ας πούμε με τόσο μελανά χρώματα, σαν να τον βάζουν πρωί-πρωί να σκάβει την σύραγγα του μετρό με τα δάχτυλα, ή να σπρώχνει το λεωφορείο μόνος του στα Τουρκοβούνια, και όλα αυτά γιατί; Για να περάσει 8 ώρες μέσα σε τέσσερις τοίχους, και να παραπονιέται για την δουλειά του, για τον καφέ, για την κοινωνία, για το κράτος, για το κλιματιστικό, για τον μισθό του, για τις ειδήσεις, για το που πάμε γενικά, και γιατί δεν τον ακούει κανένας. Οπότε υποθέτω πως παίρνει και το αυτοκίνητό του το πρωί για να φορτώσει νεύρα και άγχος, καυσαέριο και ιδέες για γκρίνια. Χμμ, κάτι δεν πάει καλά, και δεν είναι το λεωφορείο στην Πανεπιστημίου.
Τα μέσα μαζικής μεταφοράς, είναι διαφόρων ειδών. Τα τρένα, ακολουθούν επίγειες, υπόγειες, υπέργειες διαδρομές, μετακινούνται με ταχύτητα, στρίβουν σαν... τρένα, σταματούν σε συγκεκριμένα μέρη, και διατρέχουν όλη την πόλη. Αν δε συνυπολογίσουμε και τον ΟΣΕ, τότε μπορεί κάποιος να βγει από το σπίτι του στη Θεσαλλονίκη, να πάρει το επερχόμενο Μετρό, και να φτάσει στον Πειραιά, χωρίς να χρειαστεί αυτόνομο μέσον μεταφοράς, αυτοκινούμενο αυτοκίνητο δηλαδή... Ναι, το τρένο φέρνει το μέλλον πιο κοντά, πιο άνετα, πιο μαζικά, και πιο ευχάριστα. Αρκεί να μάθουμε να περνάμε τον χρόνο μας ευχάριστα μέσα σε αυτά. Ένα βιβλίο, λίγη μουσική, γιατί όχι; Τα λεωφορεία, είναι και αυτά διαφόρων ειδών. Μικρά, πιο μικρά, μεγάλα, με βενζίνα, με πετρέλαιο, με ηλεκτρισμό, με φυσικό αέριο, του Δήμου, του Οργανισμού, της εταιρίας, με φυσούνα, με σκαλοπάτια, με ράμπες, με χρώματα, δίπατα, με καθίσματα έτσι, με καθίσματα αλλιώς, με θέσεις για τα άτομα με ειδικές ανάγκες, για τους γέρους, για τα μωρά, για τις βαλίτσες, για τα καροτσάκια, για τα ψώνια, με χερούλια, με μπάρες, με ακυρωτικά, με παράθυρα, με κλιματισμό, με διάφορα δρομολόγια, με νυχτερινά, με πρωινά, με καθημερινά, με κυριακάτικα, γενικά είναι ωραία τα λεωφορεία, και αν ασχοληθεί εκτός από τον Τσεκλένη και κανένας καροσερίστας, ή κανένας που να ξέρει ηλεκτροκόλληση στο κάτω-κάτω, θα δούμε και άλλες προτάσεις πιστεύω, και άσε τους κουτούς στα κουτιά τους.
Τα διακριτικά για αυτούς που εργάζονται κάπου αλλά και σε αυτούς που είναι επισκέπτες στους ίδιους χώρους εργασίας είναι πολύχρωμα, ζωντανά, λογικά, χωρίς στόμφο, και οι αξιωματούχοι ξεχωρίζουν από κάτι ταμπελίτσες, που ευάρεσκα διαλαλλούν την πλήρη ταυτότητα του κατόχου του αξιώματος, με την γελαστή φωτογραφία του, τους κωδικούς που μια συγκεκριμένη ομάδα (εντάξει, αρκετά μεγάλη) αντιλαμβάνεται το νόημά τους. Αλλά και οι άλλοι που δεν ξέρουν, θέλουν να μάθουν. Τι ειναι το sho, το equ, το ibc, το abc, το def, το ghi, το etc, και τα λοιπά. Τι είναι το μπλε, τι είναι το κόκκινο, τι είναι το πράσινο, τι είναι το άσπρο, που είναι το ολόγραμμα, τι ακριβώς είναι η εργασία που κάνει στους Ολυμπιακούς, που πάει τώρα, αν κονομάει, αν είναι θελοντής, αμα γουστάρει ασούμε τη φάση ή είναι καμμιά κοροϊδάρα που τον έχουνε πιάσει κότσο με την παραμύθα και τα τσεπώνουνε τα φράγκα τα μεγάλα κεφάλια και εμείς τη βγάζουμε με 3.60, τι να φας, τι να πιείς, τι να πεις, και αν μου δινανε άδεια από το γραφείο θα την είχα κανει για Μύκονο, είναι και σε Ολυμπιακό δακτύλιο η κωλοδουλειά που ‘χω, και δε μπορώ να πάρω το αυτοκίνητο που λες μεγάλε...
Η ασφάλεια είναι διακριτική, αλλά σε πολύ περισσότερα μέρη από αυτά που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς. Είναι παντού, σε όλους, όλοι θέλουν να πάνε τα πάντα καλά, θέλουν να προσέξουν όσους έχουν τιμήσει με την παρουσία τους την πόλη, και έχουν έρθει από όλα τα μέρη του κόσμου, και πολλοί από αυτούς, έχουν φέρει και ήθη και έθιμα για να τα αναμείξουν με τα δικά μας και να διασκεδάσουμε όλοι μαζί σε πλατείες, δρόμους, πρεσβείες, σπίτια, καταστήματα, πάρκα, παντού. Πειράγματα, φλερτ, παρέες που μεγαλώνουν σε μια στιγμή, χρώματα Αθήνας παντού, ο Δήμος έχει αναλάβει διάφορα δρώμενα, η Πλάκα στα καλά της, η Ακρόπολη ολόφωτη, τα όμορφα κτήρια μοιάζουν μαγικά το βράδυ, η πόλη που δεν κοιμάται ποτέ έχει λόγο, γελάει και γελάει μαζί της και ο κόσμος, που έχει σηκώσει μπαλόνια και έχει στείλει τυχερούς να περάσουνε καλά, γιατί νομίζανε πως τους στέλνανε με τα Σφυριά (Hummer;) στο Αυγανιστάν. Φοβόντουσαν μην τους πειράξει κανείς, λες και δεν μπορούν να πειράξουν μύγα. Τελικά γίνεται ο χαμός, και είναι εδώ και ο Γερμανός!:)
Οι παππούδες κάνουν παρέα με τους νέους, και όλοι μαζί στριμώχνονται σε μαγνητικές πύλες για να περάσουν σε μια άλλη διάσταση, αυτή των αθλημάτων και των σταδίων. Δεν έχει σημασία για πολλούς από αυτούς τι άθλημα θα δουν, ξέρουν πως θα περάσουν κάμποσες ώρες σχολιάζοντας τα δρώμενα στην αρένα, στον στίβο, στο γήπεδο, στην πίστα. Τους αρέσει τον ελεύθερο χρόνο τους να πάνε κάπου, να πάρουν το τραίνο, και να πάνε για μια βόλτα στο πάρκο (ναι, είμαι και εγώ της γνώμης περί πάρκου στο Ελληνικό. Ένα ελληνικό πάρκο, γιατί η Αθήνα έχει ξεχάσει τι σημαίνει πράσινο και μάζωξη, τσιμέντα να μας θάψουνε, όχι μάρμαρα ε;.) στην παραλία, στους δρόμους, έτσι, γιατί τώρα τα πάντα δουλεύουν και θέλουν να το δούνε αυτό.
Να δούνε τι κάνανε, κοιτάχτε πως τα κάνατε, εσείς, Ελληνάρες που γουστάρετε τον πόλεμο, όπως άκουσα κάποιους να υποστηρίζουν.
Εντάξει με τον Δια, πάνε τα πρώτα χίλια. Οκ και με τον Άρη βγήκανε και τα δευτερα. Πάμε σε κανέναν άλλον Θεό, άντε γιατί τους ημίθεους μας τους έχουνε μπλέξει με κάτι κοντοβράκες με νιτζάστερα.
Τα σέβη μου στη κυραΓιάννα.
:)
Δευτέρα, Αυγούστου 01, 2005
...olympismus [!]
2005.Χρόνος σχετικός από ό,τι έχουμε μάθει μέχρι τώρα από τον κυριούλη με τα άσπρα ανακατωμένα μαλλιά, πάνε και εκατό χρόνια τώρα...
Για πολλούς είναι αργά, για άλλους είναι νωρίς, άλλοι ξεκινάνε τώρα, άλλοι φτάνουν μόλις, άλλοι πάνε, άλλοι έρχονται.
Άλλοι θαυμάζουν το παρελθόν, και άλλοι αναπολούν το μέλλον, άλλοι φροντίζουν να βάλουν την ιστορία σε μια τάξη, άλλοι βολιδοσκοπούν το μέλλον, άλλοι ζουν μόνο για το παρόν (καλόν μήνα διακοπών έυχομαι στους περισσότερους), άλλοι αναλογίζονται την προηγούμενη ώρα.
Πριν από έναν μόλις χρόνο, η Αθήνα ετοιμαζόταν για το μεγαλύτερο πανυγήρι που μπορούσε να στήσει.
Ένα πανυγγήρι παγκόσμιο, μια γιορτή χρωμάτων και ανθρωπιάς, ένα μείγμα συγκίνησης, απορίας, ιστορικότητας, προσφοράς, αναζήτησης.
Πάρα πολλοί είχαν βιαστεί να προ_κατα_βάλλουν την αποτυχία, την μιζέρια, τον κίνδυνο, την απαισιοδοξία, γιατί έτσι είχαν μάθει, έτσι τους είχαν μάθει, έτσι ζούσαν, έτσι ζουν, αναμοχλεύοντας εικόνες κολάσεως σε ανθρώπους που από την φύση τους αγωνιούν για το αύριο, και είναι έτοιμοι να προσφέρουν σε όποιον τους δώσει λύσεις έτοιμες για αυτό, εικόνες πλαστής σιγουριάς, εικόνες ζωής χαρισάμενης, εικόνες από παραδείσους επίγειους, εικόνες από απολαύσεις και χαρές, άμμεσα αντιληπτές, άμμεσα εξαργυρώσιμες, άμμεσα αναλώσιμες, άμμεσα υπολογίσιμες σε χρήμα και ευφήμερη αναγνώριση, εικόνες κατά βάση πλαστές από λίγους για λίγους.
Η απομόνωση από ομάδες και ιδέες, από δημιουργία και προσφορά, είναι από τα πρώτα εργαλεία που χρησιμοποιούν όσοι θέλουν να ελέγξουν άλλους προς ιδίον όφελος, όσοι θέλουν να βρεθούν στη θέση του ταγού για να απολαύσουν τις στιγμές ξεκούρασης που αυτός δικαιούται, χωρίς τις εντάσεις που αυτός υποχρεούται. Ο αποπροσανατολισμός από αξίες που δεν έχουν καμμία σχέση με οικονομικά συστήματα, είναι το κυρίως μέλημα, και οι φωνές που αφυπνίζουν πρέπει να φιμώνονται άμμεσα με το σκεπτικό πως δύνανται να προκαλέσουν αναταραχές μη ελέγξιμες από τα όργανα ελέγχου, που και πάλι το ίδιο το σύστημα ενδοκατανομής και νομής της εξουσιαστικής νιρβάνας των φοβισμένων φορέων κοινωνικής ισσοροπίας έχει πλάσει, φυσικά στα μέτρα του.
Το γεγονός πως ο άρτος και τα θεάματα είναι το καταπραϋντικό των κοινωνικών ομάδων κατώτερης στάθμης από τους λάτρεις της εξουσίας, δεν είναι απαραίτητα κακό. Αν καταφέρνουν να παράγουν και τα δύο, μέσα σε ένα πλαίσιο τέτοιο, που να προάγει τον πολιτισμό, έστω και με ρυθμούς αργούς και ωσεί ακίνητους, έχω την αίσθηση πως τελικά είναι αποδεκτό! ΑΝ για παράδειγμα, μια κοινωνία σαν την ελληνική με όλα αυτά τα προβλήματα που είχε μετά τον Τελευταίο Πόλεμο, με τις εσωτερικές της ανακατατάξεις όπως αυτές καταγράφηκαν από την ιστορία, με τις εξωτερικές παρεμβάσεις που έγιναν με όποιον τρόπο έγιναν, με την αισθητηριακή αντίληψη που εθνικά επικράτησε στους Έλληνες με όποιο τρόπο αυτό και αν έγινε, με την ενοποίηση του πλανήτη εν μέσω φόβου και αντίξοων συνθηκών όπως αυτή συνεχίζεται, με την προσπάθεια να γίναι κατανοητό σε όλους πως τελικά άνθρωποι είναι όλοι αυτοί που σκέφτονται και συσκέπτονται, δεν μένει κάτι άλλο ίσως από την κατανόηση πως και η δικαιοσύνη είναι ένα χρήσιμο συστατικό σε κοινωνίες που θέλουν το καλό τους, και όχι τον αφανισμό τους.
Δεν είπε κανείς πως οι επίγειοι παράδεισοι δεν θέλουν κόπο και προσπάθεια. Δεν είπε κανείς πως δεν είναι ουσιαστικά πλαστοί και μάταιοι, αν κάποιος έχει μια οπτική πάνω στο θέμα εντελώς και μόνο συμπαντική. Πράγματι, αν το καλοεξετάσει κανείς, είμαστε ούτε μια κουκίδα στην αχανή σούπα του σύμπαντος. Αυτό δεν είναι όμως και διακαιολογία για να ανάγουν την ύπαρξή μας σε ανούσια και άστοχη, και να βρίσκουμε την χαρά μόνο μετά από τον όλεθρο, και την επανασυρμολόγηση του περίγυρού μας. Παίρνω για παράδειγμα την Γερμανία. Η τεχνοκρατική της αντίληψη, η τευτονική της ιστορία, η παράδοσή της στο κάτω-κάτω σε προϊόντα ευφήμερης τεχνολογίας, είναι λογικό αν το καλοσκεφτεί κανείς, να την τοποθετεί μπροστά σε όλα τα δύσκολα επιτεύγματα, γιατί όχι, ολόκληρης της ανθρωπότητας. Είναι επίσης λογικό, κάποια ανθρωπάρια από καιρού εις καιρόν να συγκεντρώνουν μέσα τους όλη αυτή την ζήλεια τολμώ να πω των υπόλοιπων λαών, που ακολουθούν. Και αυτοί, εκμεταλευόμενοι τις περιστάσεις, να αποκομίζουν ιδία οφέλη ανεξαρτήτως κόστους. Ναι, εκείνον τον ζουμπά με τις τρίχες από την μύτη περιγράφω, τον κομπλεξάρα, που μίλαγε για τα ιδανικά μια φυλής που αυτός ο ίδιος δεν είχε καμμία σχέση με....[!:)]
Οι Άγγλοι από την άλλοι, αρέσκονται στην υψηλή διανόηση εντός των οικιών και τον συλλόγων τους, πράγμα που διακιολογείται από τον καιρό της χώρας τους! Οι Γάλλοι είναι οι "κόντρα τεχνολογία" στους Γερμανούς, και η λοιδορροία προς τους Άγγλους, λόγω θέσης! Εκείνοι οι Ολλανδοί από την άλλη κάνουν θαύματα, και δεν τους απασχολεί κιόλας! [Π.χ. Επειδή δεν γουστάρουν να φύγουν από την flat-out υποθαλλάσια περιοχή τους, κλείνουν την θάλλασα έξω από ολόκληρη την χώρα όταν αυτή φουσκώνει!!!] Οι Ιταλοί είναι τραχιά καλαίσθητοι, οι Ισπανοί είναι οι φιλό_σοφοι του καιρού μας, όλοι οι του πρώην ανατολικού μπλοκ ευχαρίστως αναβαθμίζουν το σύστημα που ζούμε βάσει της εμπειρίας που έχουν από καθεστώτα, οι Ρώσσοι συνεχίζουν να απαξιώνουν το χρήμα και να προάγουν ιδέες με όποιο κόστος, οι υποκαυκάσιοι εναντιόνωνται ακόμα στα λάθη της Δύσης που αυτή θεωρεί κεκτημένα της ετσιθελικά, οι Ινδοί-Πακιστανοί και λοιποί υποκινέζιοι πολιτισμοί, συνεχίζουν την εξέλιξή τους μετά την διακοπή που είχαν από τα τρυφερά πόδια τους Δυτικούς που θέλαν να τους κάνουνε "ανθρώπους" σε μία νύχτα, οι Αυστραλοί στην προϊστορική κοσμάρα τους κλασσικά, οι Κινέζοι και Ιάπωνες επιτέλους έχουν ξαναβρεί ουσία στον εντελώς εφήμερο κόσμο των ηλεκτρονικών, οι Λατινοαμερικάνοι ανεβοκατεβαίνουν στα βουνά και τις πεδιάδες τους και ταξιδεύουν επιτέλους και αυτοί σε άλλους πολιτισμούς, οι Αμερικάνοι γουστάρουν τον υποχονδρισμό τους, και καταλαβαίνουν σιγά-σιγά και αυτοί πως μπορούν να συμμετέχουν στα δρώμενα του κόσμου, αν κοιτάξουν να φτιάξουν τον κόσμο τους, που τον είχαν αφήσει στα επίπεδα της Άγριας Δύσης, οι Καναδοί ευχαρίστως να κάνουν τον κακό γείτονα γιατί έχουν βαρεθεί να τους περιμένουν, και οι Αφρικανοί ακόμα παλεύουν να πείσουν τον κόσμο πως παρόλο που μπορεί να έχουν άλλο χρώμα και άλλες θρησκείες, κατά βάση είναι και αυτοί χαρούμενοι άνθρωποι και ευχαρίστως να συμμετέχουν και σε παγκόσμια πανυγήρια, θα φέρουν και τα υπόλοιπα χρώματά τους...
Και πολέμους?
Δυσκολίες?
Κάτι να ασχολιόμαστε?
Α, σε αυτό έχει κάνει καλή δουλειά η Microsoft όλα αυτά τα χρόνια, δεν ήταν και είναι τυχαία η πρώτη παγκόσμια εταιρία λογισμικού! Και ήταν τελικά πολύ απλούστερο από ό,τι φανταζότανε! Τα έχει κάνει όλα άστα να πάνε!!!:) Έχει κάνει τον κόσμο μπάχαλο!
Ναι αλλά να καταλήξουμε όλοι διάννοιες του επιπέδου Hawkins? Σε καρέκλες αυτοκινούμενες, να μην μιλάμε, να μην κουνιόμαστε, και να στηριζόμαστε σε μπαταρίες για την επιβίωσή μας?
Κατά την γνώμη μου, η προσφορά του είναι αντίστοιχη με αυτή όλων των μεγάλων διανοητών, και άξια η προσφορά του. Μόνο που επίσης κατά τη γνώμη μου, όλο αυτό το φόβητρο της μαύρης τρύπας και του αγνώστου, είναι απλά... ένα φόβητρο! Γιατί κάπου έπεσε το μάτι μου σε μια γνώμη κάποιου, που περιέγραφε τον ίδιο τον άνθρωποσαν μια μαύρη τρύπα!!! Κάτι, ένα σύμπαν, γύρω από μια αδηφάγα κενή τρύπα {smart heh?!:)} που δεν του ξεφεύγει τίποτα, ούτε καν ο χρόνος! Κάτι σαν αυτό που λέμε για εκφοβισμο: "Μην ανοίξω το στόμα μου" ή "Που ΄σαι ρε, έφαγα τον κόσμο να σε βρω"!
Ε ναι.
Και έχει περάσει ένας χρόνος από τότε που ήρθαν για λίγο διάστημα, πολλοί, από όλον τον κόσμο. Ήμαν και εγώ εθελοντής. Από εκεί που έπαιρνε εικόνα ο κόσμος, το IBC, στην Κηφισίας. Πραγματικά εντυπωσιακό επίτευγμα, με πάρα πολλές πρωτιές. Εκεί υπήρχαν σχεδόν όλες οι φυλές του Ισραήλ. Περπάταγες τον διάδρομο, και έβλεπες από την φοβισμένη και σιδερόφρακτη και ανεξάρτητη (σε όλα, ακόμα και στον καφέ και το φαγί) ΗΠΑ, που ήθελες ειδικό πάσο για να περάσεις τους φρουρούς της, μέχρι τους φιλόξενους Μεξικανούς, τους Ιάπωνες με την τρισδιάστατη μετάδοσή τους, τους φίλους Εγγλέζους της Xerox, που σπάγαμε τρομερή πλάκα με το δελτίο...καιρού (!) από το BBC, μέχρι χώρες με ένα μικρό δωματιάκι για μετάδοση ραδιοφωνική όπως η Γκάνα.
Δίπλα ο Καλατράβας, παντού κρυστάλλινες εικόνες από όλα τα γήπεδα, να πηγαινοέρχονται επίσημοι, αθλητές, παράγοντες, όλοι αυτοί που βλέπουμε και βλέπαμε στην ΕΡΤ, η μετάδοση εικόνων 24ωρη, ένα πραγματικό [!] κέντρο, παγκόσμιο, που είχε στηθεί για καμιά δεκαπεντεριά μέρες. Η χαρά της αρχής, τα πυροτεχνήματα και το πολύβουο μελίσσι που πηγαινοερχόταν, η ενδιάμεση γλυκιά κούραση, το στενάχωρο αίσθημα του τέλους.
Το άδειασμα των εγκαταστάσεων, οι παραολυμπιακοί να μοιάζουν με τους πραγματικούς αγώνες, με χαρά από τους αθλητές παρ' όλα τα προβλήματά τους, οι συνοδοί τους, οι πλάκες που κάνανε οι ίδιοι οι αθλητές με τους εαυτούς τους και τους συναθλητές τους, να σε τρομάζουν εσένα που τους λυπάσαι και δεν λυπάσαι τον εαυτό σου πρώτα, το πραγματικό περιβάλλον άμιλλας, μιας και τα μεγάλα λαμπερά δώρα και ονόματα είχαν περάσει, μια Αθήνα με χρώματα, καθαρή, όμορφη, μια πόλη για κατοίκους, και όχι ρομποτάκια, μια ανάσα, και σκέψεις από όλους για όλους προς όλους.
Οι συγνώμες από αυτούς που προσπάθησαν να προλάβουν τα χειρότερα για να χρησθούν προφήτες δυστυχίας, για να έχουν οφέλη στο καβούκι τους, να αναδειχθούν ως ηγέτες κινδυνολογίας και ανάλυσης, μοιάζαν άπνοες, απόμακρες, ανούσιες.
Ένα χρόνο μετά, έχει μείνει λιγότερη γκρίνια.
Έχει μείνει περισσότερη υπομονή. Ξανακοιτάμε πολλοί τις αδικίες και πως περνάγανε αυτές από συμβούλια από κοινοβούλια από γραφειάκια και σφραγιδοκράτορες. Έχουμε γνώση πια τι μπορούμε να καταφέρουμε, και μας αρέσει να μας παραδέχετει ο κόσμος, ο κόσμος όλος. Είναι η ψωνάρα που έχουμε για τη Δημοκρατία και τις αξίες όπως εμείς τις μεταλαμπαδεύουμε χιλιετίες στους υπόλοιπους λαούς. Μιλάμε μεταξύ μας, κρατάμε για λίγο τη φόρα που είχαμε πάρει για να ζούμε την τελευταία μας νύχτα κάθε νύχτα, και το διασκεδάζουμε περισσότερο. Ξαναρχίσαμε να αγαπάμε, και αυτό είναι το καλύτερο. Καθαρίζουμε σιγά-σιγά τα νοήματά μας από σεξοπορνοδιαστροφικές διαταραχές βαρβάρων και αρχίζουμε και πάλι να παίζουμε χωρίς φόβο, σιγά-σιγά θα ξανανοίξουμε τις πόρτες μας τα βράδια, το αεράκι που δροσίζει τις νύχτες μας είναι πάντα εδώ πάνω από αυτό τον ευλογημένο τόπο. Θα φιλοξενήσουμε πάλι φίλους που θα κάνουμε, που κάνουμε ήδη καλύτερα, ανά τον κόσμο.
Καλυτερεύουμε τον κόσμο μας.
Και ξεκινάμε και για τον κόσμο του δίπλα. Τι ξεκινάμε δηλαδή, συνεχίζουμε...
:)
Παρασκευή, Μαΐου 20, 2005
...technologia
Παρακολούθήσα πρόσφατα ένα σεμινάριο για τα επιτεύγματα που έχουν λάβει χώρα εκεί στα μακρινά μέρη της Καλιφόρνιας, και αφορούν τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, δεν θα σας πω ποιας εταιρίας...
Ιδιαιτέρως δε εντύπωση, μου έκαναν οι λειτουργίες που προσφέρονται πια με ιδιαίτερη ευκολία στους χειριστές δικτύων, κοινώς αντμινιστράτορες, που μέχρι σήμερα (οκ, πως λέμε αύριο θα έχουμε ΕΕ, έ, κάπως έτσι) κατανάλωναν τον χρόνο τους σε επιλύσεις προβλημάτων. Κάτι που προερχόταν από την ελλιπή (για τα μέτρα τους) κατανόηση των μηχανημάτων από τους ίδιους τους χειριστές.
Η αλήθεια είναι πως η μηχανές προκαλούν από επαναστάσεις μέχρι πολιτισμούς.
Μα κατά πως δείχνει, είναι και υπαίτιες (!) για πολλά δεινά που κατατρέχουν τους ανθρώπους, τουλάχιστον τα τελευταία ας πούμε εκατό χρόνια. Τι πολέμοι, τι λοιμοί και τι αφανισμοί, εδώ είμαστε ικανοί να ξεκινήσουμε τέτοια σειρά αντιπαραθέσεων, που μπορεί να προκαλέσει ακόμα και τα πάνδεινα, αν για παράδειγμα αποφασιστεί να αλλάξει παγκοσμίως η σειρά των πλήκτρων στα πληκτολόγια των γραφομηχανών. Με αντιστασιακούς να χρησιμοποιούν το παλιό, με τους νεωτεριστές να εξάγουν πολιτικές και χειραγωγήσεις στα πόπολα να δεχτούν την νέα μορφή (που θα είναι και παγκόσμια) και άστα να πάνε. Βλέπω να ξεθάβονται παλιές γραφομηχανές από υπόγεια πλυμμηρισμένα και ξεχασμένα, έτσι, για την αντίθεση βρε αδερφε. Αλλά θα μου πείτε, αν είναι και όλα όμοια θα είναι ανιαρό.
Ένα πολύ απλό παράδειγμα, αν αναλογιστεί κανείς πως εκείνος ο πρώτος πληκτροθέτης, έπραξε όπως έπραξε για να αποφύγει ένα πρόβλημα της τρέχουσας εξέλιξης των μηχανών, το μπλοκάρισμα των στοιχειοστελεχών, και πόσο αυτή η πρακτική επηρέασε την ακολουθία των γεγονότων. Φυσικά και υπάρχουν και άλλες πληκτροθετήσεις από τότε, αλλά η ευρεία αντίληψη δεν έχει κάπως έτσι ρε παιδιά;
Και όλα αυτά γιατί;
Καλά θα ήτανε να είμαστε όλοι βασιλιάδες. Αλλά κανείς δεν θα ήθελε να υπηρετήσει τον άλλον. Επομένως, φαυλίζει λίγο η ιστορία εδώ.
Είδα εχτές το βράδυ το HERO στο Star, και καθώς μου αρέσουν όλα αυτά τα Τίγρης-και-Δράκος καλογυρισμένα "κινέζικα", παρατηρούσα και το σύνολο του φιλμ, εκτός από την ιστορία που ήταν από αυτές του ανατολικού πολιτισμού που σε βάζουν σε σκέψεις.
Έμεινα για λίγο και στο χρώμα. Και στην κίνηση. Και στα πλάνα. Στις λίμνες, αυτές τις ήσυχες εικόνες που δεν υπάρχει η παραμικρή ζάρα στην επιφάνεια. Και τσούπ, έχει φτιάξει το κινεζόπουλο ένα "περίπτερο" καταμεσίς της λίμνης, με όλη την ιστορία της θρησκείας του σκαλισμένη σε ξύλο πέτρα χαρτί, και κάθεται να διαλογιστεί ο άλλος με το τσάι του και το κατάνα του. Εντάξει, σε αυτή την περίπτωση, είχε πεθάνει ας πούμε η Χιονονιφάδα, και έρχεται ο Ανώνυμος να καθαρίσει και τον Άνεμο, και αρχίζει μια από αυτές τις μάχες τις αντιβαρυτικές, με τις κλασσικές αεράτες κινήσεις.
Εγώ αναρωτήθηκα σε εκείνη την στιγμή κάτι βλασφημο μπορώ να πω.
Αν εμείς είχαμε κάνει (οκ-οκ, αντε και ήταν) Θεό τον τύπο που περπάτησε στο νερό, αυτούς που πετάγανε κιόλας, τι θα τους είχαμε, ημίθεους και βάλε;
Και μιας και ο φίλος ο dr John κάτι έλεγε πιο πριν για τον Μάρκο Πόλο, ήθελα να ήξερα ρε σεις, κανένας από την Καντονία δεν σκέφτηκε να πάει ποτέ δυτικά;
Ή κολλάγανε στο Θιβέτ;
Ή μπας και είπα πάλι κανένα απόκρυφο και μυστικό, και δεν έχει δει κανένας ποτέ του τι είναι χτισμένο εκεί στο Θιβέτ;
Ή με έχει πιάσει μια έλλειψη εθελουσία προσφοράς (αρρώστια και αυτη...);
Και τι σχέση έχουν αυτά με την τεχνολογία;
Ρίξτε μια ματία στο λίνκ της επικεφαλίδας...
;)
Ιδιαιτέρως δε εντύπωση, μου έκαναν οι λειτουργίες που προσφέρονται πια με ιδιαίτερη ευκολία στους χειριστές δικτύων, κοινώς αντμινιστράτορες, που μέχρι σήμερα (οκ, πως λέμε αύριο θα έχουμε ΕΕ, έ, κάπως έτσι) κατανάλωναν τον χρόνο τους σε επιλύσεις προβλημάτων. Κάτι που προερχόταν από την ελλιπή (για τα μέτρα τους) κατανόηση των μηχανημάτων από τους ίδιους τους χειριστές.
Η αλήθεια είναι πως η μηχανές προκαλούν από επαναστάσεις μέχρι πολιτισμούς.
Μα κατά πως δείχνει, είναι και υπαίτιες (!) για πολλά δεινά που κατατρέχουν τους ανθρώπους, τουλάχιστον τα τελευταία ας πούμε εκατό χρόνια. Τι πολέμοι, τι λοιμοί και τι αφανισμοί, εδώ είμαστε ικανοί να ξεκινήσουμε τέτοια σειρά αντιπαραθέσεων, που μπορεί να προκαλέσει ακόμα και τα πάνδεινα, αν για παράδειγμα αποφασιστεί να αλλάξει παγκοσμίως η σειρά των πλήκτρων στα πληκτολόγια των γραφομηχανών. Με αντιστασιακούς να χρησιμοποιούν το παλιό, με τους νεωτεριστές να εξάγουν πολιτικές και χειραγωγήσεις στα πόπολα να δεχτούν την νέα μορφή (που θα είναι και παγκόσμια) και άστα να πάνε. Βλέπω να ξεθάβονται παλιές γραφομηχανές από υπόγεια πλυμμηρισμένα και ξεχασμένα, έτσι, για την αντίθεση βρε αδερφε. Αλλά θα μου πείτε, αν είναι και όλα όμοια θα είναι ανιαρό.
Ένα πολύ απλό παράδειγμα, αν αναλογιστεί κανείς πως εκείνος ο πρώτος πληκτροθέτης, έπραξε όπως έπραξε για να αποφύγει ένα πρόβλημα της τρέχουσας εξέλιξης των μηχανών, το μπλοκάρισμα των στοιχειοστελεχών, και πόσο αυτή η πρακτική επηρέασε την ακολουθία των γεγονότων. Φυσικά και υπάρχουν και άλλες πληκτροθετήσεις από τότε, αλλά η ευρεία αντίληψη δεν έχει κάπως έτσι ρε παιδιά;
Και όλα αυτά γιατί;
Καλά θα ήτανε να είμαστε όλοι βασιλιάδες. Αλλά κανείς δεν θα ήθελε να υπηρετήσει τον άλλον. Επομένως, φαυλίζει λίγο η ιστορία εδώ.
Είδα εχτές το βράδυ το HERO στο Star, και καθώς μου αρέσουν όλα αυτά τα Τίγρης-και-Δράκος καλογυρισμένα "κινέζικα", παρατηρούσα και το σύνολο του φιλμ, εκτός από την ιστορία που ήταν από αυτές του ανατολικού πολιτισμού που σε βάζουν σε σκέψεις.
Έμεινα για λίγο και στο χρώμα. Και στην κίνηση. Και στα πλάνα. Στις λίμνες, αυτές τις ήσυχες εικόνες που δεν υπάρχει η παραμικρή ζάρα στην επιφάνεια. Και τσούπ, έχει φτιάξει το κινεζόπουλο ένα "περίπτερο" καταμεσίς της λίμνης, με όλη την ιστορία της θρησκείας του σκαλισμένη σε ξύλο πέτρα χαρτί, και κάθεται να διαλογιστεί ο άλλος με το τσάι του και το κατάνα του. Εντάξει, σε αυτή την περίπτωση, είχε πεθάνει ας πούμε η Χιονονιφάδα, και έρχεται ο Ανώνυμος να καθαρίσει και τον Άνεμο, και αρχίζει μια από αυτές τις μάχες τις αντιβαρυτικές, με τις κλασσικές αεράτες κινήσεις.
Εγώ αναρωτήθηκα σε εκείνη την στιγμή κάτι βλασφημο μπορώ να πω.
Αν εμείς είχαμε κάνει (οκ-οκ, αντε και ήταν) Θεό τον τύπο που περπάτησε στο νερό, αυτούς που πετάγανε κιόλας, τι θα τους είχαμε, ημίθεους και βάλε;
Και μιας και ο φίλος ο dr John κάτι έλεγε πιο πριν για τον Μάρκο Πόλο, ήθελα να ήξερα ρε σεις, κανένας από την Καντονία δεν σκέφτηκε να πάει ποτέ δυτικά;
Ή κολλάγανε στο Θιβέτ;
Ή μπας και είπα πάλι κανένα απόκρυφο και μυστικό, και δεν έχει δει κανένας ποτέ του τι είναι χτισμένο εκεί στο Θιβέτ;
Ή με έχει πιάσει μια έλλειψη εθελουσία προσφοράς (αρρώστια και αυτη...);
Και τι σχέση έχουν αυτά με την τεχνολογία;
Ρίξτε μια ματία στο λίνκ της επικεφαλίδας...
;)
Πέμπτη, Απριλίου 14, 2005
...μα, σεντονια θα γραφουμε τωρα;;;
Για αρχή, πατήστε αυτό το λίνκ. Μια ερώτηση όπως βλέπετε αν κάνει κάποιος στο... διαδύκτιο, οι απαντήσεις είναι κάπως ενάντια στο αίσθημα το ελληνικό, πως καθίστε καλά, Μακεδονία είναι μόνο μία. Αλλα αυτά λέει βέβαια και το λίνκ της επικεφαλίδας, αυτό το βιβλίο γεγονότων όπως αυτοαποκαλείται.
Βέβαια, κάποιοι που ασχολούνται με το μάτι και τις βασκανίες, τους μεγάλους Μάγιστρους και τους Ατλαντιείς, θα βιαστούν να τα ρίξουν όλα στον Μητσοτάκη που "βιάστηκε" να ανακατευτεί με το θέμα με το τρόπο που ανακατεύτηκε. Ωπ, έπεσε το τσιγάρο στο χαλί!!!!!
Αλλά μήπως δεν είναι έτσι τα πράγματα ρε παιδιά, και πρέπει να φανούμε έστω λίγο πιό έξυπνοι από τους ξύπνιους που μας περι-βάλουν;
Ερωτώ:
Αυτό το "Μακεδονία ξακουστή του Αλεξάνδρου η... χώρα" γιατί δεν ήταν εξ' αρχής "Μακεδονία ξακουστή του Αλεξάνδρου... νομός";
Και αναρωτιέμαι:
Είπε κανείς πως με την ίδρυση του κράτους αυτού υπό την επωνυμία Macedonia, αυθορεί και παρά χρήμα έχουμε πόλεμο; Αν έτσι έχουν τα πράγματα, να ονομαστεί Σκόπια, αλλά μετά να αρχίσουμε να συζητάμε μήπως η Ελλάδα θα πρέπει να ονομαστεί Αθήνα, και να ξεχάσουμε τα περί Ελλάδος δεν είναι μόνο η Αθήνα και άλλα τέτοια χαριτωμένα, να κοιτάξουμε να μπούμε στις φωλεές μας οσάν τους πόντικους. Είναι και αυτοί οι Καρδινάλιοι Ρισελιέ που ετοιμάζονται να αμολήσουν τον νέο Ποντίφικα, οπότε να γραπώσουμε τα καριοφίλια του παππού (κατά το Πίτα του Παππού) και τα γιαταγάνια που μας άφησαν οι προγόνοι, να αρθεί το Σύνταγμα άμμεσα, η χώρα να μπει σε γύψο, και να βγάλουμε τα τάνκια στην ΕΟ Αθήνας Θεσαλλονίκης για να ετοιμάσουμε το υψηλό φρόνημα του λαουτζίκου, να βάψουμε τα σύνορά μας με κόκκινη μπογιά από άκρη σε άκρη, και όποιος τολμήσει να περάσει το πόδι του, να του το κόψουμε.
Σαν να πατάμε δηλαδή το κόκκινο κουμπί του ΙΙΙ ΠΠ.
Φυσικά, θα προτοστατήσουν οι παππάδες στη νέα Εθνέγερση, οι Βαβύληδες, οι Γιοσάκηδες, η Μάρα, η Σάρα, ο Τζίμης, ο Κούγιας, ο Βαλιανάτος, σύσσωμη η πιάτσα Κολωνάκι, οι ΡΣ θα μεταδίδουν τα πολεμικά ανακοινωθέντα, κουλουπού-κουλουπού-κουλουπού.
Θα βρουν ευκαιρία και οι Τούρκοι, να μπουν στην ΕΕ (ναι ρε σεις, είμαστε ΕΕ εδώ!), και φυσικά, έτσι σκατά που θα τα έχουμε κάνει και δεν θα έχουμε συνεργαστεί με κανέναν, θα έχουμε πάλι και τις υπόλοιπες γνωστές εξευτελιστικές συνέχειες και συνέπειες, έτσι, για να περάσει και αυτή η μισή χιλιετία κατά τα γνωστά βρε αδερφέ, να είναι και γραμμένα όλα σε διάφορα μέρη, και να έχουν και δουλειά και οι πολεμικές βιομηχανίες, που θα πρέπει να ξεκινήσουν πάλι από την αρχή, μιας και με τα διάφορα κόλπα που έχουμε βρει ως τα τώρα, βλέπω να ισοπεδώνονται τα πάντα, και να αρχίζει πάλι η εξέλιξη του κόσμου από λευκό χαρτί, αν υπάρχει κανένα κομμάτι πουθενά.
Αλλά μήπως το έδαφος της Μακεδονίας που αντιστοιχεί στην Ελλάδα, είναι νομή της δηλαδή, το κομμάτι της ας πούμε, πρέπει να μην τείθεται και υπό αμφισβήτηση; Απ, σωστό αυτό. Δηλαδή εμείς άντε και να δεχτούμε το χωρατό τους και την πλάκα που έχει στηθεί τόσα χρόνια μεταπολεμικά, και να αφήσουμε κάπου και την απορία στουςμεταγενέστερους βρε αδερφέ. Αλλά αν ξαφνικά οι γείτονες την δούνε Σαλονικείς;
Κάτσε, ώπα, χαλάρωσε, έλα στα ίσα σου Σκοπιανέ, Κουμάνοβε, Τίτοβε ή ό,τι άλλο είσαι.
Τσέκαρε μιά τους δίπλα γείτονες.
Ναι, και τους Βούλγαρους και τους Αλβανούς.
Τι γουστάρετε τώρα δηλαδή, να κάνετε το κομμάτι σας διεθνώς, και μετά να ψοφήσετε της πείνας και σεις και τα παιδιά σας (σόρυ για τον κάπως δύστροπο λόγο μου, αλλά τα πήρα κάπως). Όχι, όχι, δεν σας απειλούμε με πόλεμο και εμπάργκα και τέτοια, είστε αρκετά χοντρόπετσοι, σαν ας πούμε... Μακεδόνες, Ηπειρώτες, Θρακιώτες, Θεσαλλείς, και δεν σκαμπάζεται από δαύτα, άλλωστε ακόμα και σήμερα, οι γονείς ας πούμε δεκαπεντάχρονων παιδιών, είστε κάπως αγριεμένοι, δεν ξέρετε το μέλλον τι επιφυλλάσει. Να στείλετε τα παιδιά σας ας πούμε στο... εξωτερικό να σπουδάσουν, που και τι, ε; πως θα ζήσουν στο μέλλον ε;, ποιος να σας βοηθήσει αλλά να μην σας ξεφτελίσει για αυτό, άλλωστε να πάρει, Γιουγκοσλάβοι είστε και εσείς, από ό,τι θυμάμαι, μόνο η Γιουγκοσλαβία ήταν φίλια σε πολέμους, κάτι Βούλγαροι και Αλβανοί ήθελαν περισσότερη βοήθεια, γιατί θαρρούσαν πως το βοσκοτόπι είναι αυτό που ορίζει τον τσέλιγκα.
Αλλά είδες ρε γαμώτη, έχετε και εσείς τους Λιακοπουλέους από εκεί, που σας πασάρουν τα βιβλία ανάλογα με το πόσα κιλά είναι και πόσες σελίδες έχει, με την ιστορία των Λαών να περνάει από τις γενεές πάσες, σε γενεές γκολ εντελώς από την αντίσταση στην επέλαση των βαρβάρων, που έχουν και την πίτα και το μαχαίρι, και θεωρούν πως για να την μοιράσουν εκεί που ανήκει, πρέπει να την πουλήσουν ακριβά.
Και ανακατεύονται εκεί που δεν τους σπέρνουν, χιλιάδες χρόνια τώρα.
Σαν τα μανιτάρια.
Αλλά για να λέμε τώρα και του στραβού το δίκιο και αυτό το Φύρομ, δεν ήταν και λύση. Παρ' όλο που θα συμπεριλάμβανε και την πρόσφατη ιστορία σας μέσα.
Ήταν και μπλεγμένοι οι χάρτες εδώ που τα λέμε και παλαιότερα, οι ταξιδευτές ή ήξεραν που πάνε, ή ανακάλυπταν Αμερικές στις Ινδίες...
Δεν έχουμε τώρα και εμείς με τι να ασχοληθούμε, κοιτάμε και τις δουλειές μας που μοιάζουν πολλές από αυτές άχρηστες σε ένα περιβάλλον λιγότερο ελεγχόμενο, κοιτάει και ο μεγάλος αδερφός τον μικρότερο να τον βοηθήσει, τρομάζει ο μικρός που αντέγραφε τον μεγάλο, και τώρα πρέπει να κάνει κάτι μόνος του, είναι και αυτά τα τραγούδια...
Τεσπά, τα μπλέξαμε πάλι λίγο γείτονα.
Άντε, ας βάλουμε λίγο νερό στο κρασί μας, ας πιούμε και ένα νερό να καθαρίσει λίγο το κεφάλι μας, και πάμε πάλι...
Που λες, εμείς είμαστε τώρα εντός Σέγκεν...
:)
Βέβαια, κάποιοι που ασχολούνται με το μάτι και τις βασκανίες, τους μεγάλους Μάγιστρους και τους Ατλαντιείς, θα βιαστούν να τα ρίξουν όλα στον Μητσοτάκη που "βιάστηκε" να ανακατευτεί με το θέμα με το τρόπο που ανακατεύτηκε. Ωπ, έπεσε το τσιγάρο στο χαλί!!!!!
Αλλά μήπως δεν είναι έτσι τα πράγματα ρε παιδιά, και πρέπει να φανούμε έστω λίγο πιό έξυπνοι από τους ξύπνιους που μας περι-βάλουν;
Ερωτώ:
Αυτό το "Μακεδονία ξακουστή του Αλεξάνδρου η... χώρα" γιατί δεν ήταν εξ' αρχής "Μακεδονία ξακουστή του Αλεξάνδρου... νομός";
Και αναρωτιέμαι:
Είπε κανείς πως με την ίδρυση του κράτους αυτού υπό την επωνυμία Macedonia, αυθορεί και παρά χρήμα έχουμε πόλεμο; Αν έτσι έχουν τα πράγματα, να ονομαστεί Σκόπια, αλλά μετά να αρχίσουμε να συζητάμε μήπως η Ελλάδα θα πρέπει να ονομαστεί Αθήνα, και να ξεχάσουμε τα περί Ελλάδος δεν είναι μόνο η Αθήνα και άλλα τέτοια χαριτωμένα, να κοιτάξουμε να μπούμε στις φωλεές μας οσάν τους πόντικους. Είναι και αυτοί οι Καρδινάλιοι Ρισελιέ που ετοιμάζονται να αμολήσουν τον νέο Ποντίφικα, οπότε να γραπώσουμε τα καριοφίλια του παππού (κατά το Πίτα του Παππού) και τα γιαταγάνια που μας άφησαν οι προγόνοι, να αρθεί το Σύνταγμα άμμεσα, η χώρα να μπει σε γύψο, και να βγάλουμε τα τάνκια στην ΕΟ Αθήνας Θεσαλλονίκης για να ετοιμάσουμε το υψηλό φρόνημα του λαουτζίκου, να βάψουμε τα σύνορά μας με κόκκινη μπογιά από άκρη σε άκρη, και όποιος τολμήσει να περάσει το πόδι του, να του το κόψουμε.
Σαν να πατάμε δηλαδή το κόκκινο κουμπί του ΙΙΙ ΠΠ.
Φυσικά, θα προτοστατήσουν οι παππάδες στη νέα Εθνέγερση, οι Βαβύληδες, οι Γιοσάκηδες, η Μάρα, η Σάρα, ο Τζίμης, ο Κούγιας, ο Βαλιανάτος, σύσσωμη η πιάτσα Κολωνάκι, οι ΡΣ θα μεταδίδουν τα πολεμικά ανακοινωθέντα, κουλουπού-κουλουπού-κουλουπού.
Θα βρουν ευκαιρία και οι Τούρκοι, να μπουν στην ΕΕ (ναι ρε σεις, είμαστε ΕΕ εδώ!), και φυσικά, έτσι σκατά που θα τα έχουμε κάνει και δεν θα έχουμε συνεργαστεί με κανέναν, θα έχουμε πάλι και τις υπόλοιπες γνωστές εξευτελιστικές συνέχειες και συνέπειες, έτσι, για να περάσει και αυτή η μισή χιλιετία κατά τα γνωστά βρε αδερφέ, να είναι και γραμμένα όλα σε διάφορα μέρη, και να έχουν και δουλειά και οι πολεμικές βιομηχανίες, που θα πρέπει να ξεκινήσουν πάλι από την αρχή, μιας και με τα διάφορα κόλπα που έχουμε βρει ως τα τώρα, βλέπω να ισοπεδώνονται τα πάντα, και να αρχίζει πάλι η εξέλιξη του κόσμου από λευκό χαρτί, αν υπάρχει κανένα κομμάτι πουθενά.
Αλλά μήπως το έδαφος της Μακεδονίας που αντιστοιχεί στην Ελλάδα, είναι νομή της δηλαδή, το κομμάτι της ας πούμε, πρέπει να μην τείθεται και υπό αμφισβήτηση; Απ, σωστό αυτό. Δηλαδή εμείς άντε και να δεχτούμε το χωρατό τους και την πλάκα που έχει στηθεί τόσα χρόνια μεταπολεμικά, και να αφήσουμε κάπου και την απορία στουςμεταγενέστερους βρε αδερφέ. Αλλά αν ξαφνικά οι γείτονες την δούνε Σαλονικείς;
Κάτσε, ώπα, χαλάρωσε, έλα στα ίσα σου Σκοπιανέ, Κουμάνοβε, Τίτοβε ή ό,τι άλλο είσαι.
Τσέκαρε μιά τους δίπλα γείτονες.
Ναι, και τους Βούλγαρους και τους Αλβανούς.
Τι γουστάρετε τώρα δηλαδή, να κάνετε το κομμάτι σας διεθνώς, και μετά να ψοφήσετε της πείνας και σεις και τα παιδιά σας (σόρυ για τον κάπως δύστροπο λόγο μου, αλλά τα πήρα κάπως). Όχι, όχι, δεν σας απειλούμε με πόλεμο και εμπάργκα και τέτοια, είστε αρκετά χοντρόπετσοι, σαν ας πούμε... Μακεδόνες, Ηπειρώτες, Θρακιώτες, Θεσαλλείς, και δεν σκαμπάζεται από δαύτα, άλλωστε ακόμα και σήμερα, οι γονείς ας πούμε δεκαπεντάχρονων παιδιών, είστε κάπως αγριεμένοι, δεν ξέρετε το μέλλον τι επιφυλλάσει. Να στείλετε τα παιδιά σας ας πούμε στο... εξωτερικό να σπουδάσουν, που και τι, ε; πως θα ζήσουν στο μέλλον ε;, ποιος να σας βοηθήσει αλλά να μην σας ξεφτελίσει για αυτό, άλλωστε να πάρει, Γιουγκοσλάβοι είστε και εσείς, από ό,τι θυμάμαι, μόνο η Γιουγκοσλαβία ήταν φίλια σε πολέμους, κάτι Βούλγαροι και Αλβανοί ήθελαν περισσότερη βοήθεια, γιατί θαρρούσαν πως το βοσκοτόπι είναι αυτό που ορίζει τον τσέλιγκα.
Αλλά είδες ρε γαμώτη, έχετε και εσείς τους Λιακοπουλέους από εκεί, που σας πασάρουν τα βιβλία ανάλογα με το πόσα κιλά είναι και πόσες σελίδες έχει, με την ιστορία των Λαών να περνάει από τις γενεές πάσες, σε γενεές γκολ εντελώς από την αντίσταση στην επέλαση των βαρβάρων, που έχουν και την πίτα και το μαχαίρι, και θεωρούν πως για να την μοιράσουν εκεί που ανήκει, πρέπει να την πουλήσουν ακριβά.
Και ανακατεύονται εκεί που δεν τους σπέρνουν, χιλιάδες χρόνια τώρα.
Σαν τα μανιτάρια.
Αλλά για να λέμε τώρα και του στραβού το δίκιο και αυτό το Φύρομ, δεν ήταν και λύση. Παρ' όλο που θα συμπεριλάμβανε και την πρόσφατη ιστορία σας μέσα.
Ήταν και μπλεγμένοι οι χάρτες εδώ που τα λέμε και παλαιότερα, οι ταξιδευτές ή ήξεραν που πάνε, ή ανακάλυπταν Αμερικές στις Ινδίες...
Δεν έχουμε τώρα και εμείς με τι να ασχοληθούμε, κοιτάμε και τις δουλειές μας που μοιάζουν πολλές από αυτές άχρηστες σε ένα περιβάλλον λιγότερο ελεγχόμενο, κοιτάει και ο μεγάλος αδερφός τον μικρότερο να τον βοηθήσει, τρομάζει ο μικρός που αντέγραφε τον μεγάλο, και τώρα πρέπει να κάνει κάτι μόνος του, είναι και αυτά τα τραγούδια...
Τεσπά, τα μπλέξαμε πάλι λίγο γείτονα.
Άντε, ας βάλουμε λίγο νερό στο κρασί μας, ας πιούμε και ένα νερό να καθαρίσει λίγο το κεφάλι μας, και πάμε πάλι...
Που λες, εμείς είμαστε τώρα εντός Σέγκεν...
:)
Δευτέρα, Απριλίου 11, 2005
...gypsies
Έχω ακούσει πολλά τώρα τελευταία για τους γύφτους. Ναι, τους γύφτους.
Προφανώς μπορεί και εσείς να τους μπερδεύεται με τους Αθίγγανους. Πως οι γύφτοι είναι κάποιοι τύποι που μένουν σε παράγκες ή πρόχειρα καταλύματα, που άλλοτε μπορεί να είναι τέντες, ακόμα και αυτοί οι μουσαμάδες που τυπώνουν διαφημίσεις, στηριγμένοι με πασάλους, μέσα στις λάσπες όταν βρέχει, κάτω από ντάλα ήλιο όταν έχουν σταματήσει και οι αγέρηδες. Γιατί πολύ πιθανών να έχετε μπερδέψει και τους Αθίγγανους, με τους Happy Campers...
Αυτοί λοιπόν, οι γύφτοι, σαν χαρακτηρισμός και σαν έννοια έχει αποκτήσει έναν ιδιαίτερα προσβλητικό τόνο, παρόλο που η λέξη προτοαποδόθηκε στους μάστορες που παλεύαν με τα σίδερα, σε καμίνια, βαράγανε σίδερα, φτιάχνανε πάντα κάτι γερό και φτηνό, ομοίαζαν με τον Προμηθέα, και μάλιστα τον δεσμώτη, είχαν φέρει την φωτιά και τα καλά της κοντά στον απλό λαό, ναι αυτόν που δεν νοιάζεται ούτε καν για το που μένει, αν είναι να προσφέρει στα παιδιά του και στην κοινωνία ό,τι μπορεί μέσα στην μέρα, ξεκινώντας από το 0, γιατί απλά έτσι είχαν αποφασίσει άλλοι για αυτόν.
Αυτοί οι γύφτοι λοιπόν, μιας και τα καμίνια θέλανε κάρβουνο και ξύλο να θραφεί η φωτιά, ήταν αναγκαστικά μαύροι, από την κορφή μέχρι τα νύχια των ποδιών, μέσα και έξω, και όταν έπρεπε να κάνουν ένα μπάνιο ζεστο και αντιλαμβανονταν πως έπρεπε και πάλι να βάλουν φωτιά κάτω από το καζάνι, πολλές φορές μπορεί να αγανακτούσαν.
Στην συνέχεια της ιστορίας, χάθηκε όλη αυτή η μαστοριά, ο γανωματής, ο καρεκλάς, ο γύφτος, ο ακονιστής και λοιπά. Κάποιοι τους παρατήρησαν, τους μέτρησαν, κάναν τα πειράματά τους, και φτιάξανε βιομηχανίες, εργοστάσια, οχήματα, κομματιάσανε την μαστοριά σε τόσα κομμάτια, και την μοίρασαν υπό όρους, αλλού ανθρώπινους (δουλειά το 1/3 της μέρας), αλλού λιγότερο, και εκεί σκεφτήκαν κάποιοι να αυτοοργανωθούν, ακόμα και σε επίπεδα εθνικά.
Η ιστορία της Ρωσίας, και πως έφτασε εκεί που έφτασε, άλλη ώρα. Αναλογιστείτε μόνο, που έχει να πάει η Ρωσία από εδώ και πέρα, και τι θα γίνει αν ξυπνήσει η Αρκούδα. Χεχεχε!:)
Στον γύφτο λοιπόν.
Και ο δικός μας γύφτος, δεν ομοιάζει με τον γύφτο-αγρότη των άλλων λαών, κάτι Ρουμανίες και Τσεχίες, κάτι Ευρώπες και Αμέρικες. Με το κάρο του και τα άλογα, με το βιολί και την νομαδική ζωή. Ο... Αθίγγανος, ή Τσιγγάνος δηλαδή, αυτοί που αυτοαποκαλούνται Ρομ, οι Ρομιοί με άλλα λόγια, αλλά άσε, πάλι φαίνεται τα έμπλεξα...
Ο γύφτος εδώ στην Ελλάδα, είναι κάτι σαν τον Ήφαιστο όμως. Κουτσός, στραβός, γκαβός, κουλός, γενικά ό,τι πιο κουασιμόδικο (γαλλική παραλαγή αυτή, πιο θρησκευάμενη), αλλά οι αποδέλοιποι Θεοί, σιγά μην είχαν την παραμικρή Τεχνολογία στα χέρια τους αν δεν ήταν το ατομάκι να ασχολείται με τα καμίνια και τις πατέντες (α, και μια μαστορική συνταγή λέει πως αν κάτι δεν πάει καλά, δεν ταιριάζει, δεν δένει κλπ, θέλει ένα γαμοσταυρισματάκι να έρθει να κάτσει, άσχετο...:), όσο για το ποιά τον συντρόφευε ενώ ο Διας είχε γίνει Ταύρος και έκλεβε την Ευρώπη μπας και γλυτώσει λιγάκι από την γκρίνια της Ήρας, ξέρετε δε, Κύπρια...
Αλλά όπως είπαμε, ο γύφτος με τα σίδερα ασχολιόταν.
Γιατί σήμερα τι κάνει? Αυτή η ανακύκλωση που γίνεται στα σίδερα, ποιός εργάζεται σ' αυτήν; Και φυσικά αν έχετε παρατηρήσει, πριν ξεκινήσετε την πιπίλα που έχετε στο μυαλό σας για τον γύφτο, συν γυναιξί και τέκνοις!
Εμμ, σε ποιά άλλη δουλειά μπορείτε να πάτε με όλη την οικογένεια, και να είναι σαν να πηγαίνεις κάθε μέρα Σαφάρι;
Εππ, τι είπατε, τι σχέση έχει το Σαφάρι;
Το μυαλό σας Αφρική με τη μία ε;
Ένα σας λέω πάνω σε αυτό, δεν έχετε δει ακόμα τίποτα!!! Και προβλέπεται η Ήπειρος που έχει θρέψει τον κόσμο όλο και πεθαίνει από ασιτία, να ανταποδίδει μοναδικές στιγμές σε όσους θελήσουν να την βοηθήσουν... Άλλη φορά και αυτό.
Η ουσία είναι πως ο γύφτος είναι πάλι μπροστά. Αν ρίξετε μια ματιά στον Καναδά, θα δείτε πως οι κοινότητες αυτοοργανόνονται χρόνια, με βάση την ανακύκλωση, το πιο άσχετο πράγμα δηλαδή, στα σκουπίδια, που πριν τα πετάξει κανείς, καλό είναι να τους ρίχνει και μια δεύτερη ματιά. Ε, τα σίδερα εδώ να τα πάρει ο γύφτος, τα μπουκάλια εδώ να τα πάρει ο άλλος γύφτος, τα χαρτιά εδώ να τα πάρει ο άλλος γύφτος, και γενικά σε αυτό το αίσθημα της ελεημοσύνης καλό είναι να κόψουμε αυτό το παρακλάδι που αυτοχαρακτηριζόμαστε ανώτεροι και κάπως επειδή κάναμε μια ελεημοσύνη. Άλλωστε, αν το σταματήσουμε αυτό, θα δούμε πως και εμείς χρειαζόμαστε που και που λίγη... ελεημοσύνη! Αλλά καλύτερα να το ονομάσουμε Αγάπη, και να σταματήσουν πάραυτα οι Βαβύληδες περί αγάπης κυρίου και άλλα τεμπέλικα και αμπελοφιλοσοφούμενα, απλά και μόνο επειδή ο Παπάς έχει στο λαιμό του ένα κομμάτι χρυσό και να του το φάνε. ΡΕ, δεν έχετε πάρει χαμπάρι πως γιαυτό φοράει αυτό το μαύρο background; Πρώτα από όλα για να δείχνει καλύτερα το κόσμημα, και δεύτερον να το πάρουν αμέσως χαμπάρι πως λείπει!! Άλλωστε, αν εξαιρέσει κανείς και το μπαστουνάκι τους που μπορεί έτσι να έχει το κατιτίς του (ε να ξεχωρίσει κάπως ρε σεις, Αρχηγός είναι και μάλιστα Ταγός!) όλοι ίδιοι είναι. Μαύρα, μούσια, μαλλιά, ημίψηλο... Τεσπά, άσε αυτούς, μια χαρά παλληκάρια είναι όλοι τους, λεβεντόγεροι.
Και γιατί με απασχόλησε σήμερα ο γύφτος.
Ο κκ. φίλος, ανέφερε διάφορα για χαζούς βλάκες και τέτοια σε μια κουβέντα. Πραγματικά, το να σε πει κάποιος... moloko [!:)] με μπαστουνάκια δίπλα στα ο, εντάξει όντως, σιγά την βρισιά. Είναι σαν να σε λέει ατέρμονο. [Χε, και μάλιστα όχι μόνο μεταφέροντας κίνηση προς μια κατεύθυνση, αλλά κάπως μπλοκαρισμένο σε ένα μικρό διάστημα και πίσω και πρόσω! Κενό δηλαδή, αντί καινού!:)]
Εντάξει, αυτό πάντα σώνεται, διότι... συν Αθηνά, και χείρα κίνει.
Αλλά το να σε λένε "βλάκα", έχει αυτό το "βλαμμένο" μέσα, την "βλάβη" την ίδια, πως μπορεί να είσαι και ελλατωματικός και να μην το ξέρεις. Και όντως σηκώνει κουβέντα αυτό, όπως και το "ηλίθιος", κάτι από ξεχασιάρη λόγω ανηκέστου βλάβης κάνει, το "χαζός" δε, αφού περάσει από το "αγαθιάρης", αφήνει το στίγμα του "τρελλού".
Μα παρόλο που ξέρω πως αυτά είναι αστεία ουσιαστικά, το άλλο, το να σε πούνε γύφτο, δεν ξέρω με πειράζει πιο πολύ. Μπορεί να είναι ελαφρώς ρατσιστικίζον, αλλά είναι και αυτό το θέμα με τα γράσα και την μούργα από τα πετρέλαια που έχω κατά νου τόσα χρόνια, που πως να το κάνεις, δύσκολα "καθαρίζει".
Μήπως να κάνω κανένα ταξιδάκι προς Μ.Ανατολή, γιατί βρέθηκα να αναλογίζομαι μεταολυμπιακά την Απω Ανατολή κατευθείαν;;
Χμμ...
:)
Προφανώς μπορεί και εσείς να τους μπερδεύεται με τους Αθίγγανους. Πως οι γύφτοι είναι κάποιοι τύποι που μένουν σε παράγκες ή πρόχειρα καταλύματα, που άλλοτε μπορεί να είναι τέντες, ακόμα και αυτοί οι μουσαμάδες που τυπώνουν διαφημίσεις, στηριγμένοι με πασάλους, μέσα στις λάσπες όταν βρέχει, κάτω από ντάλα ήλιο όταν έχουν σταματήσει και οι αγέρηδες. Γιατί πολύ πιθανών να έχετε μπερδέψει και τους Αθίγγανους, με τους Happy Campers...
Αυτοί λοιπόν, οι γύφτοι, σαν χαρακτηρισμός και σαν έννοια έχει αποκτήσει έναν ιδιαίτερα προσβλητικό τόνο, παρόλο που η λέξη προτοαποδόθηκε στους μάστορες που παλεύαν με τα σίδερα, σε καμίνια, βαράγανε σίδερα, φτιάχνανε πάντα κάτι γερό και φτηνό, ομοίαζαν με τον Προμηθέα, και μάλιστα τον δεσμώτη, είχαν φέρει την φωτιά και τα καλά της κοντά στον απλό λαό, ναι αυτόν που δεν νοιάζεται ούτε καν για το που μένει, αν είναι να προσφέρει στα παιδιά του και στην κοινωνία ό,τι μπορεί μέσα στην μέρα, ξεκινώντας από το 0, γιατί απλά έτσι είχαν αποφασίσει άλλοι για αυτόν.
Αυτοί οι γύφτοι λοιπόν, μιας και τα καμίνια θέλανε κάρβουνο και ξύλο να θραφεί η φωτιά, ήταν αναγκαστικά μαύροι, από την κορφή μέχρι τα νύχια των ποδιών, μέσα και έξω, και όταν έπρεπε να κάνουν ένα μπάνιο ζεστο και αντιλαμβανονταν πως έπρεπε και πάλι να βάλουν φωτιά κάτω από το καζάνι, πολλές φορές μπορεί να αγανακτούσαν.
Στην συνέχεια της ιστορίας, χάθηκε όλη αυτή η μαστοριά, ο γανωματής, ο καρεκλάς, ο γύφτος, ο ακονιστής και λοιπά. Κάποιοι τους παρατήρησαν, τους μέτρησαν, κάναν τα πειράματά τους, και φτιάξανε βιομηχανίες, εργοστάσια, οχήματα, κομματιάσανε την μαστοριά σε τόσα κομμάτια, και την μοίρασαν υπό όρους, αλλού ανθρώπινους (δουλειά το 1/3 της μέρας), αλλού λιγότερο, και εκεί σκεφτήκαν κάποιοι να αυτοοργανωθούν, ακόμα και σε επίπεδα εθνικά.
Η ιστορία της Ρωσίας, και πως έφτασε εκεί που έφτασε, άλλη ώρα. Αναλογιστείτε μόνο, που έχει να πάει η Ρωσία από εδώ και πέρα, και τι θα γίνει αν ξυπνήσει η Αρκούδα. Χεχεχε!:)
Στον γύφτο λοιπόν.
Και ο δικός μας γύφτος, δεν ομοιάζει με τον γύφτο-αγρότη των άλλων λαών, κάτι Ρουμανίες και Τσεχίες, κάτι Ευρώπες και Αμέρικες. Με το κάρο του και τα άλογα, με το βιολί και την νομαδική ζωή. Ο... Αθίγγανος, ή Τσιγγάνος δηλαδή, αυτοί που αυτοαποκαλούνται Ρομ, οι Ρομιοί με άλλα λόγια, αλλά άσε, πάλι φαίνεται τα έμπλεξα...
Ο γύφτος εδώ στην Ελλάδα, είναι κάτι σαν τον Ήφαιστο όμως. Κουτσός, στραβός, γκαβός, κουλός, γενικά ό,τι πιο κουασιμόδικο (γαλλική παραλαγή αυτή, πιο θρησκευάμενη), αλλά οι αποδέλοιποι Θεοί, σιγά μην είχαν την παραμικρή Τεχνολογία στα χέρια τους αν δεν ήταν το ατομάκι να ασχολείται με τα καμίνια και τις πατέντες (α, και μια μαστορική συνταγή λέει πως αν κάτι δεν πάει καλά, δεν ταιριάζει, δεν δένει κλπ, θέλει ένα γαμοσταυρισματάκι να έρθει να κάτσει, άσχετο...:), όσο για το ποιά τον συντρόφευε ενώ ο Διας είχε γίνει Ταύρος και έκλεβε την Ευρώπη μπας και γλυτώσει λιγάκι από την γκρίνια της Ήρας, ξέρετε δε, Κύπρια...
Αλλά όπως είπαμε, ο γύφτος με τα σίδερα ασχολιόταν.
Γιατί σήμερα τι κάνει? Αυτή η ανακύκλωση που γίνεται στα σίδερα, ποιός εργάζεται σ' αυτήν; Και φυσικά αν έχετε παρατηρήσει, πριν ξεκινήσετε την πιπίλα που έχετε στο μυαλό σας για τον γύφτο, συν γυναιξί και τέκνοις!
Εμμ, σε ποιά άλλη δουλειά μπορείτε να πάτε με όλη την οικογένεια, και να είναι σαν να πηγαίνεις κάθε μέρα Σαφάρι;
Εππ, τι είπατε, τι σχέση έχει το Σαφάρι;
Το μυαλό σας Αφρική με τη μία ε;
Ένα σας λέω πάνω σε αυτό, δεν έχετε δει ακόμα τίποτα!!! Και προβλέπεται η Ήπειρος που έχει θρέψει τον κόσμο όλο και πεθαίνει από ασιτία, να ανταποδίδει μοναδικές στιγμές σε όσους θελήσουν να την βοηθήσουν... Άλλη φορά και αυτό.
Η ουσία είναι πως ο γύφτος είναι πάλι μπροστά. Αν ρίξετε μια ματιά στον Καναδά, θα δείτε πως οι κοινότητες αυτοοργανόνονται χρόνια, με βάση την ανακύκλωση, το πιο άσχετο πράγμα δηλαδή, στα σκουπίδια, που πριν τα πετάξει κανείς, καλό είναι να τους ρίχνει και μια δεύτερη ματιά. Ε, τα σίδερα εδώ να τα πάρει ο γύφτος, τα μπουκάλια εδώ να τα πάρει ο άλλος γύφτος, τα χαρτιά εδώ να τα πάρει ο άλλος γύφτος, και γενικά σε αυτό το αίσθημα της ελεημοσύνης καλό είναι να κόψουμε αυτό το παρακλάδι που αυτοχαρακτηριζόμαστε ανώτεροι και κάπως επειδή κάναμε μια ελεημοσύνη. Άλλωστε, αν το σταματήσουμε αυτό, θα δούμε πως και εμείς χρειαζόμαστε που και που λίγη... ελεημοσύνη! Αλλά καλύτερα να το ονομάσουμε Αγάπη, και να σταματήσουν πάραυτα οι Βαβύληδες περί αγάπης κυρίου και άλλα τεμπέλικα και αμπελοφιλοσοφούμενα, απλά και μόνο επειδή ο Παπάς έχει στο λαιμό του ένα κομμάτι χρυσό και να του το φάνε. ΡΕ, δεν έχετε πάρει χαμπάρι πως γιαυτό φοράει αυτό το μαύρο background; Πρώτα από όλα για να δείχνει καλύτερα το κόσμημα, και δεύτερον να το πάρουν αμέσως χαμπάρι πως λείπει!! Άλλωστε, αν εξαιρέσει κανείς και το μπαστουνάκι τους που μπορεί έτσι να έχει το κατιτίς του (ε να ξεχωρίσει κάπως ρε σεις, Αρχηγός είναι και μάλιστα Ταγός!) όλοι ίδιοι είναι. Μαύρα, μούσια, μαλλιά, ημίψηλο... Τεσπά, άσε αυτούς, μια χαρά παλληκάρια είναι όλοι τους, λεβεντόγεροι.
Και γιατί με απασχόλησε σήμερα ο γύφτος.
Ο κκ. φίλος, ανέφερε διάφορα για χαζούς βλάκες και τέτοια σε μια κουβέντα. Πραγματικά, το να σε πει κάποιος... moloko [!:)] με μπαστουνάκια δίπλα στα ο, εντάξει όντως, σιγά την βρισιά. Είναι σαν να σε λέει ατέρμονο. [Χε, και μάλιστα όχι μόνο μεταφέροντας κίνηση προς μια κατεύθυνση, αλλά κάπως μπλοκαρισμένο σε ένα μικρό διάστημα και πίσω και πρόσω! Κενό δηλαδή, αντί καινού!:)]
Εντάξει, αυτό πάντα σώνεται, διότι... συν Αθηνά, και χείρα κίνει.
Αλλά το να σε λένε "βλάκα", έχει αυτό το "βλαμμένο" μέσα, την "βλάβη" την ίδια, πως μπορεί να είσαι και ελλατωματικός και να μην το ξέρεις. Και όντως σηκώνει κουβέντα αυτό, όπως και το "ηλίθιος", κάτι από ξεχασιάρη λόγω ανηκέστου βλάβης κάνει, το "χαζός" δε, αφού περάσει από το "αγαθιάρης", αφήνει το στίγμα του "τρελλού".
Μα παρόλο που ξέρω πως αυτά είναι αστεία ουσιαστικά, το άλλο, το να σε πούνε γύφτο, δεν ξέρω με πειράζει πιο πολύ. Μπορεί να είναι ελαφρώς ρατσιστικίζον, αλλά είναι και αυτό το θέμα με τα γράσα και την μούργα από τα πετρέλαια που έχω κατά νου τόσα χρόνια, που πως να το κάνεις, δύσκολα "καθαρίζει".
Μήπως να κάνω κανένα ταξιδάκι προς Μ.Ανατολή, γιατί βρέθηκα να αναλογίζομαι μεταολυμπιακά την Απω Ανατολή κατευθείαν;;
Χμμ...
:)
Παρασκευή, Μαρτίου 25, 2005
...friends
Σημειώσεις για φίλους το λοιπόν.
Αυτοί, είτε ήδη ξέρουν, ή θα καταλάβουν.
Τελειώνει και ο τρίτος μήνας από το έτος μετά το θαύμα.
Ναι, τους Ολυμπιακούς. Φυσικά και συνεχίζουν να υπάρχουν Ολυμπιακοί, αυτοί όμως έφυγαν πια από την Αθήνα, και επέστρεψαν στο σπίτι τους, στο Λιμάνι της Μελίνας. Και το θαύμα έγγειται στο γεγονός, πως η οργή για την Θύρα 7, δεν έπαψε να υφίσταται, αλλά γαλήνεψε λίγο, από τα έργα που έγιναν, λύνοντας κάποιες απλές διαφορές που χρόνιζαν, απλές για τους τρίτους παρατηρητές, για τους απ΄έξω, και όχι για τους εμπλεκόμενους, μιλώντας για το "τηγάνι". Οι φίλαθλοι αυτού του συνδέσμου, όπως είναι και οι υπόλοιπες ομάδες φυσικά, κατάφεραν να οργανωθούν κάτω από την καθοδήγηση ενός επιχειρηματία, που και αυτός με τη σειρά του έχει αποδείξει τα φίλαθλα αισθήματά του για την συγκεκριμένη ομάδα, και την θέλησή του για αντιπροσφορά. Όπως ας πούμε ο Ντέμης, που απέδειξε πως το τατού με τον δικέφαλο, δεν ήταν απλά διαφημιστικό, αλλά ένδειξη της "πόρωσης" και της θέλησής του για αντιπροσφορά στο συλλογικό αίσθημα της ομάδας, που πια συμπεριλαμβάνει και έναν ολόκληρο δήμο, στην προσπάθεια επίλυσης διαφόρων προβλημάτων που έχει. Και φυσικά, είναι μεγάλο καφάλαιο για την Νέα Φιλαδέλφεια Αττικής να αποτελεί το "σπίτι" μιας τόσο ιστορικής ομάδας, όπως η ΑΕΚ, και πολλά ήταν και είναι αυτά που γίνονται εκεί με επίκεντρο την συγκεκριμένη ομάδα, ακόμα μια ματιά προς το Λιμάνι δεν βλάπτει για τα οφέλη που μπορεί να έχει μια καλή έκβαση που να ισορροπεί με το αίσθημα των πολιτών-φιλάθλων.
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με άλλες πόλεις, όπως η Θεσσαλονίκη για παράδειγμα, με τον ΠΑΟΚ, ή όπως έβλεπα σε χτεσινοβραδυνό αφιέρωμα στον Γκάλη, συνέβει στο παρελθόν με τον Άρη και τον Πάοκ στο μπάσκετ, που έφτασαν να έχουν υποστήριξη πανελλαδικά πια.
Διότι, πολύ απλά, εκεί (στις ομάδες) βρίσκονται μονάδες, που μπορούν να αντιπροσωπεύσουν επάξια το εθνικό αίσθημα στα αντίστοιχα αθλήματα, συμμετέχοντας στις Εθνικές Ομάδες. Κάτι σαν αυτό που έγινε στην Πορτογαλία, πάλι πέρυσι.
Αυτή φυσικά η άποψη που περιγράφεται παραπάνω, εννοείται πως μπορεί να έχει και την εντελώς αντίθετη εικόνα από κάποιον ο οποίος δεν θέλει να την δει, όντας περισσότερο "προσγειωμένος", "ρεαλιστής", "αντικειμενικός", "πραγματιστής" και πιθανώς λιγότερο "ουτοπιστής", "οπτιμιστής", "αιθεροβάμων", "άσχετος".
Δεν θα βιαστώ να φτάσω στο "ρεζουμέ", "μπαγιόκο", "ρευστό", "πραγματικότητα", "χαρτί", "μέταλλο".
Απλά συνεχίζοντας τον μονόλογο που προκαλείται από την διαδικασία της έγγραφης σκέψης και κατάθεσης άποψης, δεν θα επιλέξω να συμφωνήσω άμμεσα, αλλά θα προσπαθήσω να επεκταθώ, όσο μου επιτρέπουν οι γνώσεις μου.
Πάππου προς πάππου λοιπόν, μεταφέρονται διάφορες απόψεις και γνώμες γύρα από τον... "ρεπουμπλικανισμό"!
Με μια έτσι αντελώς αυθαίρετη και ελεύθερη μετάφραση του όρου, και πριν μπλέξω με socialize-legalize-franchize όρους, μάλλον θα μπορούσα να τον ονομάσω 'ξαναδημοκρατισμό'. Βλέπετε, οι σπουδές μου στις πολιτικές επιστήμες είναι μηδαμινές, εώς ανύπαρκτες, και πιθανών σε αρκετούς να μην λέει κάτι η παραπάνω "ανακάλυψη", και ίσως να προκαλέι και μια θυμηδία, δράττομαι όμως του διακιώματός μου για ελευθερία του λόγου (ναι δυστυχώς, δεν γνωρίζω το άρθρο του Συντάγματος, ούτε καν αν κάτι τέτοιο προβλέπεται, το θεωρώ απλά δίκαιο σε μια ..δημοκρατία!). Με λίγη πρόχειρη "ανάλυση" λοιπόν, κατάφερα να βρω την "πηγή" του αντιαμερικανικού μου αισθήματος; Εκεί δηλαδή, στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, εκείνοι οι "αγροίκοι" που ούτε καν 300 χρόνια ιστορία δεν έχουν (λιγότερη δηλαδή από ό,τι εμείς οι Έλληνες ήμασταν υπό τους γείτονες), τι; έχουν καταλάβει όρους και έννοιες που Εμείς οι Υπερήρωες, έχουμε βγάλει μέσα από τις κουβέντες μας όλα αυτά τα χρόνια που πέρασαν και καταγράφηκαν (γιατί πιθανώς υπάρχουν και διάφορα που δεν καταγράφηκαν);
Είναι δυνατόν;
Και είναι δυνατόν να τους έχει επηρρεάσει καθόλου σκέψη σαν τη δική μας σε τούτο 'δω το "μπουρδέλο" (όπως αρκετοί προσπαθούν να μας πείσουν πως έχει καταλήξει η Ελλάδα);
Στο τέλος, έτσι όπως το πάμε (το πάω μάλλον), θα προσπαθήσουμε να πείσουμε τον πλανήτη, πως για όλους τους πολέμους του πλανήτη, υπεύθυνος δεν είναι ο ... Κανένας, αλλά η οργή του Άρη!!! Όχι του κόκκινου πλανήτη, αυτόν που του προσφέραμε κάμποσα ρομποτάκια με αντάλλαγμα λίγες εικόνες, του άλλου, του αρχαίου Θεού ντε... Αλλά πιθανών να είναι πιο πιστευτό αυτό, από το να ψάχνουμε τον Αρειανό τον mr Bean Λάντεν. Έχει μια, πως να το πω, καλύτερη βάση να στηριχτεί μια τέτοια υπόθεση. Άσε που υπάρχουν διάσπαρτες και διάφορες λύσεις μέσα στους ύστερους μύθους, μια ερώτηση σε ένα Μαντείο ας πούμε, μια αγωνία για την απόφαση, η εκτέλεση της απόφασης, και φυσικά το κλασσικό τσιμπούσι στο τέλος, μετά την ευλαβική θυσεία της τσίκνας στον Θεό, και με τους βάρδους λυμμένους.
Θα μου πείτε, α, καλά...
Και εδώ είναι που φανερώνονται οι φίλοι.
Όλοι ετούτοι που τους κουβαλάω μέσα στο μυαλό μου, όλοι οι τούτοι που τους γνώρισα και συνεχίζω να γνωρίζω, όλοι τούτοι που αναγνώρισαν κάπου το ύφος της γραφής, και δεν ζητάνε σε αυτό το κομμάτι ένα conclusion. Όλοι αυτοί που πιθανών να πέταξαν και ένα χαμογελάκι δεξιά ή αριστερά. Όλοι αυτοί που μαζί περάσαμε και έχουμε να περάσουμε καλές στιγμές, όλοι αυτοί που δεν παρεξηγούν τις μακρές απουσίες μου, όλοι αυτοί που ξέρουν πως και να τσακωθούμε, για καλό το κάνουμε, δεν μπορεί να είναι όλα μέλι-γάλα, θα κάνει καμιά καρδιά μπαμ από ευτυχία. Ακόμα και όλοι αυτοί που γνωρίζουν καλύτερα πως η αλήθεια μπορεί να κρυφτεί και μέσα στο ψέμα, όπως και το ανάποδο.
Μα αν υπάρχουν και κάποιοι που έχουν βιαστεί να ψάξουν βαθύτερα τον γράφοντα, και δεν πιστεύουν πως πρόκειται για κάποιον που πιθανών αυτή τη στιγμή να μοιράζεται κάτι με φίλους και ό,τι βγει, αλλά υπάρχουν σκοτεινά συμφέροντα και μυστικά από πίσω, ας αναρωτηθούν:
Η παράγραφος παραπάνω για τις ομάδες, δεν τους κάνει εντύπωση πως θα μπορούσε να έχει γίνει κάτι για αυτό;
Δεν θα μπορούσαν να είναι τα αθλητικά σωματεία αρωγοί πολιτών;
Είναι κάτι που δεν έχει προηγούμενο, σε ισορροπημένες κοινωνίες;
Εκείνος ο Ερτογάν, δεν είναι σαν να λέει του δικού μας, αν είναι αρκετά ... cool on camera?
!:)
Αυτοί, είτε ήδη ξέρουν, ή θα καταλάβουν.
Τελειώνει και ο τρίτος μήνας από το έτος μετά το θαύμα.
Ναι, τους Ολυμπιακούς. Φυσικά και συνεχίζουν να υπάρχουν Ολυμπιακοί, αυτοί όμως έφυγαν πια από την Αθήνα, και επέστρεψαν στο σπίτι τους, στο Λιμάνι της Μελίνας. Και το θαύμα έγγειται στο γεγονός, πως η οργή για την Θύρα 7, δεν έπαψε να υφίσταται, αλλά γαλήνεψε λίγο, από τα έργα που έγιναν, λύνοντας κάποιες απλές διαφορές που χρόνιζαν, απλές για τους τρίτους παρατηρητές, για τους απ΄έξω, και όχι για τους εμπλεκόμενους, μιλώντας για το "τηγάνι". Οι φίλαθλοι αυτού του συνδέσμου, όπως είναι και οι υπόλοιπες ομάδες φυσικά, κατάφεραν να οργανωθούν κάτω από την καθοδήγηση ενός επιχειρηματία, που και αυτός με τη σειρά του έχει αποδείξει τα φίλαθλα αισθήματά του για την συγκεκριμένη ομάδα, και την θέλησή του για αντιπροσφορά. Όπως ας πούμε ο Ντέμης, που απέδειξε πως το τατού με τον δικέφαλο, δεν ήταν απλά διαφημιστικό, αλλά ένδειξη της "πόρωσης" και της θέλησής του για αντιπροσφορά στο συλλογικό αίσθημα της ομάδας, που πια συμπεριλαμβάνει και έναν ολόκληρο δήμο, στην προσπάθεια επίλυσης διαφόρων προβλημάτων που έχει. Και φυσικά, είναι μεγάλο καφάλαιο για την Νέα Φιλαδέλφεια Αττικής να αποτελεί το "σπίτι" μιας τόσο ιστορικής ομάδας, όπως η ΑΕΚ, και πολλά ήταν και είναι αυτά που γίνονται εκεί με επίκεντρο την συγκεκριμένη ομάδα, ακόμα μια ματιά προς το Λιμάνι δεν βλάπτει για τα οφέλη που μπορεί να έχει μια καλή έκβαση που να ισορροπεί με το αίσθημα των πολιτών-φιλάθλων.
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με άλλες πόλεις, όπως η Θεσσαλονίκη για παράδειγμα, με τον ΠΑΟΚ, ή όπως έβλεπα σε χτεσινοβραδυνό αφιέρωμα στον Γκάλη, συνέβει στο παρελθόν με τον Άρη και τον Πάοκ στο μπάσκετ, που έφτασαν να έχουν υποστήριξη πανελλαδικά πια.
Διότι, πολύ απλά, εκεί (στις ομάδες) βρίσκονται μονάδες, που μπορούν να αντιπροσωπεύσουν επάξια το εθνικό αίσθημα στα αντίστοιχα αθλήματα, συμμετέχοντας στις Εθνικές Ομάδες. Κάτι σαν αυτό που έγινε στην Πορτογαλία, πάλι πέρυσι.
Αυτή φυσικά η άποψη που περιγράφεται παραπάνω, εννοείται πως μπορεί να έχει και την εντελώς αντίθετη εικόνα από κάποιον ο οποίος δεν θέλει να την δει, όντας περισσότερο "προσγειωμένος", "ρεαλιστής", "αντικειμενικός", "πραγματιστής" και πιθανώς λιγότερο "ουτοπιστής", "οπτιμιστής", "αιθεροβάμων", "άσχετος".
Δεν θα βιαστώ να φτάσω στο "ρεζουμέ", "μπαγιόκο", "ρευστό", "πραγματικότητα", "χαρτί", "μέταλλο".
Απλά συνεχίζοντας τον μονόλογο που προκαλείται από την διαδικασία της έγγραφης σκέψης και κατάθεσης άποψης, δεν θα επιλέξω να συμφωνήσω άμμεσα, αλλά θα προσπαθήσω να επεκταθώ, όσο μου επιτρέπουν οι γνώσεις μου.
Πάππου προς πάππου λοιπόν, μεταφέρονται διάφορες απόψεις και γνώμες γύρα από τον... "ρεπουμπλικανισμό"!
Με μια έτσι αντελώς αυθαίρετη και ελεύθερη μετάφραση του όρου, και πριν μπλέξω με socialize-legalize-franchize όρους, μάλλον θα μπορούσα να τον ονομάσω 'ξαναδημοκρατισμό'. Βλέπετε, οι σπουδές μου στις πολιτικές επιστήμες είναι μηδαμινές, εώς ανύπαρκτες, και πιθανών σε αρκετούς να μην λέει κάτι η παραπάνω "ανακάλυψη", και ίσως να προκαλέι και μια θυμηδία, δράττομαι όμως του διακιώματός μου για ελευθερία του λόγου (ναι δυστυχώς, δεν γνωρίζω το άρθρο του Συντάγματος, ούτε καν αν κάτι τέτοιο προβλέπεται, το θεωρώ απλά δίκαιο σε μια ..δημοκρατία!). Με λίγη πρόχειρη "ανάλυση" λοιπόν, κατάφερα να βρω την "πηγή" του αντιαμερικανικού μου αισθήματος; Εκεί δηλαδή, στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, εκείνοι οι "αγροίκοι" που ούτε καν 300 χρόνια ιστορία δεν έχουν (λιγότερη δηλαδή από ό,τι εμείς οι Έλληνες ήμασταν υπό τους γείτονες), τι; έχουν καταλάβει όρους και έννοιες που Εμείς οι Υπερήρωες, έχουμε βγάλει μέσα από τις κουβέντες μας όλα αυτά τα χρόνια που πέρασαν και καταγράφηκαν (γιατί πιθανώς υπάρχουν και διάφορα που δεν καταγράφηκαν);
Είναι δυνατόν;
Και είναι δυνατόν να τους έχει επηρρεάσει καθόλου σκέψη σαν τη δική μας σε τούτο 'δω το "μπουρδέλο" (όπως αρκετοί προσπαθούν να μας πείσουν πως έχει καταλήξει η Ελλάδα);
Στο τέλος, έτσι όπως το πάμε (το πάω μάλλον), θα προσπαθήσουμε να πείσουμε τον πλανήτη, πως για όλους τους πολέμους του πλανήτη, υπεύθυνος δεν είναι ο ... Κανένας, αλλά η οργή του Άρη!!! Όχι του κόκκινου πλανήτη, αυτόν που του προσφέραμε κάμποσα ρομποτάκια με αντάλλαγμα λίγες εικόνες, του άλλου, του αρχαίου Θεού ντε... Αλλά πιθανών να είναι πιο πιστευτό αυτό, από το να ψάχνουμε τον Αρειανό τον mr Bean Λάντεν. Έχει μια, πως να το πω, καλύτερη βάση να στηριχτεί μια τέτοια υπόθεση. Άσε που υπάρχουν διάσπαρτες και διάφορες λύσεις μέσα στους ύστερους μύθους, μια ερώτηση σε ένα Μαντείο ας πούμε, μια αγωνία για την απόφαση, η εκτέλεση της απόφασης, και φυσικά το κλασσικό τσιμπούσι στο τέλος, μετά την ευλαβική θυσεία της τσίκνας στον Θεό, και με τους βάρδους λυμμένους.
Θα μου πείτε, α, καλά...
Και εδώ είναι που φανερώνονται οι φίλοι.
Όλοι ετούτοι που τους κουβαλάω μέσα στο μυαλό μου, όλοι οι τούτοι που τους γνώρισα και συνεχίζω να γνωρίζω, όλοι τούτοι που αναγνώρισαν κάπου το ύφος της γραφής, και δεν ζητάνε σε αυτό το κομμάτι ένα conclusion. Όλοι αυτοί που πιθανών να πέταξαν και ένα χαμογελάκι δεξιά ή αριστερά. Όλοι αυτοί που μαζί περάσαμε και έχουμε να περάσουμε καλές στιγμές, όλοι αυτοί που δεν παρεξηγούν τις μακρές απουσίες μου, όλοι αυτοί που ξέρουν πως και να τσακωθούμε, για καλό το κάνουμε, δεν μπορεί να είναι όλα μέλι-γάλα, θα κάνει καμιά καρδιά μπαμ από ευτυχία. Ακόμα και όλοι αυτοί που γνωρίζουν καλύτερα πως η αλήθεια μπορεί να κρυφτεί και μέσα στο ψέμα, όπως και το ανάποδο.
Μα αν υπάρχουν και κάποιοι που έχουν βιαστεί να ψάξουν βαθύτερα τον γράφοντα, και δεν πιστεύουν πως πρόκειται για κάποιον που πιθανών αυτή τη στιγμή να μοιράζεται κάτι με φίλους και ό,τι βγει, αλλά υπάρχουν σκοτεινά συμφέροντα και μυστικά από πίσω, ας αναρωτηθούν:
Η παράγραφος παραπάνω για τις ομάδες, δεν τους κάνει εντύπωση πως θα μπορούσε να έχει γίνει κάτι για αυτό;
Δεν θα μπορούσαν να είναι τα αθλητικά σωματεία αρωγοί πολιτών;
Είναι κάτι που δεν έχει προηγούμενο, σε ισορροπημένες κοινωνίες;
Εκείνος ο Ερτογάν, δεν είναι σαν να λέει του δικού μας, αν είναι αρκετά ... cool on camera?
!:)
Παρασκευή, Φεβρουαρίου 25, 2005
...Beki's departure
Του Μπέκι η αναχώρηση δηλαδή.
Μα τι άτομα είναι αυτοί οι μαύροι τελικά! Όλο χαμόγελο, και φιλοφρονήσεις με νόημα, πολύ τους πάω γενικά, άλλωστε μερικοί από τους καλύτερούς μου φίλους είναι... έγχρωμοι, αν και θα έπρεπε να τους λένε ασπρόμαυρους, πφφ, πολύ τιβούλα βλέπω τώρα τελευταία, και μάλλον έχει αρχίσει ο εγκέφαλός μου να επηρέαζεται!
Κάτι ακόμα που είδα όμως, είναι και εκείνο το σκηνικό με τους κινέζους στη χώρα μας, με κάτι αποθήκες τίγκα στο ρούχο, και να τους ρωτάνε τα αλάνια με το μαρκούτσι αν έχουν τιμολόγιο. Τα γελαστά μάτια των κινέζων σχημάτισαν ένα ο, και τους κοίταγαν χωρίς να καταλαβαίνουν.
Και καλά κάνουν δηλαδή. Έχουν φέρει τα παλληκάρια ρούχα φτηνά και καλά να ντυθεί ο κοσμάκης, και τα παλληκάρια ψάχνουν σκάνδαλα. Πσσσς τι είναι τούτοι ρε;
Γενικά, κοιτώντας προς ανατολή και νοτιά, μόνο άσχημα δεν βλέπω. Αλλά από την άλλη, και δυτικά και νότια, δεν κουνιέται φύλλο.
Χμμ, τι έγινε ρε παιδιά;
Όλα καλά;
:)
Μα τι άτομα είναι αυτοί οι μαύροι τελικά! Όλο χαμόγελο, και φιλοφρονήσεις με νόημα, πολύ τους πάω γενικά, άλλωστε μερικοί από τους καλύτερούς μου φίλους είναι... έγχρωμοι, αν και θα έπρεπε να τους λένε ασπρόμαυρους, πφφ, πολύ τιβούλα βλέπω τώρα τελευταία, και μάλλον έχει αρχίσει ο εγκέφαλός μου να επηρέαζεται!
Κάτι ακόμα που είδα όμως, είναι και εκείνο το σκηνικό με τους κινέζους στη χώρα μας, με κάτι αποθήκες τίγκα στο ρούχο, και να τους ρωτάνε τα αλάνια με το μαρκούτσι αν έχουν τιμολόγιο. Τα γελαστά μάτια των κινέζων σχημάτισαν ένα ο, και τους κοίταγαν χωρίς να καταλαβαίνουν.
Και καλά κάνουν δηλαδή. Έχουν φέρει τα παλληκάρια ρούχα φτηνά και καλά να ντυθεί ο κοσμάκης, και τα παλληκάρια ψάχνουν σκάνδαλα. Πσσσς τι είναι τούτοι ρε;
Γενικά, κοιτώντας προς ανατολή και νοτιά, μόνο άσχημα δεν βλέπω. Αλλά από την άλλη, και δυτικά και νότια, δεν κουνιέται φύλλο.
Χμμ, τι έγινε ρε παιδιά;
Όλα καλά;
:)
Πέμπτη, Φεβρουαρίου 17, 2005
...καθημερινοτητα
Θα μου πεις τώρα, τι να γράψεις για την καθημερινότητα, σάματις δεν την ζει ο κάθε ένας μας;
Με απασχολεί αυτή η καθημερινότητα, που δεν περιλαμβάνει την γαλήνη, την ισορροπία.
Ναι είναι προφανές πως προσωπικά βρίσκομαι off balance, και μάλιστα αρκετό καιρό. Τόσο, που να έχει γίνει πια κοινός μου τόπος. Και το πρόβλημα πρκύπτει, κάθε φορά που για τον έναν ή τον άλλο λόγο, αποζητώ την προσωπική μου ηρεμία, αυτή την απομάκρυνση από το όριο.
Καθημερινά λοιπόν από τη στιγμή που αρχίζει ο εγκέφαλος να έχει σύνδεση με το συνειδητό, προκαλώ το εξής θέμα στον εαυτούλη μου: Ξεκίνα να λύσεις μέσα σε μια μέρα, όλα αυτά τα συσσωρευμένα λάθη των προηγούμενων ετών. Και ανακαλύπτω στο τέλος της μέρας, έχω αναλωθεί στο από που να αρχίσω, δεν έχω κάνει το παραμικρό (πολλές φορές έχω πιάσει τον εαυτό μου να τσουλάει το ποντίκι και να μην παρατηρώ τελικά τίποτα), και έχω προσθέσει άλλη μια χαμένη μέρα στη λίστα.
Διαβάζω για κάποιους που έχουν διάφορες σχέσεις με το διαδύκτιο, και πως αναφέρουν διάφορα περιστατικά από την δουλειά τους στο γραφείο. Προφανώς και αυτοί βρίσκονται σε μια αντίστοιχη θέση πολλές φορές, με την χαρακτηριστική διαφορά πως αυτοί πληρώνονται για να συντηρήσουν και τη ζωή τους. Κοιτάζω ας πούμε εδώ δίπλα τα 5 ευρώ που είναι όλη μου η περιουσία αν γίνει τώρα μια απογραφή (α, και ένα πακέτο τσιγάρα), και παράλληλα ντρέπομαι που πήγα σαν τον χάνο να ζητήσω δουλειά από τον ΒG, λέγοντάς του να βάζω τραγουδάκια.
Αστεία πράματα δηλαδή, δεν θέλω να αφοσιωθώ σε τίποτα, τα πάντα δείχνουν μίζερα έτσι όπως τα έχω καταντήσει, και ανακαλύπτω μόλις τώρα πως ακόμα και την αγάπη, την κατάλαβα από την πικρή της πλευρά, του χωρισμού. Ναι όντως, σπατάλησα τόσα χρόνια να γουστάρω ένα πλάσμα, μόνο και μόνο επειδή το έδιωχνα μονίμως για να αισθάνομαι αδικημένος, και να βαλτώνω σε τεράστιες εκτάσεις από Γιατί(es).
Έχω σπρώξει μία ζωή στην άκρη του γκρεμού, μήπως φοβηθώ, μήπως τρομάξω, μήπως πισωγυρίσω, αλλά πού... Αφού πέρασε και αυτή η τρομάρα, έμεινα να θαυμάζω το χάος κάτω από τα πόδια μου.
Μα γιατί κάθομαι και σας τα λέω όλα αυτά κύριε Ψυχολόγα μου; Έλα ντε... Μάλλον χρησιμοποιώ την δράση του blog σαν ημερολόγιο. Και καθώς γνωρίζω πως με διαβάζουν εκτός από εμένα και ο καθρέφτης μου με τον αναπτήρα μου, αφήνω σημάδια στο χρόνο, τον σχετικό χρόνο, πιθανώς μόνο τον δικό μου. Πάντα μπορώ να κάνω διλίτ όλη τη σελίδα, όπως έκανα και στο παρελθόν, με ένα άλλο σημειωματάριο. Γιαυτό και κάποιες σημειώσεις που τις έχω σε υπόληψη (ώπα ρε σεις, όχι πως αυτές δεν τις έχω...), τις γράφω με ένα μολύβι παλιό μικρό και δαγκωμένο, ξυσμένο με ό,τι να 'ναι, σε ένα μαύρο moleskine, απλά και μόνο για να τους δίνω την σημασία που αξίζει. Μέχρι που έχασα ένα μικρό που είχα πρόσφατα, και έχω πελαγώσει[:)].
Anyway, πρόσφατα είχα μια ακόμα εικονική σχέση. Την ονομάζω εικονική, απλά γιατί είχε δημιουργηθεί εντός του κρανίου μου, με τα ερεθίσματα που είχα λάβει από τον άγγελο που ευγενικά απαντούσε στις εκκλήσεις μου για επικοινωνία. Μα δεν μου έφτανε για να ξεφύγω από την [απελπισία να το ονομάσω, μαλακία να το ονομάσω, χαζομάρα να το ονομάσω, θα το πω...] καθημερινότητά μου, ήθελα να... τον φάω κιόλας! Ξέρετε, "επ, το 'φαγες το μωρό ρε μαλάκα;". Και ήθελα να το χορτάσω, και εγώ σκεφτούμουνα πως κάτι δεν πάει καλά εδώ, δηλαδή θα πρέπει να το χέσω κιόλας. Χέσε μέσα μια κατάσταση, ένα πελαγοδρόμιο από λέξεις και νοήματα, που όλα παίρνουν σάρκα και οστά με την γέννηση και τον αέναο κύκλο της ζωής, αυτής της ζωής που μπορεί να περιγραφεί σε μία ματιά, και δεν φτάνουν οι λέξεις του κόσμου να πουν έστω την αρχή. Μα τι λέω τώρα...
Από τότε [πότε;] έχω να δω τα μάτια του αγγέλου, η φωνή και το ηχόχρωμα έσβυσαν, και κάμποσα κουμπιά που πατήθηκαν και κράτησαν τον βηματοδότη μου σε λειτουργία έπαψαν να χτυπάνε.
Άδειασε ο κόσμος μου.
Wow, έχει ο κόσμος προβλήματα ε;
Ειλικρινά όμως, αν δεν είναι αυτά προβλήματα, ποιά ακριβώς είναι; Γιατί να σας πω την αλήθεια, μόλις είπα να κοιτάξω καλύτερα να ασχοληθώ με κάτι άλλο, να κοιτάξω κάτι σοβαρότερο και μεγαλύτερο σαν πρόβλημα, κάτι που μπορεί να απασχολεί περισσότερους, το έφτυνα να πα να γαμηθεί. Εγώ εκεί στο κολλημένο μου σύμπαν. Δεν μπορώ να δώσω ενέργεια αν δεν πάρω σωστά;
Και βλέπω πως απλά, πρέπει να συνηθίσω την καθημερινή πάλη με την εντροπία, εώς ότου τι;
Για τι;
Ως προς τι;
Έτσι απλά, ένα κλικ ακούω σύντομα να έρχεται και όλα τα παραπάνω να μοιάζουν ανάγνωσμα ξένου προς εμένα κάποια στιγμή. Τώρα αλήθεια, να σας βοήθησε αυτό το κείμενο σε τίποτα;
Με απασχολεί αυτή η καθημερινότητα, που δεν περιλαμβάνει την γαλήνη, την ισορροπία.
Ναι είναι προφανές πως προσωπικά βρίσκομαι off balance, και μάλιστα αρκετό καιρό. Τόσο, που να έχει γίνει πια κοινός μου τόπος. Και το πρόβλημα πρκύπτει, κάθε φορά που για τον έναν ή τον άλλο λόγο, αποζητώ την προσωπική μου ηρεμία, αυτή την απομάκρυνση από το όριο.
Καθημερινά λοιπόν από τη στιγμή που αρχίζει ο εγκέφαλος να έχει σύνδεση με το συνειδητό, προκαλώ το εξής θέμα στον εαυτούλη μου: Ξεκίνα να λύσεις μέσα σε μια μέρα, όλα αυτά τα συσσωρευμένα λάθη των προηγούμενων ετών. Και ανακαλύπτω στο τέλος της μέρας, έχω αναλωθεί στο από που να αρχίσω, δεν έχω κάνει το παραμικρό (πολλές φορές έχω πιάσει τον εαυτό μου να τσουλάει το ποντίκι και να μην παρατηρώ τελικά τίποτα), και έχω προσθέσει άλλη μια χαμένη μέρα στη λίστα.
Διαβάζω για κάποιους που έχουν διάφορες σχέσεις με το διαδύκτιο, και πως αναφέρουν διάφορα περιστατικά από την δουλειά τους στο γραφείο. Προφανώς και αυτοί βρίσκονται σε μια αντίστοιχη θέση πολλές φορές, με την χαρακτηριστική διαφορά πως αυτοί πληρώνονται για να συντηρήσουν και τη ζωή τους. Κοιτάζω ας πούμε εδώ δίπλα τα 5 ευρώ που είναι όλη μου η περιουσία αν γίνει τώρα μια απογραφή (α, και ένα πακέτο τσιγάρα), και παράλληλα ντρέπομαι που πήγα σαν τον χάνο να ζητήσω δουλειά από τον ΒG, λέγοντάς του να βάζω τραγουδάκια.
Αστεία πράματα δηλαδή, δεν θέλω να αφοσιωθώ σε τίποτα, τα πάντα δείχνουν μίζερα έτσι όπως τα έχω καταντήσει, και ανακαλύπτω μόλις τώρα πως ακόμα και την αγάπη, την κατάλαβα από την πικρή της πλευρά, του χωρισμού. Ναι όντως, σπατάλησα τόσα χρόνια να γουστάρω ένα πλάσμα, μόνο και μόνο επειδή το έδιωχνα μονίμως για να αισθάνομαι αδικημένος, και να βαλτώνω σε τεράστιες εκτάσεις από Γιατί(es).
Έχω σπρώξει μία ζωή στην άκρη του γκρεμού, μήπως φοβηθώ, μήπως τρομάξω, μήπως πισωγυρίσω, αλλά πού... Αφού πέρασε και αυτή η τρομάρα, έμεινα να θαυμάζω το χάος κάτω από τα πόδια μου.
Μα γιατί κάθομαι και σας τα λέω όλα αυτά κύριε Ψυχολόγα μου; Έλα ντε... Μάλλον χρησιμοποιώ την δράση του blog σαν ημερολόγιο. Και καθώς γνωρίζω πως με διαβάζουν εκτός από εμένα και ο καθρέφτης μου με τον αναπτήρα μου, αφήνω σημάδια στο χρόνο, τον σχετικό χρόνο, πιθανώς μόνο τον δικό μου. Πάντα μπορώ να κάνω διλίτ όλη τη σελίδα, όπως έκανα και στο παρελθόν, με ένα άλλο σημειωματάριο. Γιαυτό και κάποιες σημειώσεις που τις έχω σε υπόληψη (ώπα ρε σεις, όχι πως αυτές δεν τις έχω...), τις γράφω με ένα μολύβι παλιό μικρό και δαγκωμένο, ξυσμένο με ό,τι να 'ναι, σε ένα μαύρο moleskine, απλά και μόνο για να τους δίνω την σημασία που αξίζει. Μέχρι που έχασα ένα μικρό που είχα πρόσφατα, και έχω πελαγώσει[:)].
Anyway, πρόσφατα είχα μια ακόμα εικονική σχέση. Την ονομάζω εικονική, απλά γιατί είχε δημιουργηθεί εντός του κρανίου μου, με τα ερεθίσματα που είχα λάβει από τον άγγελο που ευγενικά απαντούσε στις εκκλήσεις μου για επικοινωνία. Μα δεν μου έφτανε για να ξεφύγω από την [απελπισία να το ονομάσω, μαλακία να το ονομάσω, χαζομάρα να το ονομάσω, θα το πω...] καθημερινότητά μου, ήθελα να... τον φάω κιόλας! Ξέρετε, "επ, το 'φαγες το μωρό ρε μαλάκα;". Και ήθελα να το χορτάσω, και εγώ σκεφτούμουνα πως κάτι δεν πάει καλά εδώ, δηλαδή θα πρέπει να το χέσω κιόλας. Χέσε μέσα μια κατάσταση, ένα πελαγοδρόμιο από λέξεις και νοήματα, που όλα παίρνουν σάρκα και οστά με την γέννηση και τον αέναο κύκλο της ζωής, αυτής της ζωής που μπορεί να περιγραφεί σε μία ματιά, και δεν φτάνουν οι λέξεις του κόσμου να πουν έστω την αρχή. Μα τι λέω τώρα...
Από τότε [πότε;] έχω να δω τα μάτια του αγγέλου, η φωνή και το ηχόχρωμα έσβυσαν, και κάμποσα κουμπιά που πατήθηκαν και κράτησαν τον βηματοδότη μου σε λειτουργία έπαψαν να χτυπάνε.
Άδειασε ο κόσμος μου.
Wow, έχει ο κόσμος προβλήματα ε;
Ειλικρινά όμως, αν δεν είναι αυτά προβλήματα, ποιά ακριβώς είναι; Γιατί να σας πω την αλήθεια, μόλις είπα να κοιτάξω καλύτερα να ασχοληθώ με κάτι άλλο, να κοιτάξω κάτι σοβαρότερο και μεγαλύτερο σαν πρόβλημα, κάτι που μπορεί να απασχολεί περισσότερους, το έφτυνα να πα να γαμηθεί. Εγώ εκεί στο κολλημένο μου σύμπαν. Δεν μπορώ να δώσω ενέργεια αν δεν πάρω σωστά;
Και βλέπω πως απλά, πρέπει να συνηθίσω την καθημερινή πάλη με την εντροπία, εώς ότου τι;
Για τι;
Ως προς τι;
Έτσι απλά, ένα κλικ ακούω σύντομα να έρχεται και όλα τα παραπάνω να μοιάζουν ανάγνωσμα ξένου προς εμένα κάποια στιγμή. Τώρα αλήθεια, να σας βοήθησε αυτό το κείμενο σε τίποτα;
Τετάρτη, Ιανουαρίου 26, 2005
...κειμενα
Ένα παλιό κείμενο, που μου φάνηκε κρίμα να είναι καταχωνιασμένο σε κάποιον δίσκο.
Χωρίς άλλα σχόλια:
13/09/2003
Οι φάκελοι
Ναι κάτι άκουσα.
Τελευταία φορά που τον είδα ήταν στο γραφείο του, ήσυχος, με έξι φακέλους αριστερά του και καμια δεκαπενταριά δεξιά του. Έλεγχε αν είχαν όλα τα απαραίτητα στοιχεία που είχαν γραφτεί σε ένα χαρτί την προηγούμενη και σημείωνε για την επόμενη. Μπροστά του, είχε και δύο ραφάκια, με τα εισερχόμενα, που έπρεπε και αυτά να τα ελέγξει.
Ήταν τώρα πέντε χρόνια που ήταν στο ίδιο γράφειο, και από εκεί πλήρωνε το νοίκι του. Πάντα ήσυχος, συμβουλευόταν την λίστα του και ψαχούλευε τους φακέλους, και κάθε τρεις και λίγο, έπερνε και από το πάνω ράφι ένα από τα χαρτιά, κάτι σημείωνε πάνω του, και το συνέραπτε με ένα μικρό πορτοκαλί χαρτάκι με έναν αριθμό, που τον αντέγραφε σε ένα βιβλίο.
Το μόνο που άκουγες στο μικρό του χώρο, ήταν ένα ραδιάκι με ξεζουμισμένες μπαταρίες να παίζει χαμηλά και τους ήχους από τα εργαλεία του, μολύβια συρραπτικά λάστιχα συρτάρια.
Με τους συναδέλφους του δεν ήταν διαχυτικός, και όλοι τον είχανε για περίεργο. Κάθε μία ώρα περίπου, σταματούσε, και κοίταζε έξω από το παράθυρο για λίγα λεπτά με μάτια παγωμένα, και κάθε φορά σαν να ξύπναγε, επέστρεφε στη δουλειά του.
Απο ότι λέγανε ήτανε μόνος του, έμενε σε ένα διαμέρισμα πάνω από την πλατεία του Γκύζη, και πηγαινοερχόταν με ένα σκουτεράκι το οποίο είχε να πλυθεί από τις τελευταίες βροχές. Κουβαλούσε στην πλάτη του αυτά τα σακκίδια που έχουν οι μαθητές τα πόλο.
Σπάνια να τον δεις σε άλλο γραφείο, μόνο στην γραμματεία ελέγχου ποιότητας πηγαινοερχόταν συνέχεια κουβαλώντας φακέλους με ένα καροτσάκι. Από τότε που ήρθε εκείνη η καινούρια για να κάνει την πρακτική της και την βάλανε εκεί, άρχισα εγώ να τον παρατηρώ οτι κάτι είχε αλλάξει πάνω του, βέβαια μπορεί να ήταν και ιδέα μου.
Φαινόταν τώρα και λίγο πιο σκεπτικός στον διάδρομο, και στα διαλλείματα που έκανε κοιτώντας έξω, σαν κάτι να έψαχνε.
Δεν ξέρω, τι να σας πω. Εγώ έλεγα οτι του καλάρεσε η μικρή, η Καίτη στη ρεσεψιον μου είπε οτι η μικρή ρώτησε ποιος είναι αυτός ο περίεργος, ο Λάμπης στο λογιστήριο απέκλειε κάθε ενδεχόμενο να γυρίσει η καινούρια να κοιτάξει τον παλαβό, ο Ερίκκος όποτε τον ρώταγα αυτός τι γνώμη είχε, χαμογελούσε και συνέχιζε να πληκτρολογεί.
Μέσα σε δύο εβδομάδες, είχαν αρχίσει κάτω στο κατάστημα τα στοιχήματα. Θα τα κατάφερνε λες ο παλαβός με την καινούρια?
Πάντως, είχε πέραση. Είχε πάρει το αυτί μου διάφορα στην αποθήκη όταν πίναμε καφέ. Εγώ τους έλεγα πως δεν μπορείς ποτέ να ξέρεις με τους ανθρώπους, όλοι εκει χάμω αραδιάζανε ιστορίες για να με πείσουν οτι έιχαν δίκιο.
Τελικά έβαλα και εγώ στοιχηματάκι, αλλά οτι θα τα καταφέρει ο Λάμπης, άλλωστε ήταν και το φαβορί, έπαιξα σίγουρα.
Από τότε, άρχισα και εγώ να συμμετέχω στο σύστημα πληροφοριών και προγνωστικών, ήταν υπηρεσία που είχε πληρωθεί άλλωστε. Μάθαμε με τη σειρά για τις τρεις χυλόπιττες της γραμματείας πιστοποίησης, αλλά μάθαμε οτι ήταν και οι τρεις με το βελούδινο γάντι σερβιρισμένες. Μετά ακούσαμε και για τις αποτυχίες της αποθήκης, για την άτυχη έξοδο του υποδιευθυντή, και είχε μείνει μόνο το γκανιάν μου. Έμαθα από πρώτο χέρι οτι είχε βάλει τα μεγάλα μέσα, θα ερχόταν αύριο με το αυτοκίνητό του, και έτοιμος για όλα.
Όταν έμαθα οτι δεν θα έπερνα τελικά φράγκο, ήμουνα σίγουρος οτι κάτι τρέχει με τον περίεργο. Όταν δε τον είδα και με καινούρια γραβάτα, ήμουν έτοιμος να βάλω και άλλο στοίχημα, αλλά είχε έρθει καινούρια τηλεφωνήτρια, και είχανε αλλάξει όλοι παιχνίδι. Μόνο εγώ φαίνεται είχα χαλαστεί που έχασα εκείνα τα δέκα ευρώ, και έμεινα να τον παρατηρώ απέναντί μου.
Την προηγούμενη, είχα δει μάλιστα να του φέρνει και καμια εικοσαριά φακέλους, και να τους αφήνει στο γραφείο του.
Δεν ειδοποίησαν κανέναν πάντως, και αυτό ήταν πολύ άσχημο, απορώ πως ο διευθυντής δεν ούρλιαζε κανα τριήμερο που πήγε τόσο πίσω η δουλειά. Αντίθετα, έμαθα από τον Ερρίκο πως το πήρε πολύ ομαλά και με πολύ ενδιαφέρον.
Ναι, και εμένα ο Λάμπης μου το είπε οτι του στείλανε κάρτα από το καφέ τους στη Θάσο.
Χωρίς άλλα σχόλια:
13/09/2003
Οι φάκελοι
Ναι κάτι άκουσα.
Τελευταία φορά που τον είδα ήταν στο γραφείο του, ήσυχος, με έξι φακέλους αριστερά του και καμια δεκαπενταριά δεξιά του. Έλεγχε αν είχαν όλα τα απαραίτητα στοιχεία που είχαν γραφτεί σε ένα χαρτί την προηγούμενη και σημείωνε για την επόμενη. Μπροστά του, είχε και δύο ραφάκια, με τα εισερχόμενα, που έπρεπε και αυτά να τα ελέγξει.
Ήταν τώρα πέντε χρόνια που ήταν στο ίδιο γράφειο, και από εκεί πλήρωνε το νοίκι του. Πάντα ήσυχος, συμβουλευόταν την λίστα του και ψαχούλευε τους φακέλους, και κάθε τρεις και λίγο, έπερνε και από το πάνω ράφι ένα από τα χαρτιά, κάτι σημείωνε πάνω του, και το συνέραπτε με ένα μικρό πορτοκαλί χαρτάκι με έναν αριθμό, που τον αντέγραφε σε ένα βιβλίο.
Το μόνο που άκουγες στο μικρό του χώρο, ήταν ένα ραδιάκι με ξεζουμισμένες μπαταρίες να παίζει χαμηλά και τους ήχους από τα εργαλεία του, μολύβια συρραπτικά λάστιχα συρτάρια.
Με τους συναδέλφους του δεν ήταν διαχυτικός, και όλοι τον είχανε για περίεργο. Κάθε μία ώρα περίπου, σταματούσε, και κοίταζε έξω από το παράθυρο για λίγα λεπτά με μάτια παγωμένα, και κάθε φορά σαν να ξύπναγε, επέστρεφε στη δουλειά του.
Απο ότι λέγανε ήτανε μόνος του, έμενε σε ένα διαμέρισμα πάνω από την πλατεία του Γκύζη, και πηγαινοερχόταν με ένα σκουτεράκι το οποίο είχε να πλυθεί από τις τελευταίες βροχές. Κουβαλούσε στην πλάτη του αυτά τα σακκίδια που έχουν οι μαθητές τα πόλο.
Σπάνια να τον δεις σε άλλο γραφείο, μόνο στην γραμματεία ελέγχου ποιότητας πηγαινοερχόταν συνέχεια κουβαλώντας φακέλους με ένα καροτσάκι. Από τότε που ήρθε εκείνη η καινούρια για να κάνει την πρακτική της και την βάλανε εκεί, άρχισα εγώ να τον παρατηρώ οτι κάτι είχε αλλάξει πάνω του, βέβαια μπορεί να ήταν και ιδέα μου.
Φαινόταν τώρα και λίγο πιο σκεπτικός στον διάδρομο, και στα διαλλείματα που έκανε κοιτώντας έξω, σαν κάτι να έψαχνε.
Δεν ξέρω, τι να σας πω. Εγώ έλεγα οτι του καλάρεσε η μικρή, η Καίτη στη ρεσεψιον μου είπε οτι η μικρή ρώτησε ποιος είναι αυτός ο περίεργος, ο Λάμπης στο λογιστήριο απέκλειε κάθε ενδεχόμενο να γυρίσει η καινούρια να κοιτάξει τον παλαβό, ο Ερίκκος όποτε τον ρώταγα αυτός τι γνώμη είχε, χαμογελούσε και συνέχιζε να πληκτρολογεί.
Μέσα σε δύο εβδομάδες, είχαν αρχίσει κάτω στο κατάστημα τα στοιχήματα. Θα τα κατάφερνε λες ο παλαβός με την καινούρια?
Πάντως, είχε πέραση. Είχε πάρει το αυτί μου διάφορα στην αποθήκη όταν πίναμε καφέ. Εγώ τους έλεγα πως δεν μπορείς ποτέ να ξέρεις με τους ανθρώπους, όλοι εκει χάμω αραδιάζανε ιστορίες για να με πείσουν οτι έιχαν δίκιο.
Τελικά έβαλα και εγώ στοιχηματάκι, αλλά οτι θα τα καταφέρει ο Λάμπης, άλλωστε ήταν και το φαβορί, έπαιξα σίγουρα.
Από τότε, άρχισα και εγώ να συμμετέχω στο σύστημα πληροφοριών και προγνωστικών, ήταν υπηρεσία που είχε πληρωθεί άλλωστε. Μάθαμε με τη σειρά για τις τρεις χυλόπιττες της γραμματείας πιστοποίησης, αλλά μάθαμε οτι ήταν και οι τρεις με το βελούδινο γάντι σερβιρισμένες. Μετά ακούσαμε και για τις αποτυχίες της αποθήκης, για την άτυχη έξοδο του υποδιευθυντή, και είχε μείνει μόνο το γκανιάν μου. Έμαθα από πρώτο χέρι οτι είχε βάλει τα μεγάλα μέσα, θα ερχόταν αύριο με το αυτοκίνητό του, και έτοιμος για όλα.
Όταν έμαθα οτι δεν θα έπερνα τελικά φράγκο, ήμουνα σίγουρος οτι κάτι τρέχει με τον περίεργο. Όταν δε τον είδα και με καινούρια γραβάτα, ήμουν έτοιμος να βάλω και άλλο στοίχημα, αλλά είχε έρθει καινούρια τηλεφωνήτρια, και είχανε αλλάξει όλοι παιχνίδι. Μόνο εγώ φαίνεται είχα χαλαστεί που έχασα εκείνα τα δέκα ευρώ, και έμεινα να τον παρατηρώ απέναντί μου.
Την προηγούμενη, είχα δει μάλιστα να του φέρνει και καμια εικοσαριά φακέλους, και να τους αφήνει στο γραφείο του.
Δεν ειδοποίησαν κανέναν πάντως, και αυτό ήταν πολύ άσχημο, απορώ πως ο διευθυντής δεν ούρλιαζε κανα τριήμερο που πήγε τόσο πίσω η δουλειά. Αντίθετα, έμαθα από τον Ερρίκο πως το πήρε πολύ ομαλά και με πολύ ενδιαφέρον.
Ναι, και εμένα ο Λάμπης μου το είπε οτι του στείλανε κάρτα από το καφέ τους στη Θάσο.
Δευτέρα, Ιανουαρίου 17, 2005
...projects and syndication.
I post from another server and the greek are all greek to them. Well, not a big problem... Anyway, google this project, newspapers all over the world are syndicating their perspectives.
Πέμπτη, Ιανουαρίου 13, 2005
...KTM
Μπορεί κάποιος να έχει δει κάποιο τέτοιο μηχανάκι να κατεβαίνει ή να ανεβαίνει την Κηφισίας πάρα πολύ γρήγορα, με έναν τύπο όρθιο να "σερφάρει" ανάμεσα στα αυτοκίνητα. Χωρίς ταρζανιές και σούζες, απλά να πηγαίνει γοργά. Προσωπικά, θέλοντας να τεστάρω το flickr, έβαλα τον thrilos να με φωτογραφήσει δίπλα σε ένα τέτοιο μηχανάκι. :D
Κυριακή, Ιανουαρίου 02, 2005
...easygoing
Αααα, αυτές οι μέρες που τελείωνε το 2004, και άρχιζε το 2005, μπορώ να πω πως ήταν από τις καλύτερες εορταστικές μέρες των τελευταίων ετών.
Οικογενιακό κλίμα, παραδοσιακές τελετές κάθαρσης και εξαγνισμού, μακριά από συγκεντρώσεις ανούσιες και ψυχοφθόρες. Ένας χρόνος που πέρασε άφησε τα σημάδια του και τις κληρονομιές του, σε έαν ακόμη μικρό νεογέννητο που ίσα που θα προλάβει να χρονίσει, βορά στις ορέξεις μας για νέο.
Σκέψεις ζεσταμένες από την θέρμη ξύλου, με ροφήματα να ζεσταίνουν το μέσα μας, και κουβέντες σκόρπιες να καλύπτουν αέναες τροχιές σε χρόνους και σε χώρους. Επαφή με την ύπαιθρο, και το κινητό καταχωνιασμένο στη βαλίτσα, υπολογιστές κλειστοί, και τηλέφωνα κατεβασμένα.
Φίλοι καινούριοι, φρέσκοι, σκονισμένοι από τους δρόμους, έρχονται να λάμψουν και πάλι, αυτόφωτοι και δημιουργικοί, γίνονται και πάλι πηγή έμπνευσης σε βαλτωμένες σκέψεις και κινήσεις. Μια καλησπέρα, ένα τραγούδι, μια αγκαλιά, και με μιας τα πάντα παίρνουν νέο χρώμα.
Να είστε καλά φίλοι, καλή χρονιά!
!:)
PS The link is from e famous greek happy businessman!;)
Οικογενιακό κλίμα, παραδοσιακές τελετές κάθαρσης και εξαγνισμού, μακριά από συγκεντρώσεις ανούσιες και ψυχοφθόρες. Ένας χρόνος που πέρασε άφησε τα σημάδια του και τις κληρονομιές του, σε έαν ακόμη μικρό νεογέννητο που ίσα που θα προλάβει να χρονίσει, βορά στις ορέξεις μας για νέο.
Σκέψεις ζεσταμένες από την θέρμη ξύλου, με ροφήματα να ζεσταίνουν το μέσα μας, και κουβέντες σκόρπιες να καλύπτουν αέναες τροχιές σε χρόνους και σε χώρους. Επαφή με την ύπαιθρο, και το κινητό καταχωνιασμένο στη βαλίτσα, υπολογιστές κλειστοί, και τηλέφωνα κατεβασμένα.
Φίλοι καινούριοι, φρέσκοι, σκονισμένοι από τους δρόμους, έρχονται να λάμψουν και πάλι, αυτόφωτοι και δημιουργικοί, γίνονται και πάλι πηγή έμπνευσης σε βαλτωμένες σκέψεις και κινήσεις. Μια καλησπέρα, ένα τραγούδι, μια αγκαλιά, και με μιας τα πάντα παίρνουν νέο χρώμα.
Να είστε καλά φίλοι, καλή χρονιά!
!:)
PS The link is from e famous greek happy businessman!;)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)